ဒီတစ္ေဆာင္း

"ဦးအဥၨလီ" က ေဆာင္းကို ဘယ္လိုႀကိဳမလဲဆိုတာ Tag ထားပါတယ္။ Tag ထားတာေတာ့ ၾကာလွေပါ့။ မအားလို႔ မေရးျဖစ္တာ။ မအားဘူးဆိုတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လႈပ္မရတာပါ။

မနက္ ၉ နာရီ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ မေန႔ညက Counter ေတြကေန သိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿပိဳင္ေရတြက္ (၁၀ နာရီ အၿပီးပါ) ၿပီး။ ကိုယ္က ျပန္ေပးစရာရွိတဲ့ ပိုက္ဆံထုပ္ေတြကို ျပန္ထုပ္ထား။ ဘဏ္သြားသြင္းဖို႔ ကုမၸဏီတစ္ခုကို ငွားထားတယ္ေလ သူ႔တို႔လာယူမွာကိုလဲ ေစာင့္ၿပီးၾကည့္ေပး အထက္က တစ္ေယာက္နဲ႔ပါ (ရက္ျခားလာသိမ္းပါတယ္)၊ ၿပီးေတာ့ ညေလးတို႔ ဆိုင္ေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ သူေဌး မတူတဲ့ ဆိုင္ေတြရဲ႕ Total နဲ႔ Report နဲ႔ တူမတူ ကိုက္ၾကည့္၊ Counter တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထုတ္ထားတဲ့ Print Paper ေလးေတြကို Report နဲ႔တြဲ၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ထဲ Amount ေတြ ကူးေရး Profit, Total ဘာညာတြက္ ၿပီးေတာ့ အထက္က တစ္ေယာက္ကို စစ္ဖို႔ေပးထား။ ညေလးက ခဏေတာ့ ရွာခိုင္းတဲ့ သူတို႔ေတြ ရွာမေတြ႕တဲ့ File တြဲထားတဲ့ စာရြက္ေတြ ျပန္ရွာေပး။ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို လာထုတ္တာလဲ ဟိုဟာ ယူေပး ဒီဟာ ယူေပးနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္။

ခဏေနေတာ့ ေအာက္ဆင္းၿပီး ထမင္းစားထြက္မယ့္ သူေတြရဲ႕ Counter ေတြကို လုိက္ပိတ္ ေငြသိမ္း၊ အားေနတဲ့သူေတြကို ၀င္ၿပီး ျပန္ဖြင့္ခိုင္း၊ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ (၂) နာရီေလာက္က်ေတာ့ သိမ္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံထုပ္ေတြ မ်ားလာတဲ့ခါ အေပၚတက္သိမ္းၿပီး အကုန္လံုး စာရင္းေပါင္း ကိုက္မကိုက္စစ္ ၿပီးရင္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ျဖစ္ အထက္က တစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့ ထမင္းစားထြက္။

ညေန ျပန္လာလဲ ဒီပံုတိုင္းပဲ လုပ္ၿပီးရင္ ဘာလိုလုိနဲ႔ (၈) နာရီထိုးသြားေရာ အြန္လိုင္းတက္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမင္ပဲျမင္ရတယ္ မကုိင္ရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လူမရွိျပန္ဘူးဆိုရင္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ျပန္ၾကည့္ေပးလိုက္နဲ႔ ၉ နာရီက ေဒါင္လဲထိုးေရာ အိမ္ျပန္ရပါေလေရာ (အဲ့ဒါေလ ညေလးရဲ႕ တစ္ေန႔တာ၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေကာင္တာေနာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနရတာ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္လာတယ္။ အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ နဂိုက မ၀တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ အဆီဆိုတာ ဘယ္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး)။

အဲ့ေလ ညည္းခ်င္းခ်ေနတာနဲ႔ Tag ထားတာ ေရးဖို႔ လိုရာ မေရာက္ေတာ့ဘူး။
*****
မိုးစက္ေလးေတြ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္သြားၾကတဲ့ခါ နင္ေရာက္လာေတာ့မယ္လို႔ တံခါးလာေခါက္တယ္။ ငါ့ရဲ႕မနက္ခင္းေတြကို ေအးစိမ့္စိမ့္ေလးနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းေစခဲ့တယ္။ အေစာႀကီး မထခ်င္တဲ့ငါ အိပ္ယာထဲ ဆက္ေကြးေနခ်င္ေပမယ့္ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါး အလင္းေရာင္နဲ႔ မႈန္မႊားမႊားေလး နင့္ရဲ႕ အင္အားနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ရႈခင္းက ငါ့ကို ဆြဲေဆာင္လို႔ ငါလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ အိမ္ေဘးေဖာ္ေတြနဲ႔ လမ္းမဆင္းၿပီး ၾကက္ေတာင္ ရို္က္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေအးခ်မ္းစြာ က်ေရာက္လာမယ့္ နင့္ကို ငါႀကိဳဆိုခဲ့တာေပါ့။

ေနေရာင္ျခည္ ႏုႏုေလးေတြ က်ေရာက္လာတဲ့ခါ နင္က တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေပးရတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ နင့္ကိုယ္စား ေလႏုေအးေလးေတြကို ငါ့အတြက္ ခ်န္ရစ္ထားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါကို ငါအရမ္း ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့တာေပါ့။ ပူျပင္းလြန္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို နင့္ေၾကာင့္ငါ အံတုႏိုင္ခဲ့တယ္။ နင္က အစဥ္အၿမဲ ေအးခ်မ္းမႈကို ေပးအပ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ နင္တစ္ခုေတာ့ ဆိုးတယ္ဟာ နင္နက္ရိႈင္းစြာနဲ႔ တိုး၀င္ ေရာက္လာတဲ့ခါမွာ နင္နဲ႔ ထိေတြ႕ရတာ ၾကာလာတဲ့ ငါ့အသားအေရေတြ မြဲေျခာက္ၿပီး အက္ကြဲလာခဲ့တယ္။ ဒီအခါမွာ မလိမ္းမျဖစ္တဲ့ အလွဆီေတြ ငါ ၀ယ္လိမ္းရေတာ့တာေပါ့။ ေအးေအးေလး စိမ့္၀င္လာတာ မဟုတ္ပဲ နင္ ၾကမ္းတမ္းလာမွာကို ငါေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ပါတယ္။

နင္ၾကမ္းလာတဲ့ခါမွာ ညတိုင္း အိပ္ေကာင္းခဲ့ေပမယ့္ မနက္ဆို ေစာင္ပံုေအာက္က မထြက္ခ်င္၊ အိပ္ယာထရင္လဲ ေရမကိုင္ခ်င္၊ ဟိုဟာမလုပ္ခ်င္ ဒီဟာမလုပ္ခ်င္၊ အျပင္လဲ မထြက္ခ်င္နဲ႔ ငါ့ကို အပ်င္းေရာဂါ စြဲကပ္ေစခဲ့ေသးတယ္။ အျပင္ထြက္ရင္ ငါ့ကိုယ္ေပၚမွာ အေႏြးထည္ လွလွေလးေတြနဲ႔ ငါပိုလွခဲ့ရတယ္၊ အဲ့ဒါလဲ နင့္ေၾကာင့္ပဲေပါ့။ နင္ကေတာ့ ငါ့ေဘးက လိုက္ပါၿမဲပဲ မဟုတ္လား ငါဘယ္သြားသြားေလ။

နင္ႏူးညံ့ေနရာက ၾကမ္းတမ္းလာတတ္သလို ျပန္ၿပီးေတာ့လဲ တျဖည္းျဖည္း ႏူးညံ့စြာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ နင္ျပန္သြားခ်ိန္တိုင္း ငါနင့္ကို တမ္းတေနမွာျဖစ္သလို နင္ေနာက္ထပ္ ငါ့အနား ထပ္မံ ေရာက္ရွိလာဦးမယ့္ အခ်ိန္ေတြကိုလဲ လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ေနမိဦးမွာပါပဲ။
*****
ရန္ကုန္မွာ ရွိေနတုန္းက ထိေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းတြင္းကို လြမ္းမိပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံက တစ္ႏွစ္မွာ (၃) ဥတုရွိၿပီးေတာ့ ရာသီေမွ်ာ္တဲ့ႏိုင္ငံလို႔ေတာင္ တင္စား ေခၚေ၀ၚလို႔ ရပါတယ္။

ဒီမွာေတာ့ ဟိုဥတု ဒီဥတု ရယ္လို႔ သီးသန္႔မရွိပဲ ခု ေနပူေနရင္းနဲ႔လဲ မိုးရြာခ်င္ ရြာလိုက္တာပဲ။ တစ္ညလံုး အိပ္မရေအာင္ ပူေနေပမယ့္လဲ မနက္ေရာက္ရင္ ေအးခ်င္ရင္ ေအးေနတတ္တာ။ တစ္ညလံုး မိုးရြာၿပီးရင္လဲ မနက္ဆို သူမဟုတ္ေတာ့သလို ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတတ္တာပါ။ အဲ့လိုႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ က်မ ရန္ကုန္က ေဆာင္းတြင္းကို လြမ္းပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး သူ႔အခ်ိန္ သူ႔ရာသီေတြ ေရာက္တိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို ဘယ္လိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာပန္းေတြ ပြင့္ေနၿပီ စသျဖင့္ လြမ္းဆြတ္ေနမိပါတယ္။ ေၾသာ္... ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဓေလ့၊ ထံုးစံေတြက အစေပါ့....

ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းးးး
တစ္ႏွစ္မွာ သံုးရာသီ
ေလးလကိုတစ္ဥတုနဲ႔
ရာသီေမွ်ာ္ႏိုင္ငံလို႔
တင္စားေခၚႏိုင္တာ
ငါတို႔ႏိုင္ငံေပါ့။

ဒီႏိုင္ငံမွာ
အဲ့ဒီ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာေလ
ဟိုးအရင္တည္းက
သယံဇာတ
ေပါႂကြယ္၀သလို
ဆန္ ေရ စပါးလဲ
ေပါမ်ားျပည့္လွ်ံခဲ့ပါတယ္။

ခုေတာ့........
.................
.................

ငါအရမ္းလြမ္းတယ္
ျမန္မာျပည္ရယ္....

ဒါေပမယ့္....
................
................
................

ငါျပန္မလာခ်င္ေသးဘူး
အနိဌာရံုေတြ မျမင္ရက္ေသးလို႔ပါ
ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ အင္အားလဲ မရွိေသးဘူးဟာ....

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ရတနာရာမေက်ာင္းတိုက္လိပ္စာ

စီေဘာက္စ္မွာ လာေမးသြားတဲ့ အစ္မ မျမေသြး အတြက္ မေလးရွား “ရတနာရာမေက်ာင္းတိုက္” ရဲ႕ လိပ္စာကို အခန္းေဘးက ညီမဆီမွာ ဟိုတစ္ခါ အလွဴတုန္းက ဖိတ္ထားတဲ့အတြက္ ဖိတ္စာရွိေသးလား သြားေမးေတာ့ သူဆီမွာ “ရတနာရာမေက်ာင္းတိုက္” က ထုတ္တဲ့ စာေစာင္ပါ ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲ့ဒါပါ တစ္ခါတည္း ေတာင္းလာခဲ့တယ္။ စာေစာင္ကေတာ့ (၄) လတစ္ႀကိမ္ ေစာင္ေရ (၁၀၀၀) ကို ထုတ္ေ၀ၿပီး ဓမၼဒါနအျဖစ္ လွဴဒါန္းေနပါတယ္။ ပါ၀င္ၿပီး အလွဴဒါန ျပဳခ်င္ၾကသူမ်ားလဲ နည္းမ်ားမဆို ဆက္သြယ္ၿပီး ကုသိုလ္ ပါ၀င္ႏိုင္ၾကပါတယ္ေနာ္။

No.30 Jalan SS 2/72,
Petaling Jaya, 47300 Selangor, Malaysia.
Tel/Fax : 03-77271193
ဒါက ေက်ာင္းတိုက္ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ပါ။ သိခ်င္သူမ်ားအတြက္ ရွာေဖြ လွဴဒါန္းပါတယ္ေနာ္။

ေက်ာင္းမွာ သတင္းသံုးေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔ ေမးလ္လိပ္စာလဲ စာေစာင္ထဲမွာ အဆင္သင့္ေတြ႕လို႔ တစ္ခါတည္း ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ အဆင္တေျပ ဆက္သြယ္လို႔ ရၾကေအာင္ပါ။

U Khema Wuntha : 012-4729940
kwuntha@yahoo.com
burmese@tm.net.my
*****
ေမးျမန္းၾကသူမ်ားနဲ႔ သိခ်င္ၾကသူမ်ားအတြက္ အေႂကြးဆပ္တာပါ။ ေနာက္ဆို ညေလးက ေရးခ်င္ရင္ေတာင္ ေရးႏို္င္ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ရတုန္းေလး တင္ေပးတာပါ။ ေနာက္ထပ္ Tag ေႂကြးတစ္ခု က်န္ေနေသးတယ္။ ဒါကိုလဲ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေနရင္ အၿပီးတင္ေပးပါ့မယ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ရတနာရာမေက်ာင္းတိုက္ (PJ မေလးရွား)

မေလးရွား PJ မွာရွိတဲ့ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ၂၄ ရက္ (ေသာၾကာေန႔) က ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အစကေတာ့ သြားဖို႔ မရည္ရြယ္ပဲ ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ ညေလးတို႔ မေလးမွာရွိတဲ့ ျမန္မာေတြ စုၿပီး ဘုရားဆင္းတုေတာ္ လွဴထားတယ္ေလ မႏွစ္တုန္းကေပါ့။ တစ္ခါမွလဲ မေရာက္ျဖစ္ဘူး ဘယ္မွကို မေရာက္တာပါ။ အတူတူ သြားမယ့္သူ မရွိတာနဲ႔ နားရက္ေတြ မတူၾကတာနဲ႔ပဲ ဘယ္သူမွ မသြားၾကတာ။ အဲ့ဒီေန႔ ကေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ့္ အစ္မႀကီးရယ္ ေနာက္ထပ္ အစ္မတစ္ေယာက္ (မြတ္စ္စလင္) ရယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ ညေလးရယ္ ေပါင္းေလးေယာက္ ခ်ိန္းၿပီး သြားၾကတယ္။ ညေလးနဲ႔ က်န္တစ္ေယာက္က Medical Leave၊ တစ္ေယာက္က နားရက္ နဲ႔ ဟိုတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပန္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ မလိုဘူးေလ။ ညေလးတို႔ဆီ ေစ်းလာ၀ယ္ေနၾက ဦးေလးႀကီးက အေစာႀကီးတည္းက သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ အစ္မႀကီးေတြကို ေျပာထားေပမယ့္ မအားတဲ့ ညေလးတို႔ေတြ မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႔က သြားၾကမယ္လို႔ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းေတာ့ အေတာ္ပဲတဲ့ သူလဲ ဘုန္းဘုန္းကို ဆြမ္းကပ္ရဦးမယ္ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ လာေခၚခိုင္းၿပီး သြားၾကတာေလ။
*****

ေက်ာင္းကေတာ့ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းပါ။ ၀င္၀င္ခ်င္း ဆင္၀င္မွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ စီးေတာ္ယာဥ္ ႏွစ္စင္း ရပ္ထားပါတယ္ (ဘုန္းဘုန္းက ကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ဆြမ္းစား ႂကြတယ္တဲ့)။ ဘုန္းဘုန္းကိုယ္တိုင္ ဆင္းလာၿပီး ညေလးတို႔ကို ေခၚတယ္ေလ။ လိုက္ပို႔တဲ့ ဦးေလးကေတာ့ ဘုန္းဘုန္း ဒကာရင္းပါတဲ့ လိုအပ္တာေတြ သူပဲ လုပ္ေပးတယ္။ တံခါးဖြင့္၀င္လိုက္ရင္ပဲ အရင္ဆံုး ဖူးေတြ႕ရမွာ ဒီ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ပါ (မႏွစ္တုန္းက မေလးရွားက ျမန္မာေတြ စုၿပီး လွဴထားတာေပါ့) သပၸါယ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ကို ရွိခိုးဦးခ်ၿပီး ဘုန္းဘုန္းကို ကန္ေတာ့တယ္။ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ စကားအနည္းငယ္ ထုိင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ပြဲေတာ္ေတြဆို လုပ္ျဖစ္တယ္ သႀကၤန္တုန္းကလဲ အကအဖြဲ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စည္ကားတယ္တဲ့။ လာမယ့္ ၁၁ လပိုင္းမွာ ကထိန္ သကၤန္းကပ္ရွိတယ္ လာၾကပါလားလို႔ ဖိတ္ေနေသးတယ္။

ေျပာၿပီး ဆင္းတုေတာ္ေတြ ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္လိုက္တယ္။ ဘုရားစင္ကို သပၸါယ္ေအာင္ ထားထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ ဖူးမ၀ျဖစ္ရပါတယ္။ အိမ္မွာပဲ ေနေနရတဲ့ သူမို႔လား မသိဘူး ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္မွာ ဘုရားရွင္ကို အၾကာႀကီး ထိုင္ဖူးျဖစ္တယ္။ ထိုင္ရင္း ဖူးေျမာ္ရင္း မထခ်င္ျဖစ္ရင္းပဲ။

ၾကမ္းခင္းက ေအာက္ခံ ေက်ာက္ျပားျဖဴေတြ ခင္းၿပီး အေပၚက ေကာ္ေဇာကို ခန္းလံုးျပည့္ ခင္းထားတာပါ။ အျပင္မွာ ေနက်စ္က်စ္ေတာက္ ပူေနေပမယ့္ အထဲမွာေတာ့ Aircon မရွိပဲ ေအးစိမ့္ေနပါတယ္။ ဒါေတာင္ ပန္ကာ ႏွစ္လံုးပဲ ဖြင့္ထားတာ။

ဆင္းတုေတာ္ ေရွ႕မွာ အမ်ားတကာ လွဴထားၾကတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ဆင္းတုေတာ္ေတြလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရတယ္ ဒါနဲ႔ လက္က မရိုက္ရမေနႏိုင္ ရိုက္ျဖစ္သြားေသးတယ္။

ဒီဆင္းတုေတာ္ကလဲ ဘုရားေဆာင္ အႀကီး ေဘးမွာ ရွိေနတာမို႔ ၀တ္ျပဳၿပီး ဓါတ္ပံု ရိုက္ယူလာလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ညေလးက အျပင္မွာလဲ လွလိုက္တာလို႔ ေျပာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက သြားၾကည့္ေလတဲ့ အဲ့ဒီ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ထြက္ၾကည့္လို႔ရတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနမလဲေနာ့ စပ္စုတာေပါ့။

မွန္တံခါးကိုလဲ တြန္းဖြင့္လိုက္ေရာ အပူေငြ႕က မ်က္ႏွာကို လာဟပ္ပါတယ္။ အေပၚမွာေတာ့ ေအာက္ကို ေနမထိုးေအာင္ အမိုးအျဖစ္နဲ႔ စဗ်စ္ခိုင္တြဲပံုစံ အရြက္ေတြ အုပ္အုပ္ေလး လုပ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အပူရွိန္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေရတံခြန္ငယ္ေလးကိုလဲ ဓါတ္ပံု ရိုက္ယူလိုက္တယ္။

ဒါက ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ နဲ႔ ေရကန္ငယ္ေလးေလ။ အထဲမွာ ေရႊငါးေတြ ေမြးထားေသးတယ္။ ညေလးဆို သေဘာက်လိုက္တာမွ....
ညေလးက တိရိစာၦန္ေလးေတြဆို တအား ႏွစ္သက္တာ။

ေရကန္ေလးရဲ႕ ေဘးနားက ကေလးေလး ေရသြန္းေနပံု ရုပ္ထုေလးနဲ႔ ကန္ငယ္ေလးတစ္ကန္ ဒါကိုလဲ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္တာပဲ။ ခဏေနေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကို ဆြမ္းကပ္တယ္။ ညေလး တစ္ေယာက္တည္း ျပန္၀င္လာၿပီး ဆြမ္းကပ္ ျဖစ္တယ္ ဘုန္းဘုန္းက တရားေပးတယ္။ စိတ္ကေလး ခဏေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားပါတယ္။ ပူပန္မႈကို ဘာဆိုဘာမွ မေတြးတဲ့ ညေလးရဲ႕စိတ္ ပိုလို႔ ေအးခ်မ္း သြားတာေပါ့။ ဘုန္းဘုန္း ဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ ညေလးတို႔ကို စားသြားဖို႔ ေျပာတယ္ အသီးေတြလဲ စြန္႔ၿပီး စားခိုင္းတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက ဒူရင္းသီးေတြ စားလို႔ရရင္ စြန္႔ၿပီး ခဲြစားလိုက္ေျပာေတာ့ ဦးေလးက စားမလားတဲ့ က်န္သံုးေယာက္က ျငင္းေနေပမယ့္ ညေလးက စားမယ္ေျပာေတာ့ ခြဲၿပီး ဘုန္းဘုန္း ဆြမ္းစားမၿပီးခင္ အခ်ဳိပြဲအတြက္ ပန္းသီး၊ သရက္သီးနဲ႔ ဒူးရင္းသီးေတြ ခြဲဖို႔ေပးခဲ့ၿပီး အဲ့ဒီ ဦးႀကီးက ေစ်းသြားမယ္ဆို ထြက္သြားေရာ။

ဘုန္းဘုန္းလဲ ဆြမ္းစားအၿပီး ညေလးတို႔လဲ ဟိုအသီး တို႔တိ တို႔တိ၊ ဒီအသီး တို႔တိ တို႔တိ စား (ဒူးရင္းသီးက စားလို႔ အေကာင္းဆံုးပဲ) ဘုန္းဘုန္းက ဘုရားေဆာင္ေရွ႕ ျပန္လာထိုင္ေတာ့ စကား ဆက္ေျပာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းက အနည္းငယ္ ၿခံ၀င္းက်ဥ္းေပမယ့္ ေအးခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေပးထားၾကတဲ့ ေစတနာ့ရွင္ အလွဴရွင္ ေတြေၾကာင့္ လာေရာက္ ဖူးေျမာ္တဲ့သူေတြ ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကမွာပါ။ က်န္သံုးေယာက္က သူတို႔ဖာသာ တစ္ေနရာမွာ ေျပာေနၾကတာ ခဏေနေတာ့ အေပၚထပ္ တက္ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီး တက္သြားၾကေရာ ညေလးလဲ ေနာက္က လိုက္တက္သြားရင္း ေလွကားေပၚေရာက္ေတာ့ ထိပ္နားနံရံမွာ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးရဲ႕ ဓါတ္ပံုတစ္ပံု (ပံုတူပန္ခ်ီကား) ခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္ ေတာ္ေတာ္ေလး အသက္၀င္ပါတယ္။ ၿပံဳးေနတဲ့ပံုက တကယ္ပဲ အနားကပ္ ဖူးေျမာ္ရသလိုပဲ။

ေနာက္ၿပီး ဒီဘက္နားက် ဘုရားဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ ပူေဇာ္ထားေသးတယ္။ ေနာက္ အခန္းႏွစ္ခန္းရွိတယ္။ ဘုရား ၀တ္ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ညေလးလဲ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္၊ သူတို႔ေတာ့ က်န္ေနခဲ့ေလရဲ႕။ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ စကားဆက္ေျပာရင္းနဲ႔မွ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဘြဲ႕နံမည္ မေမးရေသးတာ သတိရလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ “ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဘြဲ႕အမည္က ဘယ္လိုေခၚပါလဲ ဘုရား” ဆိုေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက မွတ္ရတာ လြယ္ပါတယ္တဲ့ “ဦးေခမာ၀ံသ” လို႔ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက အေပၚမွာ ဓါတ္ပံုေတြ႕လားတဲ့ အဲ့ဒါ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ဆရာေတာ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘုန္းဘုန္း ဦးေခမာ၀ံသရဲ႕ ပံုကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာဖို႔ ေမ့လာတယ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့ေနာ္။

ေက်ာင္းမွာ သူ႔ရက္နဲ႔သူ ဆြမ္းအလွဴရွင္ေတြ ရွိပါတယ္။ တနလၤာေန႔က စေနေန႔ထိပါ။ တနဂၤေႏြေန႔က ၀တ္ရြတ္အဖြဲ႕ရွိတယ္။ ၀တ္ရြတ္ခ်င္လဲ လာရြတ္လို႔ရတယ္။ ခုလက္ရွိ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္း ဦးေခမာ၀ံသ တစ္ပါးပဲ ရွိပါတယ္။ ကပၸိယလဲ မရွိပါဘူး။ ဘုန္းဘုန္းက ဥပဇၨင္း ၂ ပါးေလာက္ေတာ့ လုိေသးတယ္ ေျပာတယ္။
*****
ဘုန္းဘုန္းက Penang မွာလဲ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ၿပီ၊ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးခ်မ္းတယ္ေျပာတယ္ ေျမဧက ၄ ဧက ရွိတယ္တဲ့။ ေရွးေဟာင္း ဘုရားဆင္းတုေတြလဲ ရွိတယ္၊ အားရင္ သြားဖူးၾကခ်ည္တဲ့ မိန္႔ေတာ္ မူလိုက္ေသးတယ္။ စကၤာပူမွာ ရွိတဲ့ေက်ာင္းက ေျမေနရာ နည္းနည္းက်ဥ္းတယ္တဲ့။

သြားခ်င္တာေပါ့ေနာ္ မေလးလို မြတ္စ္လင္ႏိုင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိေနတာ မဖူးလိုက္ရရင္ ဒီေရာက္ေနတာ ဘယ္တန္မလဲ ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀ေအာင္ တစ္ရက္ခရီးသြားရမယ္။ အင္း ေရာက္ေအာင္ သြားဖူးဖို႔ေတာ့ ေတးထားပါတယ္။
*****
အရင္ပို႔စ္က ဓါတ္ပံုေတြပါ ပါတယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြကို မၾကာခင္မွာ ျပန္တင္ေပးပါမယ္ေနာ္...

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

အာဘြားယဥ္ေက်းမႈ

အာဘြားယဥ္ေက်းမႈကို ဘယ္သူစလိုက္တာလဲ မသိဘူး ခုေတာ့ ဘေလာ့ဂါေတြ မေတြ႕လိုက္နဲ႔ ေတြ႕တာနဲ႔ အာဘြားေပးေတာ့တာပဲ။ အစေကာက္ၾကည့္ရင္ေတာ့ “ဘာညာ့” ဆီက စတာလို႔ ယူဆရပါတယ္။ သူက ေတြ႕သမွ်လူကို အာဘြား အာဘြားနဲ႔ လိုက္လိုက္ ေပးေနတာေလ။ အဲ့ဒီ ဘာညာ့ကို ညေလးက ဒီကေနပဲ ေမးလိုက္ေတာ့မယ္ အျပင္မွာေတြ႕ရင္ေရာ ဂယ္ေပးလားဟင္ ???? သိခ်င္လို႔ပါ ဘာညာေလးရယ္ ေျဖဦးေနာ။

“ျမလႊာ” ကေတာ့ ညေလးကို အျပင္မွာေတြ႕ရင္လဲ ဂယ္ေပးမယ္ဆိုပဲ၊ ရင္ခုန္တာေပါ့ေနာ္။ သူေျပာတာနဲ႔တင္ သူ႔ကို ေျပးေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္။ ခ်စ္စရာ ျမလႊာေလး။
*****
အရင္ဆံုး ဘာညာနဲ႔ေတြ႕ဖူးတဲ့ “မယ္လိုဒီ” ကိုေရာ အာဘြားေပးရဲ႕လား၊ ေပးရင္ေရာ ဘယ္လိုေပးလဲ၊ ေပးတဲ့ခါမွာ နဖူးကိုေပးလား၊ ပါးကိုေပးလား၊ ဟိ ေျဖရင္ေျဖ မေျဖရင္ေတာ့လား။ မယ္လိုဒီကေရာ ဘာညာ အဲ့လိုေပးတဲ့ခါမွာ ၿငိမ္ေနလား၊ ရင္ခုန္ေနလား။ ဘာညာက နက္ေပၚမွာပဲလိုက္ေပးၿပီး အျပင္မွာ ဂယ္ေပးဘူးလား???? ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းဘူးေလ နက္ေပၚေပးရင္ အျပင္မွာလဲ ေတြ႕တိုင္း အာဘြားေပးမွ အေျပာနဲ႔ အလုပ္ ညီမွာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာဘြားဆိုတာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈကို ေဖၚျပတဲ့ အသံုးအႏႈန္းလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါေျပာတာက ဘာကိုမွ ရည္ၫႊန္းတာလဲ မဟုတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးတဲ့ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္တယ္လို႔ နားလည္ လက္ခံပါတယ္။
*****
ဟိုးအရင္တုန္းကလဲ ခ်က္တင္ေတြ ထိုင္ၾကတုန္းက ခ်က္တင္ရြမ္းထဲမွာေတာ့ မေတြ႕လို္က္နဲ႔ ၀င္တဲ့သူကို အရင္ဆံုး “မဂၤလာပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ တကယ္လဲ အျပင္မွာ ေတြ႕ၾကေရာ အဲ့ဒီ “မဂၤလာပါ” ဆိုတဲ့စကား တစ္ေယာက္မွ မေျပာၾကဘူး၊ ႏႈတ္မဆက္ၾကဘူး။ ဒီစကားက ဆဲဆိုေနတာမွ မဟုတ္ပဲ ေျပာေကာင္းပါတယ္၊ ဘာလို႔မ်ား မ်က္ႏွာမျမင္ရမွ ေျပာတတ္ၾကတာလဲ။ ဒီလိုဆို “မ်က္ႏွာမျမင္ယဥ္ေက်းမႈ” ျဖစ္ေနမွာေပါ့။

လူတိုင္းသာ ဆံုေတြ႕ၾကရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ကာလေလးမွာ “မဂၤလာပါ” လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္ ရန္ေတြလဲ ၿငိမ္းၿပီး အၿပံဳးေတြေ၀ေနၾကမွာပါ။ ျမန္မာစကားက ႂကြယ္၀ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စရာ စကားလံုးေတြလဲ ေပါမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ “မဂၤလာပါ” ဆိုတာကေတာ့ အယဥ္ေက်းဆံုးပါပဲ။ တစ္ေယာက္ကစလို႔ “မဂၤလာပါ” ေျပာရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္လဲ “မဂၤလာပါ” လို႔ လိုက္ေျပာၾကမွာ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္းသြားရင္ ေျပာေနၾက စကားလိုျဖစ္ၿပီး ေျပာရတာ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္မေန၊ ေၾကာင္မေနေတာ့ဘူးေပါ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္က စဖို႔ပဲလိုပါတယ္။

ကဲ.... ဒီေတာ့..... ညေလးတို႔ေတြလဲ ယဥ္ေက်းတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြကို လက္ဆင့္ ကမ္းလိုက္ၾကရေအာင္လား?????
အားလံုးကို အာဘြားးးးးးးး အခါ တစ္သိန္းးးးးးးးးးးးး ဟိ ဟိ

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

သံသရာ

တစ္ခါတစ္ခါ
စိတ္နဲ႔ကိုယ္မကပ္ပဲ
မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္
ဒီေလာက က ထြက္ေျပး
အရံႈးေပးတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒါေပမယ့္...
ဘယ္သူမွ မရွိမယ့္ေနရာမွာ
တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္မိတယ္...

မျဖစ္ေသးဘူး မဟုတ္လား
၀ဋ္ေႂကြးေတြကမ်ား
ေပးဆပ္စရာေတြ
က်န္ေနေသးလို႔
င့ါစိတ္ကိုျပန္တင္း
ဒီေလာကထဲ ျပန္လာလိုက္တယ္
အတၱေတြနဲ႔ေလ....

ဒီလိုနဲ႔....

ထြက္ေျပးလိုက္ ျပန္လာလိုက္
ေလာက သံသရာထဲလည္ေနရင္း......
ေၾသာ္..........
ငါေတာင္ အသက္ႀကီးလာၿပီပဲ။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ဆည္းဆာ

လွပတဲ့အဆင္း
ေရႊေရာင္၀င္းလို႔ေပါ့
ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ
အက်ည္းတန္ေတြ
လွတယ္ဆိုရင္ျဖင့္
စတည္းက
ျမင္သူေငးရတဲ့မင္း
ပပ၀တီ ထိုင္ငိုေနေတာ့မွာ

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

လြမ္းတဲ့စိတ္

လြမ္းရတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ
ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
ခံစားမႈေတြကို
မိတၱဴကူးလိုက္ေတာ့
စာသားေတြအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသြားတယ္ ေကာင္မေလး....

ဒီလိုနဲ႔
စကားလံုးေတြ စီရင္း
ငါ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္တယ္ ေကာင္မေလး....

တစ္ညလံုး နင့္အေၾကာင္းေတြးၿပီး
အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ငါ
မနက္ေရာက္တာနဲ႔
နင့္ကိုအရင္ဆံုး
သတိရမိတယ္ဆိုရင္
နင္ယံုမလား ေကာင္မေလး....

နင္ေလွ်ာက္လာေနၾကလမ္းေလး
နင္ရပ္ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ မွတ္တိုင္ေလးရယ္
နင္ တိုးစီးေနၾကဘတ္စ္ကားနဲ႔
အို....... ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြာ
နင္ရွိမေနေတာ့တဲ့ ရံုးႀကီးကိုျမင္ရင္ေတာင္
နင့္ကို သတိရမိတယ္ဆိုရင္ေကာ
ငါ လြန္ေနဦးမလား ေကာင္မေလး....

မလြန္ပါဘူးေနာ္.....

လြမ္းရတဲ့အေၾကာင္းကို
နင္သိေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ မေျပာတတ္ေပမယ့္
သတိရတိုင္းသာ လိႈင္းထမယ္ဆိုရင္
ငါ့ရင္ခြင္ ၿပိဳတာၾကာလွေပါ့ ေကာင္မေလးရယ္......

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

၀က္သားအခ်ဳိခ်က္

အိုေက အားလံုးက ညေလးခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ ထပ္ျမည္းခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လဲ ခ်က္ေပးရတာေပါ့ ေနာ့....။ အားလံုး သြားေရက်ဖို႔သာ ျပင္ထား လာပါၿပီ။ ကဲ ကဲ ပန္းကန္ေလးေတြ အသင့္ျပင္ထားၾကပါ ဟဲ့ ဟို တန္းစီေနတဲ့ ကေလးေတြ ေနရာလုရင္း ရန္ျဖစ္မေနၾကနဲ႔ေလ အားလံုး ေကၽြးမွာပါ... ေသခ်ာစီၾကေလ လူႀကီး မ်က္စိေနာက္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္....။
*****
ညေလးရဲ႕ ခ်က္ခ်င္သလို ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ သူမ်ားအတြက္ တကူးတက သြားၿပီး ၀ယ္ျခမ္း ခ်က္ျပဳတ္ထားတာပါ။ ယံုလားဟင္ !!!!! (စိတ္ကူးေပါက္မွ ေကာင္းေအာင္ ခ်က္တာ)

အားလံုးကို ေကၽြးခ်င္လို႔ နားရက္ေလးမွာ မနက္ေစာေစာထ (၁၀ နာရီေလ ) ၿပီးေတာ့ ၀က္သားဆိုင္ မပိတ္ခင္ေလး အျမန္သြားရတယ္။ ဆိုင္လဲေရာက္ေရာ သံုးထပ္သားကို အဆီပါးပါးေလး ပါတဲ့အသား ယူမယ္ေျပာေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူကလဲ ခုတ္ေပးရွာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဖိုး ၀ယ္လဲ သိလား 3 RM ဖိုး ဟီးးးး။ ၿပီးေတာ့ ၀က္လက္ေတြ႕တာနဲ႔ စားခ်င္လာေရာ အဲ့ဒါနဲ႔ တစ္ေခ်ာင္း ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးေတာ့ သူက အလကား ေပးလိုက္တယ္ေလ၊ မ်ားႀကီးပဲ ရတယ္ သိလား။

ဒါနဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ ၀က္သားေတြ ေရေဆးၿပီး ပဲငံျပာရည္၊ သၾကား၊ ဆား နဲ႔ အခ်ဳိမႈန္႔ နည္းနည္းဆီထည့္ၿပီး အိုးထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ((ေၾသာ္ ခုတ္စရာမလိုဘူး တစ္ခါတည္း ခုတ္ခိုင္းခဲ့တာ အိမ္မွာက ဓါးမႀကီးမရွိဘူးေလ ရွိလဲ ဒီ၀က္လက္ကို ခုတ္ေနရင္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ဓါးက တအားထက္တာ)) ၿပီးတာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီ ၂ လံုးေလာက္ ထူထူေလး လွီးထားတယ္ (ေထာင္းမွာေလ) အျဖဴႏႊာ၊ ဂ်င္းအခြံသင္ၿပီး အကုန္ၿပီးတာနဲ႔ ၾကက္သြန္နီကို စေထာင္းပါတယ္၊ သူက မ်ားေတာ့ နည္းနည္းၾကာမယ္ေလ။ အကုန္လဲ ေထာင္းၿပီးေရာ ခုနက ၀က္သား ထည့္ထားတဲ့ ဒန္အိုးထဲကို ထည့္လိုက္တယ္၊ ဆီးထမင္းစားဇြန္း ၂ ဇြန္း ၃ ဇြန္း နဲ႔ ေရ အလံုအေလာက္ ထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚမွာ အမုန္း တင္ထားလိုက္တယ္ ၿပီးေတာ့ လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနတာေပါ့။ လုပ္ရင္းလဲ ေမ့မသြား ၾကနဲ႔ဦးေနာ္ တူးသြားဦးမယ္။ ေရခန္းရင္ အသား ႏူးၿပီလားၾကည့္ မႏူးေသးရင္၊ ေရထပ္ထည့္ ထပ္တည္ထားလိုက္ အင္းးးး ေရခန္းလို႔ အသား ႏူးၿပီထင္ရင္ အေပါ့အငန္ျမည္းၿပီး အိုးေပၚကခ် စားလို႔ရပါၿပီ။ ဆီအျပန္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ကပ္ကပ္ေလး က်န္မွ စားေကာင္းတာ။ ဒါကေတာ့ ညေလး ဆီမသတ္ခ်င္လို႔ လံုးခ်က္တာပါ။

ဆီသတ္ၿပီးမွ ခ်က္ခ်င္သူေတြကေတာ့ ဒါလဲ လြယ္ပါတယ္။ ဒယ္အိုးကို မီးဖိုေပၚတင္ (မီးဖြင့္ေနာ္ ဒီတိုင္း တင္မထားနဲ႔) ပူလာရင္ ဆီ(လိုသေလာက္)ထည့္ အရမ္းမ်ားရင္ အီလိမ့္မယ္။ ဆီဆူလာရင္ ေထာင္းထားတဲ့ ၾကက္သြန္နီထည့္ အေရာင္ေျပာင္းလာရင္ အျဖဴ နဲ႔ ဂ်င္းထည့္ အနံ႔ေမႊးလာရင္ ႏွပ္ထားတဲ့ ၀က္သားထည့္ၿပီး ခဏေမႊပါ ၿပီးရင္ ေရျမဳပ္ေအာင္ထည့္လို႔ တည္ထားလိုက္။ အသားလဲ ႏူးၿပီ ဆီအနည္းငယ္ အိုးကပ္ယံုေလာက္ က်န္ရင္ အေပါ့အငန္ျမည္း ဖိုေပၚကခ်ၿပီး စားလို႔ရပါၿပီေနာ္။

ညေလးခ်က္စားတဲ့ ၀က္သားအခ်ဳိခ်က္က အနံ႔ေမႊးၿပီး အသားေလးကို ႏူးအိေနတာပဲ သံုးထပ္သားခ်ည္းမဟုတ္ပဲ ၀က္လက္ပါ ထည့္ထားေတာ့ ပို စားေကာင္းတယ္ ဟိ..... စားခ်င္ၾကတယ္ဟုတ္။

ၿပီးေတာ့ ညေလးက သူမ်ားေတြလို အသားႏူးခ်င္လို႔ ၀က္သားကို အရင္မျပဳတ္ဘူး ျပဳတ္လိုက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ အခ်ဳိအရသာ မရွိေတာ့ဘူးေလ ျပဳတ္ရည္ထဲ ပါသြားတယ္။ တစ္ခါတည္း ႏူးေအာင္တည္တာ ပိုစားေကာင္းတယ္။ မယံုရင္ ခ်က္စားၾကည့္ၾကပါလား။
*****
ဟင္းခ်က္တယ္ဆိုတာ လြယ္ပါတယ္ (ညေလးကေတာ့ လြယ္ေအာင္ပဲ ခ်က္တတ္တယ္)။ ညေလးလုပ္မွပဲ စားေကာင္းတဲ့ ဟင္းခ်က္နည္းေတြ လြယ္သြားေတာ့တယ္ေနာ္ ဟုတ္တယ္ဟုတ္......

လြယ္ကူစြာ ခ်က္စားႏိုင္တဲ့အတြက္ ဟင္းခ်က္ရမွာ အပ်င္းထူၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔၊ ဟင္းခ်က္ရတာကို အရမ္းႀကီး ခက္ေနတယ္ ထင္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္စားၾကည့္ရင္ လြယ္မွန္း သိၿပီး ကိုယ္ခ်က္ၿပီး ရလာတဲ့ဟင္းကို အရသာခံလို႔ စားႏိုင္ၾကတာေပါ့ (ေကာင္းလိုက္တာ ရွလြတ္ !)။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ၿပီးရင္လဲ အနားမွာ ရွိတဲ့ သူေတြကို "ဒါ ငါခ်က္ထားတာကြ" ဆိုၿပီး ႂကြားလို႔လဲ ရတာေပါ့။

အားလံုးပဲ ေက်နပ္ႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ဆႏၵ (၂)

ေႏွာင္တြယ္ရစ္ငင္
သံေယာဇဥ္ကို
မအိုမေဟာင္း
ဘ၀ေျပာင္းထိ
ၿငိ စြဲ ၿမဲ ခိုင္
ပိုင္ခ်င္တယ္...

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

မေဆာ့ေစခ်င္တဲ့ ၾကက္ပ်ံ ၀က္ပ်ံ

ညေနခင္း တစ္ခုတြင္ ညေလးတစ္ေယာက္ ၿခံထဲဆင္းၿပီး ထုိင္ေနစဥ္
"ဟဲ့ ညေလး ဘာထိုင္ငိုင္ေနတာတုန္း ဟ"
ညေနတိုင္း ညေလးတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုေနၾကေနရာမွာ ဆံုရင္ဆံု မဆံုျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ညေလးဆီ လာေနၾကေလ။ အသံနဲအတူ အနားေရာက္လာတဲ့ သူဇာတို႔ေတြကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
"ငါလား စိတ္ညစ္လို႔ ထိုင္ေနတာ လာၾကဟာ"
"နင္ပံုၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ေနပံုပဲေနာ္၊ ေမ်ာက္ထိုင္ ထိုင္ၿပီး ဠင္းတမိႈင္ မိႈင္ေနရတယ္လို႔"
"နရဲေကာင္ လာၿပီ နင္ကေတာ့၊ ေျပာမွပဲ ငါလဲ တိရစာၦန္ျဖစ္ေတာ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္ဟ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူထားတာ ၀က္မေလးနဲ႔တူတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္က အသားျဖဴေတာ့ ဗ်ဳိင္းနဲ႔လဲ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ေျခေစာင့္ၿပီး သြားရင္မ်ား ဆင္နင္းသလိုပဲေလ"
"အငယ္မ နင္ကပါ ငါ့ကို ၀င္ေျပာေနတယ္ေပါ့၊ နင္တို႔ေတြကေလ သူငယ္ခ်င္းေလး ဘာျဖစ္ေနလဲ ဘယ္လို ခံစားေနရလဲ အရင္မေမးၾကဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၾကတယ္၊ အင္းေလ ငါကလဲ သူမ်ားကို အဲ့လုိမ်ဳိး မိႈခ်ဳိး မွ်စ္ခ်ဳိး အေျပာမ်ဳိး မေျပာတတ္ေတာ့ ငါပဲ ခံရတာေပါ့ေလ"
"အဲ နဲနဲေလး ေဆာ္လိုက္ရမွ ေျပာမိတာ မွားပါတယ္။ စိတ္ညစ္တယ္ဆို ဘာလိုညစ္ ! "
"ငါ့အစ္မ သူ႔ကေလးေတြ ေဆာ့လို႔တဲ့ ရိုက္ေနတယ္ေလ"
"ဟဲ့ ကေလးပဲ ေဆာ့မွာေပါ့ဟ ဘာရိုက္စရာလိုလဲ"
"ေပါက္တက္ကရ ေျပာေဆာ့ေနလို႔တဲ့"
"ဘာမို႔လဲဟ"
"ေျပာပါ့မယ္ဟ ၿပီးရင္ နင္တို႔လဲ ၀ိုင္းစဥ္းစားေပးဦး"
"ေအးပါဟ ေျပာမွာသာ ေျပာစမ္းပါ တကတည္း ေလရွည္လိုက္တာ"
"ဒီလိုဟ"
*****
ဒီေန႔ ငါ့ တူေလးနဲ႔ တူမေလး ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ဳိး ညေနစာ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းထဲ ထုိင္ေဆာ့ေနတုန္း ငါ့အစ္မ မေျပာမဆိုနဲ႔ ထ ရိုက္ပါေလေရာဟာ။ သူ႔အေမရိုက္တာ တစ္ခါမွ မခံဖူးတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ငိုလိုက္တာဆိုတာ။ အေမက ၀င္တားယူၿပီး ေမးေတာ့မွ
"သမီး ကေလးေတြ ေဆာ့ေနတာ ဘာလို႔ရိုက္ရတာလဲ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေပါက္တက္ကရေတြ ေျပာေဆာ့ေနလို႔ေလ အေမရဲ႕"
"ဘာမ်ား ေျပာ ေဆာ့ေနလို႔တုန္း အလန္႔တၾကား"
"ၾကက္ပ်ံ ၀က္ပ်ံ ဘဲပ်ံ တဲ့ေလ"
"ဟဲ့ အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲ သမီးရဲ႕ သမီးတို႔ ငယ္ငယ္ကလဲ ေဆာ့ေနၾကပဲေလ ထူးဆန္းၿပီး ရိုက္ရလား သက္သက္မဲ့ ကေလးေတြကို"
"အေမကလဲ အေမတို႔တုန္းက မေဆာ့ဖို႔ မေျပာခဲ့လို႔လဲ ခုဆို ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြက မိုးေပၚ ပ်ံတက္ကုန္ၾကၿပီေလ" တဲ့
ကဲ ငါ့အေမလဲ ဘာမွကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲ့ဒါ ဟုတ္လားဟင္?

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ဘေလာ့ဂ္ေပၚကလက္မွတ္ေလး

ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးခ်င္ၾကတဲ့ သူမ်ားအတြက္ ညေလးကို တက်ီက်ီ လာေအာ္လြန္းလို႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုး ေက်နပ္ႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ မရွင္းေသးရင္လဲ ထပ္ေမးႏိုင္ပါတယ္။ ေလသံကို ခပ္မာမာေလး ေျပာၿပီးသကာလ ပို႔စ္ကိုေတာ့ ဆက္လက္ရႈစားၾကပါရန္ ဟိ (ခ်ိတ္ခ်ဳိးေၾကးေနာ္)။
*****
အဲ့ဒါကို "ဦးလေရာင္" က တင္ထားေပးၿပီးသားပါ။ သူ႔ဆီ လူအသြားနည္းလို႔ မသိၾကတာ ေနပါလိမ့္မယ္။ ညေလးကပဲ ထပ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ (အေတာ္ပဲေလ ေခါင္းထဲကလဲ ပို႔စ္မထြက္ေသးတာနဲ႔) ။

Signature ဆိုဒ္ထဲ၀င္ၿပီး လိုခ်င္တဲ့ နံမယ္ရိုက္ထည့္ ၿပီးရင္ Next Step နဲ႔သြား Font Design ေရြး (စာလံုးဒီဇိုင္းက ၁ ကေန ၁၂၀ ထိ ေရြးယူလို႔ရပါတယ္)။ စာလံုးကို ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ေရြးၿပီးရင္ အဆင့္ဆင့္ ဆက္သြားၿပီး အရြယ္အစား၊ အေရာင္ နဲ႔ စာလံုးပံုစံကို အတန္းလိုက္ လိုခ်င္လား အေပၚေထာင္မလား ႀကိဳက္ရာ ထပ္ေရြးပါ။ ၿပီးလို႔ Next Step နဲ႔သြားၿပီးရင္ေတာ့ သူက ေမးခြန္းသံုးမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လို လိုခ်င္လဲ လာေမးပါလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေအာက္ဆံုးက Want to use this signature? ဆိုတာကို Click လိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ဆင့္ ေရာက္သြားၿပီး Generate HTML Code ဆိုတာကို လာေပးပါလိမ့္မယ္။

အဲ့ဒါကိုမွ Click လိုက္ရင္ေတာ့ Generate a code for my handwritten signature ဆိုတာကို ထပ္တစ္ဖန္ Click ရပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ Coding ေလး လာေပးပါလိမ့္မယ္ အဲ့ဒီ Coding ကို Setting ေအာက္ Fomatting ထဲက Template ထဲမွာ အေသ သေဘာမ်ဳိး ညေလးက ထည့္ထားေပးလိုက္တယ္။ ဒါမွ ထပ္ခါထပ္ခါ ယူမေနရေအာင္ တစ္ခါတည္း အလုပ္ ၿပီးသြားတာေပါ့။ Sign ေလး လိုခ်င္ရင္ ထည့္လို႔ရၿပီး မသံုးခ်င္ရင္ ဖ်က္လိုက္ယံုပဲ။ အင္း သိၾကမွာပါ ညေလးက ဆရာလုပ္တာ ဟုတ္ဘူးေနာ္ ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္လက္စတည္း အကုန္ေျပာေပးလို္က္တာ။

ညေလးရဲ႕ Template ထဲမွာဆိုရင္ Dropcaps ေတြေရာ ဒီ့ျပင္လိုခ်င္တဲ့ Coding ေတြနဲ႔ေရာ ရႈပ္ပြေနတာပဲေလ။ ပို႔စ္တစ္ခုတင္ရင္ မသံုးတဲ့ Coding ေတြ ျပန္ဖ်က္ေနရတဲ့ တစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိပါတယ္။ က်န္တာအားလံုး အဆင္ေျပပါတယ္။

ဆိုဒ္လင့္ခ္က ေအာက္မွာေပးထားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ....
"Signature Site"

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ျမတ္ႏိုးခ်စ္

တစ္မိုးေအာက္မွာ
တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္
ရင္ႏွစ္ကာသိမ္းထား....
အသည္းၾကားမွ
ခြဲျခားမယူ
ေ၀ဒနာထူလည္း
သူပါပဲကြယ္
ခါခါထပ္ေျပာ
မေမာေစရ
စကားလွကို
ၿပံဳးရိပ္ထင္ရစ္
ျမတ္ႏိုးခ်စ္........

*****
ဘာမွ မတင္ႏိုင္မယ့္တူတူေတာ့ အရင္တုန္းက ေရးထားတာေလးပဲ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ ခံစားၾကည့္ၾကပါဦး။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ေထာင္က်ေနတဲ့ျမင္း

ဒီပို႔စ္မေရးခင္ အားလံုးပဲ စိတ္အခ်ဳိးၾကနဲ႔ေနာ္..... မုန္႔၀ယ္ေကၽြးမယ္ သိလား။ =P
*****
တခုေသာ ညေနခင္းအခ်ိန္တြင္ ညေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းတစ္လံုးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘေလာ့ဂါမမမ်ားႏွင့္ ဦးဦးမ်ားဆီသို႔ ဒီတစ္ပါတ္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ အားလံုး ဆံုေတြ႕ၿပီး တစ္ေနကုန္ ေလွ်ာက္လည္ၾကရန္ ျဖစ္သည္။
“ဟယ္လို ဦး.... လား၊ ညေလးပါ ဒီတနဂၤေႏြ အားလားဟင္၊ ညေလးတို႔ေတြ မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီေလာက္ ဘုရားတက္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ၾကမလို႔၊ အင္း ဒါဆိုလဲ ဒါပဲေနာ္”
“ဟယ္လို မ...... လား၊ ညေလးတို႔ေတြ ဒီတနဂၤေႏြ ေလွ်ာက္လည္ၾကမလို႔ေလ၊ က်န္တဲ့သူေတြလဲ ခ်ိန္းၿပီးၿပီ၊ အင္း မနက္ေစာေစာကို ၆နာရီေလာက္ ဘုရားရင္ျပင္ အေနာက္ဘက္မုခ္ကို လာခဲ့၊ လူကုန္ပဲေလ မတို႔ဖာသာ ညႇိၿပီး စုလာၾကလဲ ရတယ္၊ ညေလးကို ၀င္ေခၚလဲ စိတ္မဆိုးဘူး”


ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ေတြ စုရပ္တြင္ လူစံုသည္ႏွင့္ အုပ္စုလိုက္ႀကီး ဘုရားကို အားပါးတရ ဖူးေျမာ္ၾကကာ လက္ယာရစ္ ၃ ပတ္ လွည့္လည္ပူေဇာ္ၿပီး ေရႊတိဂံု ေျမာက္ဘက္မုခ္မွ ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ “M3 Food Center” တြင္ မနက္စာ ၀င္ေရာက္ သံုးေဆာင္ၾကပါသည္။ ဒကာခံသူမ်ားမွာေတာ့ ႏိုင္ငံႀကီး (ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ ေမးၾကည့္ၾကရန္) မ်ားမွ ျဖစ္ၾကေသာ ဦးကလိုေစးထူး၊ ဦးရန္ေအာင္ႏွင့္ မအိမ့္ တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ဒကာခံသူရွိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ က်န္ဘေလာ့ဂါမ်ား စားလိုက္ၾကသည္မွာ ေျပာစရာမလိုေအာင္ပင္ ပန္းကန္မ်ား အထပ္လိုက္၊ ခြက္မ်ား အစီအရီျဖင့္ စားပြဲခံုျပည့္လွ်ံေအာင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေလသည္။ (စကားခ်ပ္။ ။ တစ္ေနလံုး ႀကိဳက္သေလာက္စား ဒကာခံၾကမည္ ျဖစ္ပါသည္။)

သူတို႔ေတြ ဗိုက္တင္းကားေအာင္ စားၾကၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းၿခံထဲတြင္ ခဏတာ အပန္းေျဖရင္း ေဆာ့ကစားၾကေသးသည္။ စိန္ေျပးတမ္း၊ အတြဲခုတ္တမ္း၊ ေၾကာင္ႏွင့္ႂကြက္၊ တိုင္ဦးတန္း ႏွင့္ ၾကက္ဖခြပ္ပါမက်န္ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ ေဆာ့လိုက္ၾကသည္မွာ ဟိုအေကာင္ ရံႈးေလာက္သည္ဟု လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကသူမ်ား ေျပာၾကသည့္တိုင္ေအာင္ အရွက္မရွိၾကပါ။ ငယ္ရြယ္သူမ်ားက ထားပါေတာ့ အသက္ႀကီးေသာ ဦးဦးဆန္း၊ ဦးကလိုေစးထူး၊ ဦးဦးေဒါင္း ႏွင့္ ဦးဦးတက္တို႔မွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္သည္။ က်န္သူမ်ား ခဏတာ နားေနခ်ိန္တြင္လည္း မနားႏိုင္ပဲ စံုတြဲမ်ားကို လိုက္လံေခ်ာင္းၾကည့္ ေနၾကေသးသည္။ သူတို႔မို႔ မေမာမပန္း။ =P

သည့္ေနာက္တြင္ ေန႔လည္စာကို ျဖစ္သလိုပင္ လသာလမ္းမႀကီးတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ သက္သက္လြတ္ တရုတ္ထမင္းဆိုင္တြင္ အ၀အၿပဲ ၀င္တီးၾကေသးသည္။ (အဲ့ဒီဆိုင္ အရမ္းေကာင္းတယ္ သိလား၊ သက္သက္လြတ္သာ ေျပာတယ္၊ ပုဇြန္စားမလား၊ ၀က္အူစားခ်င္လား အကုန္ရတယ္၊ ဂ်ံဳေတြနဲ႔ ခ်က္ထားတာ တအားေကာင္း၊ မယံုရင္ သြားစားၾကည့္ၾက၊ ေစ်းလဲ ေတာ္တယ္) အနည္းငယ္ ေစ်းသက္သာသည့္အတြက္ စားလိုက္ၾကသည္မွာ မွာမေလာက္ျဖစ္ကာ ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ တခဏအတြင္း ပန္းကန္ေဆးစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ေျပာင္လက္ သြားေတာ့သည္။ (ဆိုင္က ပန္းကန္ေဆးရတာ သက္သာေအာင္ေလ)=D ဒီလိုႏွင့္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္မွာ - ဦးေဆးထူး ၅ ပန္းကန္၊ ဦးဦးဆန္း ၆ ပန္းကန္၊ ဦးတက္ ၈ ပန္းကန္၊ ဦးေဒါင္း ၅ ပန္းကန္၊ ဦးရန္ ၇ ပန္းကန္၊ ဦးေက်ာ္ေဇယ် ၆ ပန္းကန္၊ ဦးခ်မ္း ၈ ပန္းကန္၊ မ်ဳိးမ်ဳိးေက်ာ္ထြန္းႏွင့္ သန္႔သန္႔ဇင္ေအာင္ပင္ ၅ ပန္းကန္ ႏွင့္ က်န္သူမ်ား အသင့္အတင့္ ေလာက္သာ။ မမေလးမ်ားလဲ စားလိုက္ၾကသည္မွာ တစ္ေယာက္ကို ထမင္း ၄ ပန္းကန္ေလာက္ ကုန္ၾကသည္။ အလကားရတုန္း အပီတြယ္မွဟုမ်ား တြက္ထားၾကေလသည္လား ?။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ဆိုင္မွ ပန္းကန္ျပားႏွင့္ မေပးပဲ တရုတ္ ပန္းကန္လံုးေလးေတြျဖင့္ ေပးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္) =D

ထမင္း စားေသာက္ၾကၿပီးသည့္ သကာလ ဆရက္မင္းစည္းစိမ္ခံၾကရန္ မမေလးမ်ား ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္သည္ ေျပာေသာေၾကာင့္ သမၼတရံုတြင္ ၀င္ၾကည့္ၾကေသးသည္ေလ။ ဒီလူအုပ္ႀကီးအတြက္ လက္မွတ္ရရန္မွာ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းလွသည္။ သို႔ေပသိ ရုပ္ရွင္မွာ ဘယ္သူမွ ၀င္မၾကည့္ၾကေသာ ပ်င္းစရာေကာင္းသည့္ ဇာတ္ကား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္မွတ္ရလြယ္ကာ ၀င္အိပ္ရန္သာ ၾကည့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ =p

ဒီလိုႏွင့္ ရုပ္ရွင္ရံုမွ ထြက္လာၾကေသာအခါ ညေနခင္းအခ်ိန္ ၃ နာရီပင္ ထိုးလုၿပီျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ဆာေလာင္လာၾကသည့္အတြက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟုဆိုကာ ၃၈ လမ္းမွ YKKO တြင္ ေၾကးအိုး၀င္ေသာက္ၾကေလသည္။ ဒီတြင္လဲ ဗိုက္ကို မဆန္႔မၿပဲျဖစ္ကာ လွ်ံထြက္ က်ေလာက္ေအာင္ပင္ စားေသာက္ၾကၿပီး၊ ထပ္တခါ Dream တြင္ အေအး ၀င္ေသာက္ၾကေသးသည္။ (စေတာ္ဘယ္ရီလက္ေဖ်ာ္ အရမ္းေကာင္းတယ္ သိၾကလား၊ က်န္တာေတြေတာ့ မေသာက္ျဖစ္လို႔ မသိဘူး၊ ဒရင္းမ္ေရာက္ရင္ စေတာ္ဘယ္ရီ ေပၚခ်ိန္တိုင္း စေတာ္ဘယ္ရီ ေဖ်ာ္ရည္ပဲေသာက္တယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြကို သိပ္မေၾကေအာင္ ေခ်ၿပီး၊ ႏို႔ထည့္ မလိုင္မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏို႔ဆီထည့္ေပးထားတာ ခ်ဳိခ်ဥ္ေလး စေတာ္ဘယ္ရီ အတံုးလိုက္ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ေသာက္ေကာင္းမွန္း မသိ။ သိခ်င္ရင္ သြားေသာက္ၾကည့္ၾကေနာ္ ပိုက္ပိုက္မရပဲ အလကားေၾကာ္ျငာေပးေနတာ) =D

ၿပီးေနာက္တြင္ အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ၾကရာ ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိန္အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးသည့္အတြက္ ရန္ကုန္တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္သို႔ အမ်ား သေဘာဆႏၵအတိုင္း သြားေရာက္ လည္ပတ္ၾကသည္။ တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အေကာင္ပေလာင္မ်ား စံုလင္လွသည္။ မျမင္ဖူးေသာ အေကာင္မ်ား ဦးခ်ဳိရွိေသာ ၾကံ့၊ အေတာင္ပါေသာငွက္မ်ား၊ အေတာင္ခ်ဳိးထားေသာ ေဒါင္းမ်ားႏွင့္ ေရကူးတတ္ေသာ ဖ်ံမ်ားပင္။ တခ်ိန္တုန္းက ကမာၻကသိေအာင္ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ရန္ကုန္တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ႀကီးကား ယခုထက္ထိ သစ္လြင္၊ လွပ၊ စိမ္းလန္း စိုေျပ ေနဆဲပင္ ရွိေနေသးသည္။ ဟိ

မမေလးတို႔ ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္ကာ ဦးဦးမ်ား ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္ပါလာၾကေလသည္။ မမေလးမ်ားမွာ မျမင္ဖူးသည့္ အထူးအဆန္းမ်ား ျမင္ေတြ႕ရသည့္အတြက္ “ဟယ္...” “ဟင္...” ႏွင့္ တအံ့တၾသျဖစ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ဘာညာေလးမွ
“ဟယ္ ျမင္းႀကီးေတြ ေထာင္က်ေနတယ္ေတာ့.....”
ဟု အလန္႔တၾကား တအံ့တၾသ ႏွင့္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ဦးဦးမ်ားႏွင့္ မမေလးမ်ား အေျပးလာကာ သူမ လက္ညႇိဳးညႊန္ျပရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကရာတြင္။ ျမင္းက်ားႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္...

သူမေျပာသည္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖင့္ ေခတၱခဏ ေၾကာင္သြားၾကၿပီးမွ စဥ္းစားလိုက္ ျမင္းက်ားႀကီးမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ရီလို္က္ၾကရသည္မွာ အူတက္မတက္ပင္။
“ဟား.... ဟား... ဘာညာတို႔ေတာ့ လုပ္ခ်လို္က္ျပန္ၿပီ”
“ဟင္း.... ဟင္း.... ဘာညာေလးကေတာ့ေလ”
“ဟတ္...ဟတ္...ဟတ္.... ဘာညာေပါက္စ ျဖစ္ရမယ္”
“ဟိ.... ဟိ..... ဘာညာေလး ျမင္းေထာင္က်ေနတယ္ ဟုတ္လား”
“ဟာ... ဟ ကယ္ပဲ ဘာညာေရ၊ ညည္းေျပာသလိုပဲဟ”
“ေအး ငါလဲ ခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္”
“ေကာင္းလိုက္တဲ့ မွတ္ခ်က္ဟာ နာေတာ့ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ေပၚေလပဲ”
“ေဟ့ေရာင္ နာလဲ ခုမွ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေတာ့တယ္ ဟီ ဟိ”
အသီးသီး ဤသို႔ မွတ္ခ်က္မ်ားပင္ ခ်ရေလသည္။

ဟိ ဘာလဲဟင္ သိၾကလား။ သိတဲ့သူမ်ား ေျဖၾကပါကုန္။
*****
မသိၾကဘူးေျပာလို႔ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ျပန္ျဖည့္ေပးထားပါတယ္။ ေခါင္းစဥ္ေလးပါ အနည္းငယ္ ျပင္လိုက္တယ္။ =P ညေလးက ဟာသေလး တစ္ေၾကာင္းေလာက္ကို မနည္းေရာက္ေအာင္ ဆြဲယူလာရတယ္။ ဟင့္ တစ္ေၾကာင္းတည္းဆို တိုၿပီး ပို႔စ္နည္းေနလို႔...
ဒီစာေၾကာင္းေလးကို ဟိုေန႔က ဖတ္ျဖစ္တဲ့ “ဇ၀နရဲ႕ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား” ၀တၳဳထဲက ရပါတယ္။ =D
ဤတြင္ ညေလး၏ဇာတ္လမ္း ၿပီး၏။ မရီရရင္လဲ ေမတၱာပို႔ၾကပါကုန္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

Alphabet of Happiness

A--Accept
Accept others for who they are and for the choices they've made even if you have difficulty understanding their beliefs, motives, or actions.

B--Break Away
Break away from everything that stands in the way of what you hope to accomplish with your life.

C--Create
Create a family of friends whom you can share your hopes, dreams, sorrows, and happiness with.

D--Decide
Decide that you'll be successful and happy come what may, and good things will find you. The roadblocks are only minor obstacles along the way.

E--Explore
Explore and experiment. The world has much to offer, and you have much to give. And every time you try something new, you'll learn more about yourself.

F--Forgive
Forgive and forget. Grudges only weigh you down and inspire unhappiness and grief. Soar above it, and remember that everyone makes mistakes.

G--Grow
Leave the childhood monsters behind. They can no longer hurt you or stand in your way.

H--Hope
Hope for the best and never forget that anything is possible as long as you remain dedicated to the task.

I--Ignore
Ignore the negative voice inside your head. Focus instead on your goals and remember your accomplishments. Your past success is only a small inkling of what the future holds.

J--Journey
Journey to new worlds, new possibilities, by remaining open-minded. Try to learn something new every day, and you'll grow.

K--Know
Know that no matter how bad things seem, they'll always get better. The warmth of spring always follows the harshest winter.

L--Love
Let love fill your heart instead of hate. When hate is in your heart, there's room for nothing else, but when love is in your heart, there's room for endless happiness.

M--Manage
Manage your time and your expenses wisely, and you'll suffer less stress and worry. Then you'll be able to focus on the important things in life.

N--Notice
Never ignore the poor, infirm, helpless, weak, or suffering. Offer your assistance when possible, and always your kindness and understanding.

O--Open
Open your eyes and take in all the beauty around you. Even during the worst of times, there's still much to be thankful for.

P--Play
Never forget to have fun along the way. Success means nothing without happiness.

Q--Question
Ask many questions, because you're here to learn.

R--Relax
Refuse to let worry and stress rule your life, and remember that things always have a way of working out in the end.

S--Share
Share your talent, skills, knowledge, and time with others. Everything that you invest in others will return to you many times over.

T--Try
Even when your dreams seem impossible to reach, try anyway. You'll be amazed by what you can accomplish.

U--Use
Use your gifts to your best ability. Talent that's wasted has no value. Talent that's used will bring unexpected rewards.

V--Value
Value the friends and family members who've supported and encouraged you, and be here for them as well.

W--Work
Work hard every day to be the best person you can be, but never feel guilty if you fall short of your goals. Every sunrise offers a second chance.

X--X-Ray
Look deep inside the hearts of those around you and you'll see the goodness and beauty within.

Y--Yield
Yield to commitment. If you stay on track and remain dedicated, you'll find success at the end of the road.

Z--Zoom
Zoom to a happy place when bad memories or sorrow rears its ugly head. Let nothing interfere with your goals. Instead, focus on your abilities, your dreams, and a brighter tomorrow.

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ဘေလာ့ဂ္စံအိမ္

ညေလး ဒီပို႔စ္မေရးခင္ အရင္ဆံုး ေျပာခ်င္တာက ဘာလို႔ ဒီနံမယ္ ေပးျဖစ္လဲဆိုတာပါ။
အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ “ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕စံအိမ္” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနတာ တပါတ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးထဲမွာ မစဥ္းစားမိေသးဘူး။ မေန႔က ဖတ္ေနရင္းနဲ႔မွ ညေလးတို႔ေတြ ဘေလာ့ဂ္ ေရးေနၾကတာကို ေတြးမိသြားၿပီး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမင့္ျမတ္တယ္ လို႔ေတာ့ မသံုးပါဘူး၊ ကိုယ္တိုင္က ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ မခံစားရေသးလို႔ပါ။ :)
*****
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုတာ ဘုန္းႀကီးေတြ သီတင္းသံုးတဲ့ေနရာကို ေခၚေပမယ့္ အိမ္ပဲမဟုတ္လား။ ငွက္ေတြေနတဲ့ ေနရာကို အသိုက္လို႔ေခၚေပမယ့္လဲ အဲ့ဒီအသိုက္ဟာ ငွက္ကေလးေတြေနတဲ့ အိမ္ပဲေပါ့။ ျခေသၤ့ေတြ၊ က်ားေတြ၊ က်ားသစ္ေတြက်ေတာ့ ဂူထဲေအာင္းၾကတယ္၊ သူတို႔ေနတဲ့ဂူကလဲ အိမ္ပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ႂကြက္၊ ျခနဲ႔ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက တြင္းထဲေနၾကတယ္၊ သူတို႔ေနတဲ့ တြင္းဟာလဲ အိမ္ပါပဲ။ တြင္း၊ အသိုက္၊ ဂူ စတာေတြကို ၿခံဳၿပီးသံုးရင္ သူတို႔ေနၾကတဲ့ အိမ္ေလးေတြပဲေလ။ လူေတြေနေတာ့လဲ လူေနအိမ္ေပါ့ေနာ့။
ခု က်မတို႔ေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ အိမ္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကၿပီေလ.....

က်မတို႔ေတြ စစဦးဆံုး အိမ္ေလးေဆာက္ဖို႔ အႀကံရတဲ့သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အရင္တုန္းက အင္တာနက္ေပၚတက္ရင္ ေလလြင့္ေနတဲ့လူလိုပဲ၊ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေနရာအႏွံ႔လဲ ေရာက္ပါရဲ႕ ခ်က္ရြမ္း(ဇရပ္)တို႔၊ ဖိုရမ္တုိ႔ေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ခဏတာ လည္ပတ္ရင္းနဲ႔ ေတြ႕ၾကတဲ့သူေတြ အခ်င္းခ်င္း အလာပ၊ သလာပ ေျပာဆိုၾကတာ။ အခ်ိန္ၾကာေတာ့ ရင္းႏွီးလာၾကတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကတယ္၊ ဖလွယ္ၾကတယ္၊ ေမးလ္ပို႔ၾကတယ္၊ အရမ္း ခင္မင္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္မရွိသေလာက္ပဲ ၾကာရင္ ေမ့ေပ်ာက္ သြားၾကတာ မ်ားတယ္၊ ညေလးဆို နစ္ခ္ေတြေတာင္ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ လူမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕၊ စိတ္ညစ္ဖို႔လဲ ေကာင္းတယ္။ ေဆြးေႏြးၾက၊ ခင္လို႔မင္လို႔ စေနာက္ၾကတာ ေပ်ာ္ေပမယ့္၊ လြန္သြားတဲ့ခါ ျငင္းခုန္ၾက၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ထဲကလူေတြ ဖိုရမ္ေပၚမွာ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ သူေတြကို ေပၚမလာ အေတာ္ၾကာရင္၊ ေပ်ာက္ေနၾကရင္ သူတို႔နဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ရာ ခက္ခဲၾကတယ္ေလ။

ခုေတာ့ က်မတို႔ေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ေလးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ဟန္က်ေနၾကၿပီေပါ့။ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုကို စိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးယူရတာဟာ အိမ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေနရတာနဲ႔ တူမေနဘူးလား။ အစဦးမွာ ဘာမွမရွိတဲ့ အခြံေလးကို အရင္ဆံုး ဖန္တီးယူၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အထဲမွာလိုအပ္တဲ့ ပစၥည္း ပစၥယေတြကို တပ္ဆင္ၾကတာေလ။ အျပင္ေလာကမွာလဲ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အိမ္ေလး(အခြံ) ၀ယ္ၿပီးသြားရင္ အထဲမွာ လိုအပ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ ၀ယ္ယူ တပ္ဆင္ၾကရတယ္ ဟုတ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ လိုခ်င္တာေလးေတြ၊ လိုေနတာေလးေတြ၊ ျဖည့္ခ်င္တာေလးေတြ၊ တပ္ခ်င္တာေလးေတြကို တပင္တပန္း ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ ရေအာင္ လုပ္ယူၾကရတယ္။ မသိရင္ သိတဲ့လူကို ေမးျမန္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြရဲ႕ အိမ္ေလးေတြကို သြားလည္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အိမ္ေလးေတြကို အလည္အပတ္ သြားႏိုင္ေအာင္လဲ အိမ္လိပ္စာေလးေတြ ၫႊန္ေပးထားၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား။

ခု က်မတို႔ ဖန္တီးယူထားၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္တယ္ေလ၊ ကိုယ့္ေျခ ကိုယ့္လက္ပဲ၊ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္၊ ေရးခ်င္တာေရး၊ ေျပာခ်င္တာေျပာ (ယဥ္ေက်းဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့) မဟုတ္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ကို ဧည့္သည္ ဘယ္လာေတာ့မလဲ ေနာ့။

ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေရးသူေတြရဲ႕ စိတ္ေန စိတ္ထားကိုပါ ခန္႔မွန္း ႏိုင္ၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တည္ေနရာေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ေရာက္ေနသူေတြဆီက သူေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ ေနထိုင္ စားေသာက္ပံုေတြက အစ သိရွိ ႏိုင္ၾကတယ္ေလ။ အမ်ားစုက စိတ္ခံစားမႈ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ အေျခအေန၊ ေနထိုင္ပံု၊ ရသစာ၊ ၀တၳဳတို၊ သုတစာေတြ ေရးတတ္ၾကတယ္။ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ေရးတဲ့သူလဲ ရွိတယ္ (နည္းပါတယ္)။ မိမိခံစားေနရတာေတြ၊ ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ဗဟုသုတေတြကို ကဗ်ာနဲ႔တစ္မ်ဳိး၊ စာနဲ႔တစ္ဖံု ဖန္တီး ေရးဖြဲ႕တတ္ၾကတာ ေတာ္ပါေပတယ္ လို႔ပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္။
အိမ္ရွင္က စိတ္ညစ္ေနလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မအားလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ပစ္ထားတာ ၾကာေနရင္လဲ သူ႔အိမ္ေလးကို သြားလို႔ သတိရေၾကာင္း၊ ေပ်ာက္ေနေၾကာင္း၊ စာေတြ ဆက္ေရးဖို႔ အေၾကာင္းနဲ႔ က်န္တာေတြကို မွာထားခဲ့ ႏိုင္ေသးတယ္။ အရင္လို ဘယ္နား သြားရွာရမွန္းမသိ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္ (အရမ္းေကာင္းတာပဲ)။ အိမ္ရွင္ေလး စိတ္ပါလာတဲ့တစ္ေန႔ သူ႔အိမ္ေလးကို သူျပန္လာဦးမွာပါ (ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ)။ အနည္းဆံုး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ျပန္လာဦးမွာပါေလ။ ဘယ္ေလာက္ႀကီး စိတ္မပါဘူး ေျပာေျပာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူျပန္လာမွာပါ (ေမွ်ာ္ေနၾကမယ္ေနာ္)။

ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လပ္စြာ ေပါက္ကြဲထြက္လို႔ရတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု၊ သူတစ္ပါးကိုပါ မိမိရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈေလးေတြ ေ၀မွ်ေပးႏိုင္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပါ။ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ ေရးသားထားၾကတဲ့ စာေတြ မလြတ္ကင္းရင္ တရားစြဲလို႔ရလား ဆိုေတာ့ (ညေလးမသိပါ)။ ဒါေပမယ့္ မိမိရဲ႕ အိမ္ေလးထဲမွာ မိသားစုနဲ႔၊ ေမာင္ႏွမေတြ အခ်င္းခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဥပေဒနဲ႔ မလြတ္ကင္းတာေတြ ေျပာမိ ဆိုမိၾကမွာပဲေလ၊ ဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္သူက လာၿပီး တရားစြဲသလဲ။ အိမ္တိုင္းမွာ CCTV နဲ႔ Microphone ေတြ တပ္ထားတာမွ မဟုတ္တာ၊ လြတ္လပ္တယ္ ဟုတ္။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြထဲမွာ ကိုယ္ခံစားခဲ့ရတာေတြ၊ သူမ်ားတကာေတြ ခံစားေနၾကရတာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ အမ်ားသိေအာင္ တင္ျပၾကတယ္၊ ေ၀မွ်ၾကတယ္၊ ဒါေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္ပုဒ္မနဲ႔ တရားစြဲမလဲ (က်မတို႔ေတြ ကိုယ့္အိမ္ေလးထဲမွာ လံုၿခံဳစြာနဲ႔ စကား ေျပာေနၾကတာေပါ့ ေနာ့)။

ဒီလိုဆိုရင္ ေခါင္းစဥ္ကို “ဘေလာ့ဂ္အိမ္” လို႔ေပးရင္ ရၿပီမဟုတ္လား ဘာလို႔မ်ား “ဘေလာ့ဂ္စံအိမ္” လို႔ ေပးထားသလဲ ေမးရင္ (ရွင္းျပမွာပါ)။ ပိုၿပီး အသက္၀င္သလိုပဲ၊ နားေထာင္လို႔လဲ ပိုေကာင္းသြားတယ္။ ပိုၿပီး ၿပီးျပည့္စံုသြားေအာင္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိးက စံျပဳေလာက္ေအာင္၊ စံညႊန္းေလာက္ေအာင္၊ စံထားေလာက္ေအာင္ လွပသေလာက္ အသက္၀င္လွတဲ့ အိမ္ကေလးေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
“ဟယ္ ဘေလာ့ဂ္ေလးက လွလိုက္တာ”
“ေအး... ဟုတ္ပါရဲ႕၊ စာသားေလးေတြလဲ ေကာင္းတယ္ဟ”
“ဟာ... ဒီလိုမ်ဳိးေလး တစ္ခုေလာက္ လိုခ်င္လိုက္တာ”
“အင္း... ေတာ္ၾကပါေပတယ္”
“ဘယ္လိုလူမ်ဳိးပါလိမ့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖန္တီးႏိုင္တယ္ေနာ္”
“အယ္... ဒါေလးက် တစ္မ်ဳိးေလး ေတာ့”
“ဟင္... ဒါလဲ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ လွတာပဲ”
ဒီလို ဒီလိုမ်ဳိး မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ရလာရင္ သေဘာက်ၾကမယ္ ထင္တယ္ေနာ့......

စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ စံစားေနရရင္ (ခံစားေနရတယ္ မသံုးခ်င္ဘူး၊ ဒုကၡကိုမွ ခံစားရတယ္သံုးပါတယ္)၊ မိမိရဲ႕ေနရာေလးမွာ ေနထိုင္ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရင္ “စံအိမ္” လို႔ သတ္မွတ္လို႔ရပါတယ္ (“အရွင္ဆႏၶာဓိက” ကေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာေတြကို ခံစားရတယ္၊ သုခေ၀ဒနာကိုမွ စံစားရတယ္တဲ့။ ရွင္းေအာင္ေျပာရင္ ဆိုးက်ဳိးေတြကို ခံစားရတယ္၊ ေကာင္းက်ဳိးေတြဆို စံစားရတယ္ တဲ့)။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးေတြပဲ ဆက္လက္ စံစားေနႏိုင္ေအာင္ ၿပီးေတာ့ ေနာက္လူေတြ စံအျဖစ္ သတ္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ျပခ်င္တယ္ေလ။ ေရွ႕က နည္းျပေတြ ေကာင္းမႈလဲပါတာေပါ့။ ေရွ႕က စံနမူနာ ျပသြားၾကတဲ့ လူေတြကို ေမတၱာပို႔ၾကပါကုန္.....။ ဒူ.... ေ၀.... ေ၀.....။

က်မရဲ႕ အင္တာနက္ေပၚ ေဆာက္ထားတဲ့ “ဘေလာ့ဂ္စံအိမ္” ေလးထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေျပာရင္း၊ ခံစားမႈေလးေတြ ေ၀မွ်ရင္း၊ ပညာရပ္ေလးေတြ ဖလွယ္ၾကရင္းနဲ႔ သင့္တင့္ ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ “စံအိမ္” ေလး ျဖစ္ေအာင္ အစဥ္အၿမဲ သစ္လြင္ေနေအာင္ လုပ္ေဆာင္ထားခ်င္ပါတယ္.....။ လာသမွ် ဧည့္သည္မ်ားကိုလဲ ေဖာ္ေရြ ပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုသြားမွာပါ (ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ေပါ့)။ အားလံုးကိုလဲ ေႏြးေထြး လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုေနပါတယ္။ “စံအိမ္” ေလးဆီကို က်မ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္၊ ပို႔စ္အတင္ က်ဲသြားခဲ့ရင္လည္း နားလည္ ေပးႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
*****
ညေလးဆို တစ္ေန႔ တစ္ေခါက္ေလာက္မွ မ၀င္ရရင္ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အိမ္ေလးကို လွသထက္ လွေအာင္ ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုေဆးေရာင္ ျခယ္ရင္ ေကာင္းမလဲနဲ႔ အၿမဲ ေတြးေနမိ တတ္တယ္။
“စံအိမ္” ေလးထဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကတာမ်ား.......
တစ္ခ်ဳိ႕ေတြဆို ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ ကလိတတ္ၾကေသးတယ္ (သတင္းၾကားတာပါ)။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြလဲ အလုပ္ပ်က္၊ အကိုင္ပ်က္ (အိမ္ေတာင္ အလုပ္ေတြ ယူလုပ္ၾကရတယ္ ဆိုပဲ)။ :P
*****
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ လိႈက္လွဲတဲ့ ခင္မင္မႈမ်ားစြာကို က်မ အစဥ္အၿမဲ ငံ့လင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမွာပါ။ ေကာ္မက္ေလး (ဘေလာ့ဂါတို႔ရဲ႕ အသက္) ေတြ၊ စီေဘာက္စ္က Message ေလးေတြ ဖတ္ရတာ က်မ တအားေပ်ာ္ပါတယ္။ တတ္ႏုိင္သေလာက္လဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ “စံအိမ္” ေလးေတြကို လည္ပတ္ ေရာက္ရွိ ေနဦးမွာပါ။ က်မရဲ႕ “စံအိမ္” ေလးထဲကို သူငယ္ခ်င္းတို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္တဲ့ခါမွာ မႀကိဳက္တာ၊ စိတ္ထဲ သေဘာ မေတြ႕တာမ်ား ရွိခဲ့ရင္လဲ ေ၀ဖန္ခဲ့ အႀကံေပးခဲ့ ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းမြန္ေသာ ျပဳျပင္မႈမ်ားျဖစ္ဖို႔ အႀကံေကာင္း ေပးတယ္လို႔ သေဘာထား သတ္မွတ္ၿပီး ဂရုတစိုက္နဲ႔ ျပဳျပင္သြားမွာပါ။

အားလံုးကို အစဥ္ ခင္မင္ေလးစားလွ်က္..........

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ေက်းဇူးပါခ်စ္ေမေမ

ကိုးလလြယ္လွ်က္ ဆယ္လမဖြားခင္
ခ်ိန္တြင္းမွာပင္ ခ်ဥ္၊ ဖန္၊ စပ္၊ ခါး
စားခ်င္ျငားလည္း
ေမေမ့ရင္ေသြး ရတနာေလး
ထိခိုက္မိမွာ စိုးမိေသးသည္
ပူပန္ေနရ ေမ့ဘ၀။

အသက္လုကာ ဆယ္လဖြားၿပီး
ေမ၏ရင္ေသြး နီတာရဲေလး
ႏုေထြးမ်က္ႏွာ ျမင္ရခ်ိန္မွာ
ေမာသမွ်လန္း ပန္းသမွ်ေျပ
ေ၀ဒနာေပ်ာက္ကာ ႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြး
ရီေမာေပ်ာ္ရႊင္ ေမ့ရုပ္သြင္။

ဖ၀ါးလက္ႏွစ္လံုး ဖခံုးလက္ႏွစ္သစ္
လူျဖစ္ခါစ ခ်ိန္ခါမွသည္
ေလးဘက္ေထာက္စမ္း
လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ
ပီတိကေလး ခ်စ္ဖြယ္ေလးအား
ခလုတ္မထိ မၿငိရေအာင္
ပူပန္စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေသာ
ေအးျမေမတၱာ ေပးစြမ္းပါသည့္
လမင္းပမာ ေမ့မ်က္ႏွာ။

ေက်ာင္းတက္စရြယ္ ေမ့ကေလးငယ္
အားငယ္မွာကား စိုးေသာ္ျငားလည္း
ပညာတတ္ႀကီး ေမ့သမီးဟု
ေျပာစမွတ္တြင္ က်န္ရစ္ေလေအာင္
နည္းေပးလမ္းျပ ဆံုးမတတ္ေသး
ေက်းဇူးႀကီးေပ တို႔ေမေမ။

သားသမီးဆိုး မပစ္ရိုးဟု
ဆိုရိုးစကား တကယ္ရွိခဲ့သည္
မွန္ပါေပ၏ မွန္ေပ၏။
လူမႈ၀န္းက်င္ နယ္ပယ္အတြင္း
သက္ဆင္းက်င္လည္ သမီးငယ္အား
ဘ၀အသိ ထပ္ရွိဖို႔ရာ
နည္းလမ္းစံုျဖင့္ ညႊန္ျပခဲ့သည့္
စမ္းေရပမာ ေမ့ေမတၱာ။

သက္ရြယ္ႀကီးရင့္ ခဲ့ေသာ္ျငားလည္း
မ်က္စိထဲ၀ယ္ ကေလးငယ္ဟု
ထင္မွတ္ယူစြဲ ပူပန္ကဲကာ
ဖြဖြမွာၾကား စိုးရိမ္တတ္ေသာ
ေမ့စကားမ်ား နား၀ယ္ၾကားကာ
သမီးကညာ လိုက္နာေနေၾကာင္း
စာေရးတဖံု၊ ဖုန္းျဖင့္တသြယ္
ေျပာခဲ့ပါသည္
ခ်စ္လွစြာေသာ.........
ေမေမ စိတ္ေအးရေစသား။
ေမေမ က်န္းမာပါေစသား။
ေမေမ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစသား။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ခ်စ္သူသို႔

မင္းဟာ....
ငါ့ရင္ခုန္သံကို ႀကိဳးညိႇ
ခ်စ္ျခင္းရဲ ့ သံစဥ္ေတြ
သီဆိုေစခဲ့သူပါ။

ငါ့အာရုံေတြ ေမ်ာလြင့္
မင္းအတြက္
ကဗ်ာေတြ စပ္ဆိုတတ္ခဲ့ၿပီေလ..

မင္းဟာ
ရိုးစင္းတဲ့ ငါ့ဘ၀ထဲ
စိမ္းလန္းတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ
ေဆာင္က်ဥ္းေပးခဲ့သူေပါ့။

ငါတို ့ ေ၀းသြားတဲ့အခါ
အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္မက္ဖို ့
ပန္းႏုေရာင္အိပ္မက္အခ်ဳိ႕
ေပးအပ္တတ္တဲ့ မင္းကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.........

တကယ္လုိ႔မ်ား
ခ်စ္ျခင္းေတြေဘးဖယ္........
တို႔တစ္ေတြ လြဲေခ်ာ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္
တကယ္ ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ....။

ခ်စ္တဲ့......

*****
အမွတ္တရေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာပါ။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

အေမ (သို႔) ငါ့ရဲ႕တမ္းခ်င္း

သူငယ္ခ်င္းေရ...
ဥၾသငွက္ငယ္ရဲ႕ ေတးသြားေတြနဲ႕အတူ
ေ၀့၀ဲက်လာတဲ့ ေရာ္တမာေတြကို
ႏွေမ်ာတသ ေငးၾကည့္ၿပီးေတာ့
၀မ္းနည္းစကားေတြဆိုၾကရင္း
ဂီတရစ္သမ္ေတြ သီၾကဴးခဲ့ဖူးတဲ့
တမာနံ႔သင္း လမ္းကေလးနဲ႔...
ထေနာင္း၊ တမာ၊ ဆူးျဖဴျဖာယွက္
အေမ့ရင္ခြင္ထက္မွာ
ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို
မင္းသတိရေသးရဲ႕လား...

သူငယ္ခ်င္းေရ...
မိုးရနံ႔နဲ႔
စိမ္းလန္းသစ္လြင္ေနတဲ့
အေမ့ရင္ခြင္ထက္မွာ
အားသစ္ေတြေမြးဖြား
ဘ၀အတြက္...
ပညာႏုိ႔ရည္ေတြ ေသာက္စို႔ၾကခ်ိန္
မိုးစက္ပြင့္ေတြၾကားမွာ
တြဲလက္မျဖဳတ္တမ္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း
ေက်ာက္ကာလမ္းေလး တိုလြန္းတယ္လို႔
မင္းေျပာခဲ့ဘူးတာကို
သတိရေသးရဲ႕လား...

သူငယ္ခ်င္းေရ...
ခုခ်ိန္မွာဆို
တို႔ ေျခရာခ်င္းထပ္ေနခဲ့တဲ့
တမာစီလမ္းေလးေပၚမွာ
နွင္းဖြဲဖြဲေလးေတြ ေ၀့၀ဲလို႔ေပါ့...
အတန္းမၿပီးခင္
ကန္တင္း(န္)ကို ခုိးလစ္ၿပီး
ေကာ္ဖီပူပူ အငမ္းမရ ေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့
အတိတ္က ေဆာင္းနံနက္ေတြကိုေရာ
မင္းသတိရေသးရဲ႕လား...

သူငယ္ခ်င္းေရ...
ခင္တြယ္ရာ အေဖာ္မရွာပဲ
တူညီစြာ လြတ္လပ္ခဲ့တဲ့ တို႔တစ္စု
ကဗ်ာေတြေရးၾက
ဘ၀၊ ဒႆန ဆိုတာေတြကို
စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးေတြ ညိဳျငင္ေလာက္ေအာင္
ေရေႏြးၾကမ္းေတြေသာက္ရင္း ေဆြးေႏြးၾကနဲ႕
တီးဆိုင္က ခံုပုေလးေတြကို ခ်စ္တတ္ၾကလြန္းတာမ်ား
အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြ ဟားၾကတဲ့အထိပါပဲ..........

ဒါေတြကို မင္းအမွတ္ရေသးရဲ႕လား...

သူငယ္ခ်င္းေရ...
အေမ့ရင္ခြင္က ခြာထြက္ၿပီး
တမာလမ္းေပၚက ေရာ္၀ါေတြလို
(တို႔တစ္ေတြ)
တစ္ေနရာဆီကို လႊင့္ေနရခ်ိန္မွာ
အတိတ္ေျခရာေတြက တမ္းတဖြယ္ျဖစ္ေနတာကို
ကဗ်ာေတြနဲ႕ အလြမ္းေျဖေနရင္းက
ျပန္မရေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ အေတြးေရာက္တုိင္း
ရင္ခြင္ကို လႈိင္းခတ္နာက်င္ေစခဲ့တယ္.....။

*****
အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ဒီကဗ်ာေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

မေၾကာက္ပါနဲ႔

အခ်ိန္ကား ညေနခင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္၊ သူတို႔ ဦးတည္ေနသည့္ အရပ္ကား ၿမိဳ႕စြန္နားမွ အိမ္အိုႀကီးဆီသို႔....
*****
သူတို႔ဆိုသည္မွာကား လူငယ္ေလးတစု အမွန္ေျပာရေသာ္ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူးဟု စကားႀကီး စကားက်ယ္မ်ား အၿမဲေျပာေလ့ရွိေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္ေလးတစု၊ ေယာက္်ားေလး (၂) ဦး၊ မိန္းကေလး (၃)ဦး၊ ေပါင္း (၅)ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ဘာသြားလုပ္ၾကမွာပါလိမ့္၊ သရဲေျခာက္သည္ဟု လူေျပာသူေျပာ မ်ားေနေသာ အိမ္အိုႀကီးဆီသို႔ ယေန႔ည သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈၾကရန္ ျဖစ္သည္။

ညေနခင္း ေနက်လာသည္ႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနရာမွ လူစု၍ တေယာက္လက္ တေယာက္တြဲကာ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ လွမ္းလာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္နားသို႔ ေရာက္ေသာ္...
"ဟဲ့ ငါတို႔ေတြ လက္တြဲမျဖဳတ္နဲ႔ေနာ္ ေတာ္ေနၾကာ လူစုကြဲသြားမွ" (မီးမီး)
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး" (ရန္ႏိုင္)
"ေအးဟ နီးလာလို႔လား မသိဘူး ခ်မ္းလာသလိုပဲ" (ေသာ္ေသာ္)
"နင္က လက္ျပတ္ေလး ၀တ္လာတာကိုး" (ေအာင္ေအာင္)
"ေတာ္ပီဟာ စကားမမ်ားၾကနဲ႔ေတာ့၊ ဘရားစာ ရြတ္ၾကရေအာင္၊ မရပ္နဲ႔ေနာ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ရင္လဲ လက္တြဲ ထားၾကဦး" (တုတု)
အဲ့ဒီလို သူတို႔ေလးေတြ စကား အေျခအတင္ ေျပာရင္း အိမ္တံခါး၀ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ရန္ႏိုင္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္တံခါးမႀကီးကို တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္သည္။ "ကၽြီ...ကၽြီ...ကၽြီ..." အထဲတြင္ ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္း ဘာဆိုဘာကိုမွ် မျမင္ရသည့္အတြက္ အသင့္ ပါလာေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ပါးစပ္မွလဲ ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို မျပတ္ ရြတ္လာၾကေသးသည္။ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ဘယ္ကမွ ေလမတိုက္ပါပဲ ေအးစိမ့္လွ်က္ ရွိၿပီး၊ ဖုန္မႈန္႔မ်ား၊ အမိႈက္မ်ား ပင့္ကူမွ်င္မ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြလွ်က္ရွိသည္။
"ဟဲ့ ငါေတာ့ ရင္တုန္လာပီဟ နဲနဲလည္း ေၾကာက္လာသလိုပဲ"
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ တုရာ နင္ကလဲ အားလံုးရွိၾကတာပဲ စတည္းက မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔လား" တုတုအေျပာကို ေအာင္ေအာင္က မေက်နပ္သလို ျပန္ေျပာသည္။
"နင္တို႔ စကားမ်ားမေနနဲ႔ ခု ထပ္ခိုးေပၚ တက္ၾကည့္ရေအာင္"
ရန္ႏိုင္မွ ေျပာၿပီး သူဦးေဆာင္ကာ ေအာင္ေအာင္ကို ေနာက္ဆံုးတြင္ထား၍ သူတို႔ေတြ တလွမ္းခ်င္း တထစ္ခ်င္း တက္လာခဲ့ၾကသည္။

အိမ္အိုႀကီးမွာ အေတာ္ပင္ က်ယ္၀န္း၍ နံမည္ဆိုးမရွိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနလို႔ေကာင္းမည့္ အေနအထား တြင္ ရွိေနသည္။ ေလွခါးေဘးတဘက္ နံရံတြင္ ေရာင္စံု ပန္းခင္းမ်ားကို အနီးကပ္ ေရာက္ရွိသြားသလို ခံစားရေစေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသးသည္။ အေပၚထပ္တြင္ ဖုန္မႈန္႔တစက္မွ ရွိမေနပဲ ဆက္တီ တစံုလည္း ရွိေနသည္။
"ဟဲ့ လူမေနဘူးသာဆိုတယ္ အေပၚထပ္မွာ ဖုန္လဲမရွိိပါလား၊ ပင့္ကူအိမ္လဲမေတြ႕ရဘူး" (မီးမီး)
"လာဟာ ငါတို႔ေတြ အခန္းထဲေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္၊ ခုမွ (၇)နာရီပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္"
ေအာင္ေအာင္ေပးေသာ အႀကံကို ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္ၾကပါ၊ သူတို႔ေတြလဲ ျပန္ခ်င္ၾကၿပီ မဟုတ္လား။

"ဟဲ့ ေျခသံၾကားသလိုပဲ"
"ေသာ္ေသာ္ရာ နားၾကားလြဲတာေနမွာပါ၊ ငါေတာ့မၾကားပါဘူး"
သူပါၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း က်န္မိန္းကေလးမ်ား ေၾကာက္မည္စိုး၍ ရန္ႏိုင္မွ ထိန္းသိမ္း ေျပာဆို ေပးေနရသည္။ ဒီထဲတြင္ သူအသက္ အႀကီးဆံုးမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့လည္း တံခါးမႀကီးမွာ အတြင္းမွ လူတေယာက္ တြန္းထားသည္ဟု ထင္ရေအာင္ မနည္းတြန္းဖြင့္ ၀င္ရသည္ဟု လူအမ်ားက ေျပာၾကသည္။ သူတြန္းဖြင့္ ၀င္လာစဥ္ကေတာ့ အတြင္းမွ လူတေယာက္ ကူဖြင့္ေပးသည္ဟု ထင္ရေလာက္ ေအာင္ပင္ ေပါ့ပါး လြန္းလွသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ႏွံ႔ေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရမည္ မဟုတ္လား။ အခန္းေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အေပၚထပ္ကို အခန္းေပါက္ေစ့ အျပင္မွ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးေသာခါ သူတို႔ေလးေတြ ေလွခါးတေလွ်ာက္ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ဘုရားစာရြတ္ မပ်က္ၾကေပ။ ေအာက္ထပ္သို႔ ေရာက္ခါမွ အေပၚထပ္မွေန၍ တံခါးဖြင့္သံ၊ ျပန္ပိတ္သံႏွင့္၊ ဆက္တီခံု ေရႊ႕သံမ်ား ၾကားလာရသည္။

"ဟဲ့ သူတို႔ေတြ လာပီနဲ႔တူတယ္" (မီးမီး)
"ဘယ္သူေတြလဲဟ၊ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ" (ေအာင္ေအာင္)
"ငါက ေျပာျပေနရဦးမွာလား ဒီအိမ္မွာ ရွိတဲ့သူေတြေပါ့" (မီးမီး)
"နင္ကလဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ငါတို႔လဲ ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ သူတို႔လဲ ဘာမွလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လာျပန္ၾကမယ္"
ရန္ႏိုင္မွ ေဖးမေျပာဆိုၿပီး သူတို႔ေလးေတြ လာရာလမ္းတိုင္း ျပန္လာၾကသည္၊ တံခါးမႀကီးနား အေရာက္ မွာေတာ့ ေနာက္ဖက္မွ အသံမ်ား ပိုမိုက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလာရသည္။
"ဟဲ့ လွည့္မၾကည့္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ လာ ျပန္ၾကမယ္။ တံခါး၀ေရာက္ပီ၊ ေနဦး ငါတြန္းဖြင့္လိုက္ဦးမယ္"

ဒီတခါတြင္ေတာ့ ရန္ႏိုင္ မနည္း အားစိုက္တြန္းတာေတာင္ တံခါးမႀကီးမွာ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္သည့္အတြက္ သူတို႔ ငါးဦး ဘုရားစာရြတ္ရင္း အားစိုက္ကာ ၿပိဳင္တူတြန္းဖြင့္မွ အနည္းငယ္ ေရြ႕လာေတာ့သည္။ တကိုယ္စာ ထြက္သာရံုေလး ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို အလ်င္ေပးထြက္ကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္က လိုက္လာရင္း လမ္းအတိုင္း ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

"ဟဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို လူႀကီးေတြ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ အရိုက္ခံရလိမ့္မယ္" (ပုတု)
"ေအးပါဟ ငါသိပါတယ္။ ေသာ္ေသာ္ နင္ျပန္ရမွာ ေ၀းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါနဲ႔ တခါတည္း လိုက္အိပ္မလား၊ အေမ့ကိုေျပာလိုက္မယ္၊ နင့္အေမဆီလဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့" (မီးမီး)
"ေအး ငါလုိက္မယ္ ျပန္ရဲေတာ့ဘူးဟ၊ ဟဲ သတၱိေတြ ေကာင္းၾကတာေလ" (ေသာ္ေသာ္)
"နင္တို႔ကလဲ မလိုက္ပါနဲ႔ေျပာတာကို၊ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းဆို ဒီ့ထက္ၾကာၾကာ ေနလို႔ရေသးတယ္၊ ခုေတာ့ နင္တို႔ကို ငဲ့ေနလို႔" (ေအာင္ေအာင္)
"မယ္ အေျပာမႀကီးပါနဲ႔ ေအာင္ေအာင္ရယ္ အိပ္ယာထဲလဲ ေၾကာက္ေသးပါေနဦးမယ္" (မီးမီး)
"နင္နဲ႔ ရန္ႏိုင္က အိမ္ခ်င္းကပ္ေနေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ အိမ္မေရာက္ခင္ မီးမီးနဲ႔ ပုတုအိမ္ေနာ္ ငါကေတာ့ တေယာက္တည္း ဟိုဖက္လမ္းမွာ ကြဲေနတာ" (ေသာ္ေသာ္)
"ဟာ နင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကို ဒါေတြ ဘာလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနလဲ" (ပုတု)
"ကဲ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ၾက ေရာက္ေတာ့မယ္"
ရန္ႏိုင္မွ စကားမ်ားေနေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ မတိုက္တြန္းလို႔လဲ မရေတာ့ပါ၊ ေနာက္မွ ေျခသံလိုလို၊ အပုပ္နံ႔လိုလို ရလာသည့္အတြက္ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။

ပုတု အိမ္သို႔ အရင္ေရာက္လာသည္။
"ပုတုေရ ဘုရားရွိခိုးအိပ္ေနာ္၊ ေျခလက္ေဆးၿပီးမွ အိပ္၊ နင့္အေမနဲ႔ သြားအိပ္ ပိုေကာင္းမယ္" (ေအာင္ေအာင္)
"ေအာင္ေအာင္စုတ္ နင္လဲ ငါ့ေျပာသလို လုပ္မွာ မဟုတ္လား၊ အားလံုးပဲ ေနာက္ေန႔ ဆံုၾကမယ္ေဟ့၊ တာ့တာ" (ပုတု)
"ကဲ ေသာ္နဲ႔ မီး ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ဘုရားစာလဲ ရြတ္မပ်က္နဲ႔၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွလဲ အိပ္ေနာ္၊ ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ မီးမီးအိမ္ေတာင္ ေရာက္လာပီ သြားေတာ့၊ ငါတို႔လဲ ျပန္ေတာ့မယ္။ တာ့တာေနာ္၊ ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႕ၾကမယ္"
ရန္ႏိုင္မွ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို အားေပးရင္း သူလဲ ဘုရားစာရြတ္ရင္း ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေနာက္မွ ေျခသံ မၾကားရေတာ့သလို အနံ႔လဲ ထပ္၍မရေတာ့ပါ။ သူလဲ ထပ္မစဥ္းစားအားပဲ ေအာင္ေအာင့္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္ထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္ပါသည္။

"ေသာ္ အေနာက္က ေျခသံၾကားသလိုပဲေနာ္၊ ၿခံထဲထိပါလာတယ္၊ အိမ္၀ေရာက္မွ ေပ်ာက္သြားတာ၊ နင္ၾကားလား"
"ေအး ငါလည္းၾကားတယ္၊ ဘုရားစာ ဆက္ရြတ္ၾကရေအာင္ဟာ၊ လာ ငါတို႔ ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး ဘုရားရွိခိုး ၾကရေအာင္"
မီးမီးတို႔ေတြ စကားေျပာရင္း ေျခလက္ ေဆးေၾကာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမေမ့အေမးကို လွည့္ပတ္ေျဖၾကား ခဲ့ရေသးသည္ေလ။ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်သည့္အတြက္ ေမေမ့ ၾသ၀ါဒကို ႏွစ္ေယာက္သား ခံယူ ေနၾကရေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေသာ္တို႔အိမ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး အန္တီစိတ္မပူေအာင္ ေျပာရေသးသည္။ ေမေမကေတာင္ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ စတန္႔ထြင္ျပန္ၿပီလဲဟု ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္သြားေသးသည္။ ေသာ္ေသာ္ ႏွင့္ မီးမီးလဲ ဘုရားခန္းထဲမွ ထြက္၍ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ၿပီး ခုတင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ အိပ္ၾကသည္။ ဒီညမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္သလို အေတြးထဲတြင္ အသံမ်ားၾကားေနရေသးသည္။

ေသာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာပင္ အခန္းတံခါးမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာၿပီး ျဖဴျဖဴအရိပ္ အတိအက် ဆိုရေသာ္ သံုးရိပ္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး မီးမီးနားသို႔ အေသးဆံုး အရိပ္ေလးက တျဖည္းျဖည္း ကပ္သြားကာ ေသခ်ာ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ကို ေသာ္ မ်က္လံုး မသိမသာဖြင့္ရင္း ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ ျမင္ေနရသည္။ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မျမင္ရပါ။ ေမွာင္ေနေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ရသည္။ သူကေလးက မီးမီးကို အားရေအာင္ ၾကည့္ၿပီးသကာလ ေသာ့္ဖက္သို႔ လွည့္လာသည္ကို အသည္းယားဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ေသာ့္စိတ္ထဲမွ ေန၍ ပဌါန္းေဒသနာေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၨာယ္ေနရင္း အရမ္း နီးကပ္လာေသာအခါ လက္ျဖင့္ အတင္းကာ၍ ပါးစပ္မွလည္း ပဌါန္းကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရြတ္ရင္း......လန္႔ႏိုးလာေလသည္။
*****
ဟီးးးးး ဘယ္လိုေနၾကလဲဟင္ ညေလး မက္တဲ့ အိပ္မက္ကို ျပဳျပင္ၿပီး ျပန္ေရးထားတာပါ။ မေကာင္းရင္လဲ သည္းခံဖတ္ၾကေနာ္။ အဆံုးထိ ဖတ္ရႈအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္ ေမ့ေတာ့မလို႔ ညေလးအိပ္မက္ထဲမွာ ဒီလိုပံုလွလွေလး ဆိုေတာ္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာလဲ မျမင္ရပဲနဲ႔ ျဖဴျဖဴအရိပ္ေတြပဲ မ်က္စိထဲ စြဲေနတယ္။ ညေလး လင့္ခ္ေပးထာတဲ့ ပံုေလးက တအားလွ၊ အဟိ ဘယ္လိုမွကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ ၾကည့္လိုက္ၾကဦးေနာ္၊ ၿပီးသြားရင္လဲ လွရင္ လွတဲ့အေၾကာင္း၊ အသံေလးက ဘယ္ေလာက္ သာယာဖြယ္ ေကာင္းေၾကာင္းေလးလဲ ျပန္ေျပာျပၾကဦးေနာ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ေကၽြးခ်င္လို႔

ဒီေန႔ လစာထုတ္တယ္ ဒါ့ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔ေကၽြးခ်င္ပါတယ္။ ပံုထဲက စြပ္ျပဳတ္သေဘာမ်ဳိး ၾကာဇံနဲ႔ (ညေလးက ၾကာဇံႀကိဳက္တယ္၊ ညႇပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ မႀကိဳက္ဘူး) ညေလးတို႔ စားေနက်ပဲ စားေကာင္းတယ္။ ရန္ကုန္က ေၾကးအိုးနဲ႔ ဆင္တယ္။ ေဘးက ကၽြဲရိုင္းရယ္၊ ခ်ိစ္ရယ္လဲ ပါတယ္။ ကၽြဲရိုင္းက ညေလး အလုပ္ပင္ပန္းလို႔ ေသာက္တာ။ အားရပါးရ စားၾကေနာ္။ ကုန္သြားရင္ေျပာ မ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

သူ႔အသက္

"သူဇာ၊ စႏၵာ နဲ႔ ငရဲ ငါနင္တို႔ကို ေမးစရာရွိလို႔"
"ဘာမ်ားလဲဟ ေမးေပါ့၊ အထူးအဆန္း လုပ္လို႔။ အဲ့ဒီ ညေလး တေယာက္က အၿမဲအဲ့လိုပဲ" (သူဇာ့အေျပာ)
"ငါေမးရင္ နင္တို႔ ေျဖမွေျဖႏိုင္ပါ့မလားလို႔လဲ စဥ္းစားေနရေသးတယ္ေလ"
က်မရဲ႕ စကားနဲ႔ သူတို႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ စေျပာလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ရယ္ မခံခ်င္စိတ္ရယ္ ေပါင္းၿပီး က်မကို အတင္း ၀ိုင္းေမးၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလး သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခင္သူဇာခိုင္၊ အိစႏၵာ နဲ႔ ရဲထြန္း တို႔ပဲျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာ၊ အႏိုင္က်င့္တာ လူလည္က်တာကို အၿမဲပဲ ခံေနၾကရေတာ့ ဒီတခါ သူတို႔ေတြ စိတ္ထဲမွာ က်မကို ျပန္ႏွိပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေလာက္ၿပီလို႔လဲ ထင္ပါ့။ အဟ

"ညေလး ေမးမွာျဖင့္မေမးေသးပဲနဲ႔ ဘာေတြ စဥ္စားခန္း၀င္ေနတာလဲ၊ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္ေလ)
"ေၾသာ္ ေမးမွာပါဆို၊ ေမးခြန္းကို ဘယ္ကစရမွန္း မသိေသးလို႔ အစေကာက္ေနတာ"
"နင္ မညစ္ပတ္နဲ႔ေနာ္" (ထပ္ေျပာျပန္ၿပီေလ)
"ေဟာၾကည့္ပါလား နင္တို႔ေတြက ငါဘာေျပာေျပာ မေကာင္းဘူး ထင္မေနၾကနဲ႔ေလ နင္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထား ေလးေတြကို ျဖဴေအာင္ အရင္ထားလိုက္ဦး ငါေမးမယ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖၾကေနာ္၊ ၿပီးစလြယ္မေျဖနဲ႔။ အင္းးးး ေမးသာ ေမးရတာ နင္တို႔ မွားေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳသိေနတယ္၊ ဟဲဟဲ"
"ညေလးေနာ္ မေမးေသးပဲနဲ႔ ဆရာႀကီးေလသံ ဖမ္းမေနနဲ႔ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ျပန္ေတာ့မွာေနာ္" (သံုးေယာက္ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံကေတာ့ တသံတည္းပဲ)
"ကဲကဲ ေမးမယ္၊ နင္တို႔အိမ္မွာ တိရစာၦန္ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္စီ ရွိၾကလဲ၊ ေျဖေတာ့ (ေသခ်ာ စဥ္းစားဦးေနာ္)"

ဒီလိုေလး ကလိတိတိေလး က်မစလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြလဲ မဆိုင္းမတြပဲ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ အေျဖ ေပးၾကေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြ ေျဖပံုကေတာ့
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ငါအရမ္းခ်စ္တဲ့ ရန္လံု တေကာင္ပဲရွိတယ္၊ သူ႔ေတာင္ ငါမနည္းေျပာလို႔ ၀ယ္ေပးထားတာ" (ငရဲက ဒီလိုေျပာတယ္ေလ)
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ေမက ေခြးမေမြးရဘူးတဲ့ ကရိကထမ်ားလို႔ဆိုၿပီး ငါေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ေရႊမကို ေပးေမြးတယ္၊ ညေလးရယ္ နင္သိရဲ႕သားနဲ႔ ေမးေနရေသးတယ္" (သူဇာရဲ႕အေျဖေပါ့)
"ငါ့အိမ္ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွကို ေပးမေမြးတာ အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ ေရာဂါရမယ္တဲ့" (စႏၵာရဲ႕ စိတ္ပ်က္သလိုေလး အေျပာ)
"ဟားဟား အားလံုးမွားတယ္ဟ၊ ငါမေျပာလား နင္တို႔ေတြ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးလို႔၊ ေသခ်ာမွ မစဥ္းစားၾကပဲ"
"ဘာမွားလို႔လဲဟ ညေလးေနာ္ နင္မညစ္ပတ္နဲ႔ ဟုတ္တာပဲကို" (စႏၵာရဲ႕ ေခ်ပၿပီး ျပန္ျငင္းသံေပါ့)

က်မရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ရီသံကို မႀကိဳက္ၾကသလို မ်က္ေစာင္း ၀ိုင္းထိုးၾကၿပီး ဆူပုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ ျပန္လဲ ျငင္းၾကေသးတယ္ေလ။
"ဒါဆို တေကာင္စီပဲေနာ္ စႏၵာက တေကာင္မွ မရွိဘူးေနာ္ ဟုတ္လား ၿပီးမွ ငါ့ကို ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ ဆိုၿပီး ျပန္မျငင္းၾကနဲ႔"
"ေအးပါဟ ေျပာနင့္အေျဖ" (ငရဲရဲ႕ အေျပာ)
က်မလဲ ေသခ်ာေအာင္ ကတိေတာင္းရေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လဲ အရမ္းကို ညစ္ၾကတာ (ညေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား၊ ဗီဇတူရာေလးေတြ စုမိေနၾကတာေလ) ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ၾကေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ ခင္မိၾကပါတယ္။ ေသခ်ာ ကတိရေတာ့မွ က်မလဲ
"ဒါဆိုဆက္ေမးဦးမယ္ နင္တို႔အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ေနေနၾကတဲ့ အိမ္ေျမႇာင္ေလးေတြက တိရိစာၦန္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေမြးထားတာလား"
"အဲ ဟုတ္သားပဲ ေမြးထားဘူးေလ သူ႔ဖာသာ ရွိေနၾကတာ" (သူဇာ)
"က်န္ေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ေတြ ေသမေလာက္ရြံတဲ့ ပိုးဟပ္၊ ၾကြက္နဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြကေရာ"
"ညေလး နင္ညစ္ပတ္လာၿပီ" (စႏၵာ) သူကတအား ရြံတတ္တာ
"ဟာ ညစ္ပတ္ပါဘူးဟာ အေကာင္းေျပာတာ"
"ဒါဆို ဘာေကာင္က်န္ေသးလဲ" (ငရဲ)
"ဟားဟားးး အမ်ားဆံုး အေကာင္ေလးေတြ က်န္ေသးတယ္"
"ဘာေကာင္လဲ" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တေလသံတည္း သိခ်င္စိတ္နဲ႔ေလ)
"နင္တို႔ေတြကလဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဖို႔ကို အစေဖာ္ေပးထားတာ ေတာင္မွပဲ ဒံုးေ၀းၾကတာ၊ နည္းနည္းေလးမွ ဦးေႏွာက္ကို အပင္ပန္းမခံခ်င္ၾကဘူး"
"ညေလး နင္ေတာ့ေနာ္ သာသာနဲ႔နာနာ ႏွက္ေနျပန္ၿပီ ေျပာေျပာ ျမန္ျမန္ေျပာ ငါတို႔ေတြကလဲ ညံ့ေတာ့ ခံရမွာေပါ့" (ငရဲ)

က်မရဲ႕ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အေျပာကို သူတို႔ေလးေတြ အလူးအလဲ ခံေနၾကရတာေပါ့၊ ကဲ မေျပာလား ငါေမးရင္ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်မကို မေက်နပ္သလို ၀ိုင္းၾကည့္ ေျပာၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ လက္မိႈင္ခ်ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟီဟိ
"ေနာက္ဆံုးအေကာင္က ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြေလ သူတို႔ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေန႔တိုင္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာပဲ ဒါေတာင္ မမွတ္မိၾကဘူး၊ အေကာင္ေလးေတြက ေသးလို႔လား နင္တို႔ေတြက သက္ရွိ သတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ ၾကတာလား။ သူတို႔ေလးေတြလဲ အသက္ရွိၾကတယ္ေလ စားေသာက္တတ္ၾကတာပဲ၊ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ေလးေတြလို လူေတြ ခ်စ္ခင္ၿပီး ယုယတြယ္တာစရာ အေကာင္ေလးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ တိရိစာၦန္ေလးေတြပဲေလ"
က်မရဲ႕ ရုပ္တည္နဲ႔ အေျပာကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကၿပီးမွ သူတို႔ေတြ ျပန္ေျပာၾကပံုက
"နင့္ကို အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြရွိမွန္း သတိထားမိေအာင္ ဘယ္သူေျပာျပတာလဲ" (စႏၵာ)
"ညေလး နင္အရမ္းေတာ္တယ္ ငါတို႔ေတြ ဘယ္လိုမွ သတိမထားမိၾကတာ ဘယ္သူမွလဲ သိပ္ၿပီးဂရုစိုက္ၾကမွာ မဟုတ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ေထာက္ျပလို႔ ေက်းဇူး" (သူဇာ)
"ဒီတခါေတာ့ နင့္ကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါတို႔ဆို အရင္က သူတို႔ေလးေတြကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိဘူး" (ငရဲ)
"ဘယ္သူမွ လာေျပာမျပဘူး ငါဟိုေန႔ကမွ အေမ့၀ိုင္းကူရင္း သတိထားမိတာ ၿပီးေတာ့လဲ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို သေဘာထားၾကလဲ ဆိုတာလဲ ငါလိုက္ေမးၿပီးၿပီ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္ နားေထာင္ၾကမလား"
က်မရဲ႕အေမးကို မဆိုင္းမတြပဲ ေခါင္းေလးေတြ ၿပိဳင္တူညိတ္ရင္း
"ေအး နားေထာင္မယ္ ေျပာျပ" (သံုးေယာက္ ၿပိဳင္တူေလးအေျပာ)
အတည္ေျပာေနၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည့္ရင္း က်မလဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့
*****
"သမီးေရ ဘာလုပ္ေနလဲေဟ့ ဒီမွာ အေမ့ကို လာ၀ိုင္းကူဦး"
"လာၿပီအေမေရ"
အေမ့ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ က်မလဲ လုပ္လက္စ ေက်ာင္းစာေတြကို ခဏခ်ၿပီး အေမရွိရာ ေနာက္ေဖးေဆာင္ကို အေျပးေလး တပိုင္း လွမ္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့
"အားးး ေမေရ ေျခေထာက္က ရြစိရြစိနဲ႔ ဘာေတြလဲ မသိဘူး" ေျပာၿပီး ငံု႔ၾကည့္မိတဲ့ခါ
"ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ်ားႀကီးပဲ ေမရ၊ ေျခေထာက္ေပၚတက္လာတာ"
"သမီးက သူတို႔ကို သြားနင္းမိလို႔ေနမွာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တက္လာတာ"
"ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ေမကလဲ"
က်မကမျဖစ္ႏိုင္သလို ေျခေထာက္ေပၚ တရြရြ ေျပးလႊားေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ခါခ်ရင္းေျပာေတာ့ အေမက
"မယံုရင္ သမီးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို ျပန္သြားၾကည့္ပါလား၊ သူတို႔ေတြ အိမ္ေျပာင္းေနၾကတာေနမွာ"

က်မလဲ က်မလာခဲ့ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ျပန္ၾကည့္တဲ့ခါမွာ ဧည့္ခန္းမနဲ႔ မီးဖိုေဆာင္အကူး တံခါးေပါက္နားမွာ အတန္းေလး ပ်က္သြားရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ ျပန္႔ႀကဲ ေျပးလႊားေနၾကၿပီး၊ က်မနင္းခဲ့လို႔ ေသသြားတဲ့ သူတို႔ အေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအရာေလးေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ ေမေရ အမ်ားႀကီးပဲ ဘာလို႔ အိမ္ေျပာင္းၾကတာလဲဟင္"
"မိုးတြင္းေရာက္လာၿပီေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔လဲ လြတ္ရာေျပာင္းၾကတာေပါ့"
"ေမေရ ဒီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဘာေတြလဲ"
"ေသခ်ာၾကည့္ေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔ရဲ႕ သားေလာင္းေလးေတြေပါ့"
က်မလဲ အေမ့ကိုေမးလိုက္ ၾကမ္းျပင္က သူတို႔ေလးေတြကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြားပါတယ္။ သူတို႔ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတဲ့ ျဖဴျဖဴအရာေလးကို က်မလက္ေပၚတင္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အေမေျပာသလိုပါပဲ ပုရြက္ဆိတ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အေကာင္ေလးပါ၊ အသက္မရွိေသးဘူးထင္ပါရဲ႕ မလႈပ္ေသးဘူး ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴေလးေတြလဲ ပါရဲ႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေနာ္ က်မတက္နင္းမိတာ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းမ်ဳိးမို႔လို႔ အနီဆိုရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုက္ၾကမွာပဲ။

က်မရဲ႕ အေတြးထဲမေတာ့ က်မတက္နင္းလိုက္လို႔ ေျခေထာက္ေလးေတြ က်ဳိးသြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ၊ ခႏၶာကိုယ္ ျပားခ်ပ္သြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြက က်မကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား က်ိန္ဆဲေနမလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္ကလဲ ေသးၿပီး အဆိပ္လဲ မရွိရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းေလးေတြကို က်မ အရမ္းကိုပဲ သနားသြားမိပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ အနီေကာင္ေတြဆိုရင္ က်ိန္ဆဲယံုတင္မက ျပန္လည္ ကိုက္ၾကမယ္ဆိုတာကို က်မသေဘာေပါက္ပါတယ္။ လူေတြေတာင္ ကိုယ့္ကိုထိရင္ ကိုယ့္ကို နာေအာင္ လုပ္ထားရင္ အဲ့ဒီလူကို ေသေလာက္ေအာင္ မွတ္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အဲ့ဒီညေနမွာပဲ
"အေမေရ ဒီမွာ ေမာင္ေလး ေသာက္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ မုန္႔ပန္းကန္ ေဆးလဲမသြားဘူး ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တက္ေနၾကၿပီ"
"ေရေဆးလိုက္ေလ သမီးရဲ႕"
"ေရေဆးရင္ သူတို႔ေတြ ေသကုန္ၾကမွာေပါ့ ေမရ"
က်မေျပာၿပီး သူတို႔ေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး ခါခ်တန္ ခါခ် ခြက္တြင္း၀င္ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ ေလးေတြကို ေလနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မႈတ္ရင္း အျပင္ထြက္လာေအာင္လုပ္ ၿပီးေတာ့မွ ခြက္ကို သြားေဆးလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကန္႔ၾကာသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲ ၾကည္လင္ေနပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို က်မလက္နဲ႔ မသတ္မိလိုက္ပဲ သတိထားမိ ေနတာကိုပဲ ၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ ညေနပိုင္း က်မအမိႈက္သြားသြန္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားက အန္တီႀကီးလဲ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တလံုး ကိုင္လို႔ အမိႈက္သြန္ဖို႔ ဆင္းလာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔အိတ္က လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်မလဲ စပ္စုလိုက္မိတာ ေပါ့ေလ။ ဒီမွာပဲ
"အန္တီ အမိႈက္သြားပစ္မလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ ညေလးရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အန္တီ့အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘာေကာင္လဲလို႔ပါ"
"ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းလို႔ ညေလးေရ ၾကြက္ကပ္ေကာ္နဲ႔ ေထာင္ၿပီး မိေတာ့ ခုသြားပစ္မလို႔၊ ပိုးဟပ္ေတြေရာေလ"
"ၾကြက္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္တယ္ ဟုတ္လား အန္တီ ရလို႔လား၊ ဘာေကာ္လဲဟင္"
"ရတယ္ေလ သမီးရဲ႕ ၀ယ္ရတာ ဘူးနဲ႔လာတယ္ေလ၊ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုမွာ ရွိတတ္ၾကတယ္"
"သမီးတို႔အိမ္မွာေတာ့ ၾကြက္ရွိဘူး အန္တီရ ျဖဴတုတ္ရွိလို႔လား မသိဘူး"
"ဟုတ္မွာေပါ့ ေၾကာင္ရွိေတာ့ ၾကြက္ဘယ္လာမွာလဲ"

က်မလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိ အေကာင္ေလးကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာပါတယ္။ ဘယ္လိုေနလဲ ေကာ္က ဘာေကာ္မို႔လဲနဲ႔ က်မအေတြးလဲ နဲနဲရႈပ္သြားပါတယ္။ က်မလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အမိႈက္ပံုနား ခဏ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သူသြားၿပီးတဲ့ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သူျပစ္လိုက္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို သြားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ခါမွာ ေကာ္လို႔ထင္ရတဲ့ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ၾကြက္ေလးေတြကို သနားစဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ဘယ္လိုမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို ေကာ္က ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ဟိုဖက္လွည့္ရင္ ေကာ္နဲ႔ၿငိ ဒီဖက္ရုန္းရင္ ေကာ္နဲ႔ထပ္ၿငိနဲ႔ ရုန္းေလ ေကာ္ကကပ္ေလ ဆိုသလိုပဲ အေရျပားေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေသြးေတြလဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ သနားတာနဲ႔ သူတို႔ကို အနားက တုတ္ေလး တေခ်ာင္းရွာၿပီး ကေလာ္ေပးပါတယ္၊ ေကာ္ေတြပါ ပါေအာင္ ေကာ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုးမွာ ဒီတိုင္းေလးပဲ ထားခဲ့လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်မမ်က္စိထဲမွာ သူတို႔ေလးေတြအစား က်မကိုယ္ကို အစားထိုး ျမင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ခါမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းပဲ ယမ္းမိပါေတာ့တယ္ေလ။ ၾကြက္ကေလးခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ေနၿပီး က်ိန္ဆဲလိုက္မလဲလို႔။

က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းထဲက ကေလးေတြ လမ္းထဲမွာ ညတိုင္း ဆင္းေဆာ့ၾကပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ အဘိုးႀကီးတေယာက္က ညတိုင္းဆို ကုလားထိုင္တလံုးခ်ၿပီး ေအးေအးလူလူ ထြက္ထိုင္တတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူက လက္ထဲမွာ ေရစစ္လိုမ်ဳိး ကေတာ့ရွည္ႀကီး (ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါတယ္) တခုကိုင္လို႔ ဟိုဖက္ယမ္းလိုက္ ဒီဖက္ယမ္းလိုက္နဲ႔ ဘာလုပ္ေနလဲ မသိရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့တဲ့ က်မလဲ အနားသြားလို႔ စပ္စုျပန္တာေပါ့ေလ။
"အဘ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"ေအးကြယ့္ စားၿပီးေပါ့ ကေလးရယ္"
"အိမ္ထဲမွာ ပူလို႔လား အဘရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးရဲ႕ အိမ္ထဲမွာပူေတာ့ ပန္ကာဖြင့္ရတယ္ေလ၊ ပန္ကာေလက်ေတာ့ အဘတို႔လို အသက္ႀကီးလာရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ၊ သဘာ၀ေလက အေကာင္းဆံုးပဲေလ"
"အဘ ဒါႀကီးက ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ယမ္းၿပီးေတာ့"
"ေၾသာ္ ဒါလား ျခင္ယပ္ေနတာေလ ဒါကိုယမ္းလိုက္ေတာ့ ျခင္ေတြအလြယ္တကူ ၀င္လာတယ္ေလ ၿပီးရင္ အ၀က ေအာက္ေျခနားထိ လက္နဲ႔ ဖ်စ္သတ္လုိက္ယံုပဲေလ၊ လြယ္တာေပါ့ ကေလးရဲ႕"
"ဟင္ ဒါဆို သူတို႔ေတြ ေသကုန္တာေပါ့ေနာ္ အဘပဲ သူတို႔ရွိရာမွာ လာထုိင္ေနၿပီးေတာ့ အဘ အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ေရာ ဒီလိုပဲ ယပ္ေနတာလား"
"အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ ျခင္ေဆး ထြန္းထားတာေပါ့ ကေလးရ"
"ဒါဆို ခုလဲ ျခင္ေဆးထြန္းထိုင္ေပါ့ အဘရဲ႕၊ သူတို႔ကို သတ္ေလ သူတို႔က အဘကို ကိုက္ေလျဖစ္ေနမွာေပါ့ မရိုက္ပဲ ေမတၱာပို႔ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္လာကိုက္ေတာ့မွာလဲ အဘရဲ႕"
က်မလဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘုေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္ အဘိုးႀကီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့လဲ မသိေတာ့ပါ။

အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ က်မလဲ မေန႔ကအျဖစ္ရယ္ ဒီေန႔အျဖစ္ရယ္ကို ေတြးၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ဒီေလာက္ေသးငယ္ေနေတာ့ သူတို႔အင္အားနဲ႔ အစာရွာစားရတာ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရွာႏိုင္တဲ့ အင္အားေလးနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြ အသက္မေသဖို႔ကို မနည္းရွာစားၾကရမွာ။

ၿပီးေတာ့ ၾကြက္ကေလးေတြကေရာ စားၾကြင္းစားက်န္မွ ရွာမစားရင္ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ေနႏိုင္ၾကမလဲ။ အိမ္ေတြမွာ ေနေတာ့ သူတို႔ကို ရြံၾကတယ္။

ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးကေရာ သူ႔မွာ ေသြးစုပ္ဖို႔ ႏွာေမာင္းေလးတခုကလြဲရင္ အစာစားစရာ ပါးစပ္ ပါတာမွ မဟုတ္တာ။ ေသြးမွ မစုပ္ရင္ သူဘယ္လို အသက္ဆက္ရွင္မလဲ။ သူ႔အသက္ရွင္ဖို႔ကို သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေသြးကို ျပန္စုပ္ရတာမဟုတ္လား။

က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ထဲမေတာ့ ဒီကေန႔ကစလို႔ သတိထားၿပီး သတၱ၀ါေလးေတြရဲ႕ အသက္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် မသတ္မိေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ရယ္၊ သူတို႔ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သလို မျဖစ္ေအာင္ ေနဖို႔ရယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လႊဲလိုမရလို႔၊ သတိမရလိုက္လို႔ ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြက လြဲရင္ "ပါဏာတိပါတကံ" ကို မက်ဳိးမေပါက္ေအာင္ သတိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
*****
က်မေျပာလို႔ အၿပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက
"ေအးဟ အေမဆို ၾကြက္ေတြ အရမ္းေသာင္းက်န္းရင္ ၾကြက္ကပ္ေကာ္၀ယ္ၿပီး ေထာင္ထားတတ္တယ္" (စႏၵာ)
"အဆိုးဆံုးက ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြပဲ ေကာ္ဖီခြက္တို႔ ထမင္းပန္းကန္တို႔ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ခဏေလး ထားလိုက္တာနဲ႔ တက္ေတာ့တာပဲဟ၊ ငါလဲ အရင္ကဆို ေရနဲ႔ေဆးခ်ေနၾကပဲ ဒီတခါေတာ့ ေရွာင္ရမယ္" (သူဇာ)
"ငါက ပိုးဟပ္ဆို အရင္က ေတြ႕တာနဲ႔ ရို္က္သတ္လိုက္တာပဲ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္" (ငရဲ)
"ေအးေပါ့ သူတို႔ေတြကို သက္ရွိသတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ရင္ ပါဏာတိပါတကံ ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ က်ဴးလြန္မိၾကတာပဲေလ။ လူတိုင္း ငါးပါးသီလ လံုဖို႔ဆိုေ၀းလို႔ ဒီတပါးတည္းေတာင္မွ မက်ဳိးေအာင္ မနည္း ေစာင့္ထိန္းရမွာ။ လူသတ္မွ သူ႔အသတ္ သတ္တာမဟုတ္ပဲ သတၱ၀ါေလးတိုင္းရဲ႕ အသတ္လို႔ သတ္မွတ္ထားရင္ သတိအၿမဲထားေနရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ"
"ေအး ငါတို႔လဲ ေနာက္ဆို ရေအာင္ေရွာင္ရမယ္။ ငါးပါးလံုး မလံုရင္ေတာင္မွ တပါးေလာက္ကို မက်ဳိးေအာင္ ေစာင့္ႏိုင္ရင္လဲ ေကာင္းတာပဲ၊ နင့္ကိုေတာ့ ငါတို႔ သံုးေယာက္လံုးက ေလးစားသြားၿပီဟာ တကယ္ပါ။ အစကေတာ့ ငါတို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနတာ ခုလို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"လိုပါဘူးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ငါသိရင္ နင္တို႔လဲ သိရမွာေပါ့ဟ၊ နင္တို႔ေတြ လက္ခံတာကိုပဲ ငါက ၀မ္းသာေနတာ"
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ရဲ႕ စကားရည္လုပြဲေလးကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ဒီတခါပဲ သိမ္းျဖစ္ပါတယ္။
*****
ဒီသတၱ၀ါေတြ မရွိေအာင္ လူသတၱ၀ါကပဲ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းေနေအာင္ ထားၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကို လာေအာင္ ဖိတ္ေခၚရင္ လာေနၾကဦးမွာပဲေလ။ ကိုယ္ကမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ မထားပဲေလ။ စားၾကြင္းစားက်န္ကို တခါတည္းပစ္ၿပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ဆိုလဲ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္း ေဆးေၾကာ သန္႔စင္လိုက္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္ မလာႏိုင္ေတာ့သလို ၾကြက္လဲ မေပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက ကုိယ္သတ္လုိက္တိုင္း နည္းပါးမသြားပဲ ေပါမ်ားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား ကုန္တယ္လို႔မွ မရွိတာ ဒါေတာင္မွ ျခင္အသက္က ၇ ရက္ပဲ ရွည္တယ္ ဆိုလား။

ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အိမ္မွာေမြးမထားပဲ သူ႔အလိုလို ရွိေနၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေလးေတြကိုေရာ ၾကင္နာစိတ္ေလး ထားၾကမယ္ မဟုတ္လား။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

ဘ၀တိုက္ပြဲ

ဤသို႔ဤႏွယ္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္။
လူလူခ်င္းဟု သတ္မွတ္ထားၾကပါ၏ေလာ...
စာနာစိတ္မ်ား ထားတတ္ဖို႔ရာ နားလည္ၾကပါ၏ေလာ...

ကိုယ္ေကာင္းဖို႔ရာ ၾကည့္ၾကရာ၀ယ္
တေယာက္ေပၚတေယာက္ ေက်ာ္ခြနင္းၾက
ရိုင္းျပဆက္ဆံ ေငါက္ငမ္းဆဲဆို
မလိုမ်က္ႏွာတင္းျပကာျဖင့္
လိုေသာမ်က္ႏွာ ရႊင္ၿပံဳးကာဆို
သကာခ်ဳိေတြ႕ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္
တတ္ၾကသည္ကား လူတို႔သေဘာလား...

ေရွ႕တြင္တမ်ဳိး ကြယ္တမ်ဳိးျဖင့္
ဆက္ဆံတတ္ေသာ ဤႏွယ္လူကား
သာ၍ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသး၏။

ကိုယ့္ထက္သာက...
မနာလိုျခင္း ၀န္တိုျခင္းျဖစ္
ရန္သူပမာ ဆက္ဆံတတ္ၾက
ဤေလာက၌
လူျဖစ္လာရ ငါသည္ကား...

ထိုထိုခ်င္းရာ
စိတ္ပ်က္ဖြယ္မ်ား ရွိႀကံဳျငားလည္း
သည္းခံစိတ္ရွည္ ေကာင္းစြာဆက္ဆံ
ဘယ္သူေတြပ်က္ ငါမပ်က္ဟု
စိတ္၀ယ္မွန္းရည္ ဘုရားတည္။

ငါေရြးခဲ့လမ္း ခက္ခဲမ်ားစြာ
တားဆီးေတြ႕ႀကံဳ ဆံုလာသမွ်
အဖံုဖံုေသာ ဒုကၡေတြၾကား
ေလာကဓံကို အံတုခံရင္း
ငါ၏ကိုယ္သာ အားကိုးရာဟု
စြဲကိုင္မွတ္ထင္ စိတ္ႏွင္အားတင္း
ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ဇြဲစိတ္ရင္းတည္
မေရာက္ေရာက္လွမ္း ႀကိဳးစားျမန္းမည္
ဒါသည္ ဘ၀တိုက္ပြဲတည္း....
*****
ဒီကို ေရာက္စတုန္းက အရမ္းကို ဖိစီးမႈေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးထားတာေလးပါ၊ ကဗ်ာလို႔ေတာ့ ခြဲထားလိုက္တာပဲ။ ညေလးရဲ႕ မေတာက္တေခါက္ ေရးျဖစ္ထားတာေလးေပါ့ ေနာ့..။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

Tag = ထူးျခားခ်က္မ်ား

"Tag" ရမယ္တဲ့ ဘာမွန္းလဲ မသိ ဘယ္သူ စတဲ့ဇာတ္လမ္း မွန္းလဲ မသိ "မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္" မလိုက္ႏိုင္ေတာ့လဲ မွီရာကေနပဲ အျမန္ကားစီးၿပီး လိုက္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကို ေျပာေပးရမယ္တဲ့ (ထူးခ်င္မွ ထူးမွာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္ေတြေပါ့)။ အင္းးးး ၿပီးရင္လဲ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္ "Tag" ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ထားေတာ့လဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ "Tag" ရေတာ့မွာေပါ့ေလ။
*****
(၁) အိပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေယာင္တတ္ဘူး (ထင္တာပါ၊ ေယာင္ခ်င္လဲ ေယာင္မွာေပါ့ေနာ့)၊ အိပ္မက္ မက္ရင္လဲ ႏိုးလို႔ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အဲ့ဒီအိပ္မက္ကို အစေတာင္ ျပန္ေကာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး (မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းပံုမ်ား)။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမဆို ႏွစ္လံုးထီထိုးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမက္လဲ မေမးပါ။ :P

(၂) တခုခုကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ လုပ္ေနရင္ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ လာရႈပ္တာမႀကိဳက္ပါ။ ဥပမာ- ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနခ်ိန္မွာ လာကူရင္ သိပ္စိတ္ဆိုးေပါ့ (အေမေတာင္ အနားေနလို႔မရဘူး၊ လက္ရႈပ္လို႔)။

(၃) ဘယ္ေတာ့မွ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အမိႈက္ေတြ ရႈပ္ပြေနရင္ ဟင္း၀င္မခ်က္ပါ။ ခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လဲ အရင္ဆံုး ေသခ်ာ ေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ ၿပီးမွ ခ်က္တတ္တယ္ (အိုးခြက္၊ ပန္းကန္ကအစ ေဆးရင္းနဲ႔ တေနကုန္တာပဲေလ)။ :D

(၄) သူတပါး စိတ္ဆိုးတာ၊ မေက်နပ္တာ၊ အဆံုးစြန္ ေဒါသထြက္ ေနရင္ေတာင္မွ လာမေျပာရင္ မသိပါ (ေျပာျပၾကေနာ္၊ ငါေတာ့နင့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ စိတ္ေကာက္ေနတယ္လို႔)။ :)

(၅) ႏွစ္သက္စြာ ၀ယ္ယူထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားဆို သူတပါးလာကိုင္လွ်င္ပင္ မႀကိဳက္တတ္ပါ။ မသိေအာင္ယူသံုး လို႔ကေတာ့ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ၿပီမွတ္။ ဥပမာ- စာအုပ္လွလွေလးေတြ၊ ေဘာလ္ပင္လွလွေလးေတြ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေလးတန္းေလာက္တုန္းက မုန္႔ဖိုးစုၿပီး ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ေၾကာက္ရုပ္ အျဖဴနဲ႔ အနက္ေလးရယ္ ေဘာလံုးေလးရယ္၊ တထုပ္မွာ တစံုပါတဲ့ ခဲဖ်က္ေလးကို ေၾကာင္ရုပ္ေလး ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ မဖ်က္ရက္ပဲ သိမ္းထားတာ ႀကီးလာမွပဲ အိမ္နားက ကေလးေလးကို ေပးလိုက္ရတယ္။ (အဲ့လိုကို ႏွေျမာတာ) :P

(၆) ႏွင္းဆီပန္းတြင္ အ၀ါေရာင္ တမ်ဳိးတည္းသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္၊ အ၀ါဆို ဘယ္အ၀ါမဆို ႀကိဳက္၏။ သိုေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္း ေျခာက္သြားရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ပါ။ (နံမည္ကိုက ပိေတာက္အေျခာက္ေရာင္ တဲ့) :(

(၇) တပါးသူ လုပ္ႏိုင္တာ ေကာင္းတာ မွန္သမွ် မလုပ္ႏိုင္တာ မရွိဟု စိတ္ထဲတြင္ ခံယူထားျခင္း။ မ်က္စိေ႔ရွတြင္ ခဏမွ်သာ လုပ္ျပေသာ အလုပ္ကို တခဏအတြင္း ျပန္လုပ္ျပႏိုင္ျခင္း။ ဘဲြ႕ယူတုန္းက မ်က္ႏွာျပင္ေပးသည့္ သူ ျပင္ေပးသည့္အတုိင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိက်စြာ ျပင္ဆင္ ျခယ္သတတ္ျခင္း။ (ေတာ္တယ္ေနာ္) :-D

(၈) စိတ္မပါလွ်င္ ဘယ္သူလာေျပာေျပာ ေနရာမွ မထတမ္း ထုိင္ကာ ေပကပ္ကပ္ ေနတတ္ျခင္း၊ ေရေတာင္ ထမေသာက္ဘူး။ ;D

(၉) စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္ေနလွ်င္ ထမင္းေတာ့ ၀င္ေအာင္စားျခင္း။ (က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္တာပါ)

(၁၀) မိန္းကေလးမ်ား အတင္းေျပာေနလွ်င္ ၾကည့္မရျဖစ္ကာ အဲ့ဒီတေယာက္ႏွင့္ စကားလံုး၀မေျပာေတာ့ျခင္း (ေက်ာင္းတုန္းကပါ၊ ခုေတာ့ နည္းနည္းျပင္ထားတယ္)။ သူတပါးမေကာင္း မေျပာသလို ကိုယ္ ေကာင္းေၾကာင္းလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာတတ္ျခင္း။ (သူတပါးအေပၚ အေကာင္းျမင္တတ္ျခင္း)

(၁၁) မရြံတတ္ပါ။ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ မ၀င္သေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မရြံပါ၊ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ ျမင္ေနလည္း အစားအေသာက္ မပ်က္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၿပိဳင္ေျပာတိုင္း အႏိုင္ရသည္။ (မုန္႔ဟင္းခါးကို ၀ါးေကၽြးမယ္ ေျပာလဲ အစားမပ်က္ပါ၊ သူတို႔ပဲ ရံႈးပါသည္) :D

(၁၂) လူႀကီး မဆန္ပါ၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္ကို အရင္ၾကည့္မလဲ ေမးလွ်င္ ကာတြန္းကား အရင္ၾကည့္မည္ဟု ေျဖတုန္းပဲ။

(၁၃) ဓါတ္ပံုရိုက္ရတာ တအား၀ါသနာႀကီးသည္၊ ခရီးတခါထြက္လွ်င္ ဖလင္ ၄-၅ လိပ္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။ ကိုယ္ရိုက္သည့္ စတိုင္လ္အတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား လိုက္ရိုက္လည္း ကို္ယ့္ပံုေလာက္ေတာ့ မလွပါ။ (ၾကြားတာေလ ႀကံဳတုန္းေလး) :P

(၁၄) လက္ျမန္၊ ေျချမန္ရွိျခင္း။ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ား စသည့္အခါတြင္ ပါးစပ္မွ မစနဲ႔ဟု မေျပာခင္ လက္ကေတာ့ သူ႔ကို နာေအာင္ အရင္ရိုက္ၿပီး ျဖစ္သည္။ (ၾကည့္ေရွာင္ၾကေနာ္) :)

ကဲ ညေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ေတြကိုေတာ့ ေပါက္ကရေရးလို႔ ၿပီးၿပီ ဘယ္သူ႔ ျပန္ "Tag" ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုေတာ့
(၁) လင္းလက္ၾကယ္စင္
(၂) ဦးနတၳိ
(၃) ဦးဦးကေဒါင္း
(၄) ညေလးသီရိ
(၅) ဦးဆန္းဦး
(၆) ဦးေနႀကီး

ကဲေလ ေတာ္ေလာက္ပါပီ ဒီေလာက္ေလးပဲ "Tag" လုိုက္တယ္ ၿပီးရင္ သူတို႔ကိုလဲ သြားေျပာရဦးမယ္ေလ။ အားလံုးပဲ ၿပိဳင္တူ တက္ႏိုက္ၾကပါေစ။ ;)
*****
စကားခ်ပ္။ ။ညေလး ထပ္မံျဖည့္စြက္ ထားပါေသးတယ္။ အားမရေသးမခ်င္း ထပ္ျဖည့္ေနဦးမွာပါ။ :)

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။

သႀကၤန္အလြမ္း

မနက္ေစာစာ အိပ္မႈန္စံုဖြားနဲ႔ ထလာတဲ့က်မ ျပတင္းတံခါးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္္မိတယ္ ဆိုရင္ပဲ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးရဲ႕ အရြက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ၾကားကေန ဟိုတစု ဒီတစနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ပြင့္လာေနၾကတဲ့ ပန္းပြင့္၀ါ၀ါေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔အတူ ေအာက္ထပ္ကို အေျပး ဆင္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။
တံခါးမႀကီးက ျဖတ္လို႔ ၿခံထဲအေရာက္မွာေတာ့ "ဗြမ္းးးးးး" အသံနဲ႔အတူ တကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုသြားလို႔ ၾကြက္စုတ္ေလး ပမာ ျဖစ္သြားတဲ့ က်မ ၾကည္ႏူးမႈ အေတြးေတြ လြင့္ခနဲေပ်ာက္လို႔ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္မိတဲ့ခါမွာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာနဲ႔ က်မကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ "မင္းမင္း" ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ကိုေတြ႕မွ က်မရဲ႕ ေဒါသေတြ ပိုလို႔ ေပါက္ကြဲကုန္ရပါတယ္။ သူရပ္ေနတဲ့ ၿခံစည္းရိုးစပ္နား သြားလို႔ ခါးေထာက္ၿပီး
"မင္းမင္း၊ နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ၊ သႀကၤန္ေတာင္ မက်ေသးဘူး"
"ဘာလို႔မက်ရမွာလဲ ဒီေန႔က သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ေလ၊ နင္နဲ႔ငါ ေလာင္းထားတာ မွတ္မိေသးလား၊ နင္ေမ့ေနရင္လဲ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ဦး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ငါ သႀကၤန္ေရ ဦးတဲ့အတြက္ ငါလိုခ်င္တာ ေပးဖို႔လဲ နင္ စဥ္းစားထား"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ရင္း က်မလဲ ေဒါသနဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွပဲ က်မကစလို႔ စိန္ေခၚခဲ့ၿပီး ႏိုင္တဲ့သူ လိုခ်င္တာ ရံႈးတဲ့သူက ေပးရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာလဲ ျပန္သတိရမိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသမေျပေသးတဲ့ က်မ၊ ရံႈးသြားတာလဲ မေက်နပ္တဲ့ က်မ အိမ္ထဲကို ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီး ၀င္လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ဧည့္ခန္းထဲထုိင္ေနတဲ့ ေမေမက ျမင္ေတာ့
"ဟဲ့သမီး ဘာျဖစ္လာတာလဲ တကိုယ္လံုးလဲ ရႊဲလို႔ပါလား"
"မင္းမင္းေပါ့ ေမေမ သမီးကို ေရလာေလာင္းတယ္"
"ေအးေလ ဒါဘာစိတ္ဆိုးစရာရွိလဲ ဒီေန႔သႀကၤန္ အႀကိဳေန႔ပဲ၊ ကေလးေတြေတာင္ ေရေဆာ့ေနၾကၿပီ။ သမီးပဲ သူ႔ကို စၿပီး စိန္ေခၚထားတာ မဟုတ္လား"
"သမီးမွ သတိမရပဲလို႔၊ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနလို႔ ၀မ္းသာၿပီး ၿခံထဲဆင္းမိလိုက္တာ၊ ဒီလိုမွန္းသိ မဆင္းပါဘူး၊ ေမကလဲ သတိမေပးဘူး"
"သမီးကပဲ ေမေမ့ကို အျပစ္ျပန္တင္ေနေသးတယ္။ အမွန္က သမီးမွားတာပဲ၊ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ္ေျပာထားတဲ့ စကားကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမ့မျပစ္ရဘူး။ ခုေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ပဲ၊ သြား အ၀တ္အစား သြားလဲေခ်"
ေမက ေျပာဆိုၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကို ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ က်မလဲ အခန္းထဲ၀င္ အ၀တ္လဲၿပီး ကက္ဆက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လို႔ အိပ္ယာေပၚလွဲေနလိုက္တယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ငယ္တည္းက အေလာင္းအစားမက္တဲ့ က်မ၊ ေလာင္းတိုင္းလဲ ရံႈးတတ္တဲ့က်မ၊ ရံႈးမဲမဲၿပီး အၿမဲတမ္း ညစ္တတ္တဲ့ က်မကို ျပန္အေလွ်ာ့ေပး အႏိုင္ယူေစခဲ့တဲ့ မင္းမင္း။ က်မဆိုးသမွ်ကို သည္းညည္းခံ အလိုလိုက္ရင္း က်မသေဘာက် ေနေပးခဲ့တဲ့ မင္းမင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကသာ ေနရာယူထားပါေတာ့တယ္။

ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိလိုက္ရပဲ
"သမီးေရ ဒီမွာ မင္းမင္းေရာက္ေနတယ္ေဟ့၊ ဆင္းလာခဲ့ဦး"
ေမေမ့ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ မေငြရဲ႕ တံခါးေခါက္သံကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရမွ က်မလဲ ႏိုးလာၿပီး နာရီကို ၾကည့္မိတဲ့ခါ
"အိုးးး ၅ နာရီေတာင္ ထိုးေနမွပဲ"
ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲၿပီး သနပ္ခါးပါးကြက္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ
"ဟင္းးး ဘာလာလုပ္လဲ မသိ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ မင္းမင္း" လို႔ ေရရြတ္ရင္း ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းမ မေရာက္ခင္မွာပဲ
"ညေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ေကာက္ ေနတာနဲ႔တူတယ္ အန္တီရ သူေလာင္းထားတာ ရံႈးသြားလို႔ေလ"

ဒီစကား ၾကားလိုက္ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဧည့္ခန္းမကို ထြက္လိုက္ရင္း
"ဘယ္မွာ စိတ္ေကာက္လို႔လဲ မင္းမင္းစုတ္၊ အပိုေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္"
"ခါတိုင္း နင္က ငါတို႔အိမ္ဘက္ ကူးလာေနၾက မဟုတ္လား၊ ဒီေန႔ နင္မလာလို႔ ေမေမတို႔ေတာင္ ေမးေနၾကေသးတယ္၊ ဒီကေလးမ ၿငိမ္လွခ်ည္လား ဆိုၿပီး"
"ေမးေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေနာက္က တေၾကာင္းကေတာ့ နင္သပ္သပ္ ထည့္ေျပာတာပဲ၊ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔"
"ေရာ့ ဒီမွာ နင့္အတြက္ ငါ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးလာတယ္"
"ေၾသာ္ ငါ့အပင္ေပၚက ပန္းေတြနဲ႔ ငါ့ကို မ်က္ႏွာလာလုပ္ေနတယ္၊ ငါမွ မပန္တာပဲ"
"ဟဲ့ သမီး အႀကီးကို အဲ့လိုမ်ဳိး ျပန္မေျပာရဘူးေလ"
ေမေမက က်မ အေျပာကို ၀င္ဟန္႔တဲ့ခါမွာ ၀မ္းသာအားရ မ်က္ႏွာနဲ႔
"ေတြ႕လား ညေလး ငါက အႀကီးေနာ္၊ ရိုရိုေသေသဆက္ဆံ"
"မယ္ ငါ့ထက္ ၁ နာရီေလး ေစာေမြးတာကို စကားထဲ ထည့္ေျပာေနတယ္"
"ဘယ္လိုေမြးေမြး အႀကီးက အႀကီးပဲ၊ ပန္းမပန္ခ်င္ဘူးဆိုလဲ စားပြဲမွာ ထုိးထားလိုက္ေပါ့ဟ၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားလွဴလို႔ရတယ္၊ ငါက ေစတနာနဲ႔ ခူးလဲ လာေပးရေသးတယ္၊ အိုက္တင္ခံၿပီး ျငင္းမေနနဲ႔၊ နင္ပန္းခူးခ်င္လို႔ မနက္က အေစာႀကီး ထၿပီး ၿခံထဲဆင္းလာတာ မဟုတ္လား"
"ကဲ ေတာ္ၾကေတာ့ေလ ဒီႏွစ္ေယာက္က ကေလးလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး စကားႏိုင္လုမေနၾကနဲ႔၊ ၿပီးရင္ မေခၚပဲ ေနႏိုင္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘူး"
ေမေမက ေျပာၿပီး ထထြက္သြားပါတယ္ု။ ျပန္ေျပာဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ က်မပါးစပ္လဲ ေမေမ့အေျပာနဲ႔ ပိတ္သြားရပါတယ္။

"နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ပန္းေပးၿပီ မဟုတ္လား၊ ျပန္ေတာ့ေလ"
က်မရဲ႕ ဘုအေတာေၾကာင့္ မင္းမင္းက
"ဟာ မဟုတ္ေသးဘူး က်န္ေသးတယ္၊ ငါနင့္ကို ဘုရားသြားၿပီး ပန္းသြားလွဴဖို႔ လာေခၚတာ၊ ၿပီးရင္လဲ မုန္႔၀င္စားၾကမယ္ေလ"
"ငါမလိုက္ခ်င္ပါဘူး"
"လိုက္ခဲ့ပါဟ ငါအန္တီ့ကို ေျပာၿပီးၿပီ၊ အန္တီေရ ဒီမွာ ညေလးက စိတ္ေကာက္မေျပေသးလို႔ မလိုက္ဘူး လုပ္ေနတယ္"
"ဟဲ အသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္မေနနဲ႔ေလ၊ လိုက္ခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ အက်ႌ သြားလဲလိုက္ဦးမယ္"
"ဒီတိုင္းလဲလွပါတယ္ဟ လဲမေနပါနဲ႔ေတာ့"
"အိမ္ေနရင္း ဂါ၀န္ႀကီးနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ပါးကြက္ႀကီးနဲ႔"
"ေၾသာ္ ကေလးမရယ္ လွပါတယ္ဆိုေနမွ ေရမခ်ဳိးရေသးဘူး လုပ္ေနေသး"
"ပါးကြက္ေတာ့ ဖ်က္လိုက္မယ္ဟာ"
ပါးစပ္ကသာ စကားမ်ားေနတာ လူကေတာ့ အိမ္တံခါး၀ ေရာက္ႏွင့္ၿပီး
"ေမေရ သမီး ခဏ လိုက္သြားဦးမယ္ေနာ္" လို႔ ေမ့ကိုေတာင္ ေအာ္ေျပာၿပီးေနၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ ေမ့ဆီက ျပန္ေျပာသံေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ လူကေတာ့ ကားေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီမို႔ သူက ကားေမာင္းထြက္ရင္း
"အမိေလးက လိုက္မယ့္ဟာမ်ား မူေနရေသးတယ္"
"မင္းမင္းေနာ္ ငါျပန္ဆင္းလိုက္ရမလား"
"ဟဲ မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ အမကလဲ ေဒါသႀကီးပဲ၊ နင္က စိတ္ေကာက္ေလ လွေလမို႔ ငါက စတာပါဟ"
"အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ နင္နဲ႔ငါ မတည့္ပဲ"
"ေတာ္ပါၿပီဟာ၊ နင္ေအးေနလား ငါ့ဂ်ာကင္ ၀တ္ထားပါလား"
ေျပာၿပီး ကမ္းေပးလာတဲ့ ဂ်ာကင္ကို လက္ျပတ္ေလးနဲ႔မို႔ ကားျပတင္းေပါက္က ေလတိုက္တဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေအးလာတဲ့ က်မလဲ မျငင္းပဲ ယူ၀တ္ထားမိပါတယ္။ ဂ်ာကင္ေလးက သူ႔ကိုယ္ေငြ႕ေၾကာင့္ ပိုေႏြးေနရ သလိုပါပဲ။

က်မတို႔လဲ ဘုရားကို အရင္ဆံုးတက္ ဘုရားဖူး ပန္းကို ေသခ်ာလွဴခဲ့ၿပီးမွ ေရႊပုဇြန္မွာ မုန္းသြားစားၾကတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့မွ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ သႀကၤန္အတြက္ အၿပီးသတ္ ျပင္ဆင္ေနၾကတာေတြ ၿပီးကာစ မဏၰာပ္ေတြကို ကားနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
"ငါ့အိမ္ပဲ ၀င္ရပ္လိုက္မယ္ေနာ္၊ ၿပီးမွ နင့္ကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
အိမ္နားေရာက္ခါနီး ေျပာလာတဲ့ မင္းမင္းစကားကို က်မလဲ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္မိပဲ က်မရဲ႕ ဆိတ္ဆိတ္ ေနမႈေၾကာင့္ သူ႔အိမ္ၿခံထဲကို ခ်ဳိး၀င္ရင္း
"ကဲဆင္း ေရာက္ၿပီ"
ဆိုၿပီး ကားတံခါး လာဖြင့္ေပးမွပဲ ဆင္းလိုက္တယ္။
"အန္ကယ္လ္နဲ႔ အန္တီမြန္ေရ သမီးျပန္ၿပီေနာ္" လို႔ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနၾကတဲ့ သူ႔မိဘေတြကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ဘက္ေလွ်ာက္အလာမွာ
"ညေလး ငါတို႔ နက္ဖန္ကို သႀကၤန္ေရပက္ခံ ထြက္ၾကမလို႔ နင္ေစာေစာျပင္ထားေနာ္ လာေခၚမယ္"
ေဘးက ကပ္ပါလာတဲ့ မင္းမင္းရဲ႕အေျပာေၾကာင့္
"ငါမလိုက္ခ်င္ဘူးဟာ နင္တို႔ပဲသြားၾကပါ"
"လိုက္ခဲ့ပါညေလးရာ ငါအန္တီ့ကို ေျပာၿပီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္တိုင္း နင္က ဖ်ားခ်ည့္ေနတာေလ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရွားရွားပါးပါးမို႔ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္ အမွတ္တရေပါ့"
ဟုတ္ပါတယ္ေလ ေရပက္ခံထြက္မယ္လို႔ အားခဲထားတိုင္း အဖ်ားေသြးတက္လာတဲ့ က်မကို သူကလဲ ဘယ္မွ ထြက္မလည္ပဲ က်မ ဂ်ီက်သမွ် ဒိုင္ခံ လိုက္လုပ္ေပးတတ္တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။

"ေနာ္ ညေလး" ထပ္ေျပာလာတဲ့ အေမးစကားေၾကာင့္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ
"အင္း" လို႔ေျဖၿပီး အိမ္ထဲအ၀င္ ေမေမ့ကိုေတာ့
"ေမေရ ညေလး အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္"
လွမ္းေအာ္ရင္း အေပၚထပ္တက္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ခုတင္ေပၚလွဲရင္း အေတြးေတြနဲ႔အတူ
ဒီညေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါဦးမလား ညေလးရယ္.....

ေတာ္ေသးရဲ႕ မေန႔က(အက်ေန႔) တေနကုန္ လည္တာေတာင္မွ ဘာမွမျဖစ္လို႔ အဖ်ားေသြးလဲ က်မကို သတိမရေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ မင္းမင္း ဂရုစိုက္တာလဲ ပါပါတယ္ေလ။ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္နဲ႔ က်န္တခ်ိန္လံုး အနားမွာ ဘာလိုလို မရရေအာင္ ရွာ၀ယ္ေပးတာကိုး။ မနက္ပိုင္း လည္ၿပီးေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ ဒီေန႔ ေစာေစာႏိုးေနလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ မဟုတ္ရင္ သူတို႔ေတြခမ်ာ မေန႔ကလို ေစာင့္ေနရဦးမွာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာႏိုးေနတဲ့ က်မ လုပ္စရာရွိတာေတြ သြက္သြက္ေလးလုပ္၊ ဘုရားခန္း၀င္ ၀တ္ျပဳရွိခိုးၿပီးေတာ့ အစား စားေသာက္ရင္း သူတို႔ကို အလာကို အခန္းထဲက ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကားသံနဲ႔ ရီေမာသံေတြ ၾကားလို႔ က်မလဲ ျပတင္းကေန ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ကို ျမင္ရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။ တက္ၾကြ ဆူညံေနလိုက္ၾကတာမ်ား။

"သမီးေရ မၿပီးေသးဘူးလား ေအာက္မွာ မင္းမင္းတို႔ေတြ ေရာက္လာကုန္ၾကၿပီ၊ ဆင္းခဲ့ေတာ့ေလ"
က်မလဲ ေမေမ့အသံ ၾကားေပမယ့္ ေပကပ္ၿပီး ဆက္ထုိင္ေနပါတယ္။ မေန႔ကလဲ မင္းမင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူက အစသန္သလို က်မလဲ အေကာက္သန္ပါတယ္။
"သမီး ဘာလုပ္ေနလဲ ဆင္းခဲ့ဆိုတာ"
က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ထုိင္ေနမိလဲမသိ ေမေမက စိတ္မရွည္သလို တက္လာရင္း ေမးမွပဲ သတိ၀င္ၿပီး
"သမီး မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ မင္းမင္းကို ေျပာလိုက္ေမ"
"ဒါက ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ စိတ္ေကာက္ျပန္ၿပီလား၊ သမီးေနာ္ အသက္လဲ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ထစ္ကနဲဆို စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ ေနတာပဲ၊ မလို္က္ရင္လဲ ဘာလို႔ အ၀တ္လဲထားေသးလဲ၊ သြားမွာျဖင့္ သြားတာမဟုတ္ဘူး သူမ်ားတကာေတြကို အားနာစရာ၊ ခုဆင္းခဲ့"
ေမက အျပစ္တင္ ေျပာဆိုၿပီး ဆင္းသြားေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာကင္နီေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေလွကားကေန ျဖည္းညင္းစြာ ဆင္းခဲ့လိုက္ပါတယ္ (ပံုစံကေတာ့ စိတ္ေကာက္ မေျပေသးတဲ့ ပံုနဲ႔ေပါ့ေလ)။

"ညေလးရယ္ ၾကာလိုက္တာဟာ ငါတို႔ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာလဲ စိတ္ေကာက္ေနတုန္းလား ငါမေန႔က ေတာင္းပန္ၿပီးၿပီေလဟာ၊ ေက်ေသးဘူးလား"
"မေက်ပါဘူး၊ နင္က မဟုတ္တာေတြ ေျပာတာကိုး။ ခုလဲ ေမ့ကို မလိုက္ေတာ့ဘူး ေျပာခိုင္းတာ ေမ အတင္းလိုက္ခိုင္းလို႔"
မင္းမင္းရဲ႕ အေျပာကို က်မလဲ စူပုတ္ပုတ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပန္ေျပာမိတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေမေနာက္ေဖး ေရာက္ေနလို႔ မဟုတ္ရင္ ဆူဦးမွာ။ ဒီေန႔မွ မင္းမင္းကလဲ က်မနဲ႔ဆင္တူ ဂ်ာကင္အျဖဴေရာင္ေလး ၀တ္လို႔ပါလား။ မွတ္မွတ္ရရ သူနဲ႔က်မ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးကိုယ္စီနဲ႔ ေအာင္တဲ့အတြက္ ေမေမက လိုခ်င္တာ၀ယ္ဖို႔ ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆင္တူ၀ယ္ထားတာပါ။ က်မလဲ သူစကားဆက္ေျပာေနမွာစိုးလို႔ မေ၀တို႔နဲ႔ ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။

"ေမေရ သမီးတို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေအးေအး သမီး၊ သားေရ အျပန္ မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ေနာ္"
ေမေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေမက သူ႔ကို တခုတ္တရ မွာေနပါေသးတယ္။ ေမက သူ႔ကို တခါတခါမွာ သားလို႔ေခၚၿပီး သိပ္ခ်စ္ျပသလို သူကလဲ ေမေမလို႔ ျပန္ေခၚတတ္လို႔ က်မနဲ႔လဲ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ရန္ျဖစ္တိုင္းလဲ သူက ေမတို႔ကို တိုင္သလို က်မကလဲ အန္တီမြန္တို႔ကို သြားတိုင္ေျပာပါတယ္။
"ညေလး နင္ဘယ္ဘက္မွာပဲ ေနေနာ္၊ ညာဘက္က မဏၰပ္ေတြရွိေတာ့ နင္မြန္းလိမ့္မယ္"
အေတြးနဲ႔ ကားေပၚလွမ္းတက္ေနတဲ့ က်မေဘးကို ေရာက္လာရင္း မွာေနတဲ့သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိေပမယ့္ လူကေတာ့ အလိုလို ဘယ္ဘက္ျခမ္း ကားေခါင္းေနာက္မွာ ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို ကားေပၚထိုင္ေနတဲ့ မေ၀က
"အင္းးး အၾကင္နာေတြ အၾကင္နာေတြ၊ တေယာက္က စိုးရိမ္သလို တေယာက္ကလဲ လိုက္နာတယ္" လို႔ လွမ္းအေျပာမွာ ကိုေ၀ရဲ႕
"ဘာလဲ မနာလိုဘူးလား၊ ငါ့နားလာေလ၊ ငါလဲ ၾကင္နာတတ္ပါတယ္ဟ" လို႔
ျပန္အေျပာနဲ႔ မေ၀ရဲ႕ ျပန္ရန္ေတြ႕သံေတြေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ ရယ္သံေတြနဲ႔ ဆူညံသြားပါတယ္။

ေနေရာင္ေလး နည္းနည္းျမင့္လာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက မဏၰပ္ေတြမွာလဲ လူစည္လာၿပီး ေရပတ္လဲ ၾကမ္းလာပါတယ္။ တႏွစ္မွ သႀကၤန္ေရနဲ႔ မေတြ႕ဘူးတဲ့က်မ ေရစိုႀကီးနဲ႔ ၾကာလာတဲ့ခါမွာ ခ်မ္းလာေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္ေလးကို တင္းတင္းေစ့ လက္ကေလးပိုက္လို႔ ကုပ္ကုပ္ေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မ်က္လံုးကေတာ့ မ်ားျပား လွတဲ့ မဏၰပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ေငးေနရာက
"ညေလး ေသခ်ာကိုင္ထားဦးေနာ္၊ ခ်မ္းေနၿပီ မဟုတ္လား၊ ဗိုက္ေရာဆာၿပီလား၊ ဒီတလမ္းၿပီးရင္ ထမင္းစားၾကဖို႔ ငါေျပာထားတယ္"
အသံနဲ႔အတူ နေဘးေရာက္လာတဲ့ မင္းမင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းသာ ရမ္းျပမိပါတယ္။
"မခ်မ္းဘူးသာ ေျပာတယ္ လူကျဖင့္တုန္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားေတြလဲ ျပာေနၿပီ၊ ေနဦး ငါေရွ႕ခန္းမွာ သဘတ္ ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို လွမ္းယူၿပီး က်မကို ၿခံဳလႊမ္းလို႔ ေပးလာပါတယ္။ က်မလဲ သူ႔ကို ေက်ာေပးရင္း မျငင္းေတာ့ပဲ ဆက္ေငးေနရင္း ကားေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ လွမ္းပတ္လိုက္တဲ့ ေရတပံုးေၾကာင့္ "အားးးးး" လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အလွည့္မွာ လူက မင္းမင္း ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

"ညေလး နင္မြန္းသြားေသးလား" ေမးသံေၾကာင့္ ေခါင္းခါၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စိုးရိမ္ေနတဲ့ အၾကည့္ေၾကာင့္ တဖက္ျပန္လွည့္ရင္း က်မ ရုန္းမိပါတယ္။
"ေနပါဟာ နင္ျပဳတ္က်ပါ့မယ္" သူက ဖယ္မေပးတဲ့ အျပင္ တုိးဖက္လာရင္း
"ည နင္နဲ႔ငါ ေလာင္းထားတာေလ လိုခ်င္တာေပးမယ္ဆိုတာ ခု ငါေတာင္းရင္ နင္ေပးမွာလား" နားနားကပ္လို႔ တိုးဖြဖြအေမးေၾကာင့္ လူက တြန္႔သြားရင္း
"မသိဘူး" လို႔ေျဖမိတယ္။ သူက
"ငါ ဘာလို႔ နင္ အေလာင္းအစား လုပ္မယ္ဆိုတုန္းက လက္ခံခဲ့လဲ သိလား၊ နင့္ဆီက ဒီတိုင္းေတာင္းရင္ ေပးပါ့မလား၊ နင့္စိတ္က ေျပာရတာမဟုတ္ဘူး ငါ့ကိုလဲ အရမ္းႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ နင္ျငင္းရင္ ငါဘာမွ တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နင္ေတာ့မသိဘူး ငါေလ နင့္ကို ဘယ္လို ေလာင္းရပါ့မလဲလို႔ ေတြးရင္း အဲ့ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဟာ၊ နင္ေမ့ေနပါေစလို႔လဲ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာပဲ ၿပီးေတာ့ အေစာႀကီးႏိုးေနၿပီး နင့္ကို လာေစာင့္ေနတာ၊ ငါ့ဆုေတာင္း ျပည့္တယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ"
"ငါ ေမ့တတ္တာ သိရဲ႕သားနဲ႔"
"နင္က ဂရုမထားတာပါ၊ ညေလး ဒီတခါေတာ့ ငါျပန္ၿပီး အေလွ်ာ့မေပး ႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္ ငါလိုခ်င္တာ နင္ေပးရမယ္ေနာ္"
သူ႔အေျပာကို မတုန္႔ျပန္ပဲ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ က်မနားကိုကပ္လို႔
"ငါ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ညေလးရယ္"
တိုးတိုးေလး အေျပာကိုပဲ အနားမွာ ဗံုးတလံုးလာ ေပါက္ကြဲသလို အက်ယ္ႀကီးၾကားၿပီး ရင္ထဲထိတိုင္ စိမ့္၀င္သြားတယ္။ "မင္းမင္းရယ္ နင္ေရာ ငါဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ ငါဆိုးခဲ့တာ အႏိုင္ယူ ခဲ့တာေတြ အားလံုးက နင့္လိုက္ေလ်ာတာ အလိုလိုက္တာ ခံခ်င္လို႔ဆိုတာ" က်မအေတြးေတြကို ေခါင္းယမ္းၿပီး အထုတ္မွာ
"ညေလးရယ္ ခုမေျပာခ်င္ဘူးဆိုေပမယ့္ မျငင္းလိုက္ပါနဲ႔လား၊ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ ေရာက္ရင္ အေျဖေပးေလ၊ ငါအရမ္းသိခ်င္တယ္၊ ငါ၀မ္းသာခ်င္တယ္ဟာ၊ နင့္အတြက္နဲ႔ ခံစားေနရတာ ၾကာလွေနၿပီ"
ညည္းသလိုလိုေလး တိုးဖြဖြအေျပာေၾကာင့္ က်မလဲ ေခါင္းညိတ္မိပါတယ္။

"မင္းမင္း"
"ဟင္"
"နင္ အဲ့လို မၾကည့္နဲ႔ဟာ... ငါမေနတတ္ဘူး"
"ညေလးရယ္ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က နင့္ကို အရိပ္ကို အၿမဲတမ္း ၾကည့္ေနခ်င္သူပါ၊ အေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ နင္သိရဲ႕နဲ႔"
"အင္း... ငါသိပါတယ္။ မင္းမင္း နက္ျဖန္ခါ ငါ မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ ငါေျပာလိုက္လို႔လား"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ ငါနားခ်င္တယ္ ၿပီး စဥ္းစားခ်င္လို႔ပါ"
အမွန္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ၊ ၾကာၾကာဆက္ေျပာရင္ တစ္ထိုင္တည္း အေျဖေပးမိမွာ စိုးလို႔လဲ ပါတာေၾကာင့္ စကားလမ္း လႊဲလိုက္ရတာပါ။

"ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္၊ ေကာင္းတာေလးေတြခ်ည္း ေရြးစဥ္းစား သိလား ကေလးမ"
ေနာက္ေျပာသံနဲ႔အတူ ေခါင္းကို ဖြဖြ ကိုင္လႈပ္မႈေၾကာင့္ က်မလဲ ဇတ္ကေလး ပုထားမိပါတယ္။ တခါတခါမွာ သူ အသည္းယားတိုင္း ျပဳမႈတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကို ငယ္တည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိတာပါ။
သူ႔ကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့
"နင္ေနာ္ ငါ့ကို အဲ့လိုမၾကည့္နဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ရင္ မလြယ္ဘူး"
"ဟြန္း" က်မလဲ မ်က္ေစာင္း ျပန္ထိုးမိပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားရပ္သြားၿပီး
"လာ ညေလး ထမင္းသြားစားရေအာင္"
သူရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔အတူ အားလံုးရဲ႕ ၿပံဳးရႊင္ၾကည့္၊ စေနာက္လိုတဲ့ အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ က်မ သူလက္တြဲေခၚရာ ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့မိပါတယ္။
"သူမ်ားေတြေတာ့ အဆင္ေျပကုန္ၾကၿပီေဟ့ ငါတို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
ကိုေ၀ရဲ႕ လွမ္းေနာက္သံ ေနာက္မွာ ရယ္သံေလးေတြ ကပ္ပါလာပါတယ္။

တစ္လမ္းလံုးလဲ သူ႔ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ရတဲ့ က်မ ကားရပ္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အိမ္ေရာက္လာၿပီမွန္း သိေတာ့တယ္ေလ။ ကိုေဇာ္နဲ႔ ကိုေ၀တို႔ဆီက
"အန္တီေရ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔ခဲ့ၿပီေနာ္၊ မဂၤလာသတင္းလဲ မၾကာခင္ၾကားရေတာ့မွာ အန္တီရဲ႕" လို႔ သံၿပိဳင္အေျပာကို
"ေဟ့ေရာင္ေတြ သြားမွာသြားပါကြာ မင္းတို႔ အသံၿဗဲနဲ႔ ေအာ္ေနတာ ေမက တစ္မ်ဳိးထင္ေနပါ့မယ္"
မင္းမင္းရဲ႕ ျပန္ေျပာသံေတြကို ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔ က်မလဲ ေက်ာခိုင္းလို႔ အိမ္ထဲ ေျပး၀င္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္ရွင္။
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ ေရာက္ဖို႔ကို ေမွ်ာ္ေနရင္း က်မ ဒီညလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေလ.....

အတက္ေန႔ - ဒီေန႔ေတာ့ က်မ အေစာႀကီး ႏိုးလာလို႔ ျပတင္းဆီက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးနဲ႔အတူ ရီေမာသံေတြ လြင့္ပ်ံ႕လာေတာ့ ျပန္တင္းကေန ဟိုဘက္အိမ္ကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ခါမွာ ကားေပၚကေန ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ေနတဲ့ ကိုေဇာ္တို႔ အသံေတြ မေ၀တို႔ ရန္ေတြ႕သံေတြနဲ႔ အိမ္ထဲက ခုမွ ထြက္လာတဲ့ မင္းမင္းက ညေလးရွိရာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပေနတဲ့ ပံုရိပ္ေလးရယ္၊ ကိုေ၀တို႔ ကားေပၚကို အတင္းဆြဲေခၚေနတဲ့ ၾကားက သူဆီကေန လက္ညႇဳိးေလး တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ အသာယမ္းျပရင္း "မေမ့နဲ႔ေနာ္" ဆိုတဲ့ မွာပံုေလးကို က်မ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ၿပံဳးမိရင္း သူတို႔ဆီ လက္လွမ္းျပျဖစ္ပါတယ္။
အင္း.... ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာက်ေတာ့ ကုန္ခဲလိုက္တာေနာ္... ဘာလိုလုိနဲ႔လဲ သႀကၤန္ဆိုတာႀကီး ၿပီးေတာ့မွာပဲ....
ညေနပိုင္း အိမ္ေရွ႕သန္႔ရွင္းရင္း က်မရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးေတြနဲ႔အတူ ပင္လံုးကၽြတ္တမွ် ၿမိဳင္ေနေအာင္ ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မေန႔က အျဖစ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္ေလ။ ဒီမွာပဲ..

"ကလင္........."
ဖုန္းေလးဆီက စူးရွတဲ့ ေအာ္ျမည္သံေၾကာင့္
"ဟင္း... ဆက္ျပန္ၿပီ ဒီမင္းမင္း တစ္ေယာက္ေတာ့၊ တစ္ေန႔လံုးပဲ ၿပီးမၿပီးႏိုင္ဘူး"
ဟုတ္ပါတယ္။ ကားရပ္လိုက္တိုင္း ဖုန္းရွိတဲ့ေနရာကေန ဆက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ မင္းမင္းအေျပာနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ စားရဲ႕လား၊ တေရးအိပ္ရဲ႕လားနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္ၿပီး တစ္ေန႔လံုး ဆက္ေနတာေလ။ ခုလဲ ဖုန္းခြက္ေလးကိုင္လို႔ က်မအထူးကို ငံ့လင့္ေနမယ့္ မင္မင္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း ဖုန္းကို ကိုၿပီး "ဟယ္လို" အထူးမွာေတာ့......
"ညေလးလား မေ၀ပါ၊ မေ၀တို႔ ခု ေဆးရံုမွာေရာက္ေနတယ္၊ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ မင္းမင္းကိုလဲ ခုတင္ပဲ Operation ခန္းထဲ သြင္းလိုက္ရတယ္"
"ရွင္.... ဘယ္လို၊ ခုဘယ္မွာလဲ၊ ဟုတ္.... ဟုတ္..... ညေလးတို႔ ခုပဲ လိုက္လာခဲ့မယ္"
ေျပာေနရင္း စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို လက္ခံုနဲ႔ ပြတ္သုတ္လို႔ ေမ့ရွိရာ အေျပးသြားလို႔
"ေမ.... ေမေမ.... မင္းမင္းတို႔ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႔တဲ့၊ ခုပဲ မေ၀ဖုန္းဆက္တယ္၊ မင္းမင္းကိုလဲ Operation ခန္းထဲ သြင္းလို္က္ရတယ္တဲ့ အီး......... အန္တီ့ကို ေမပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ သမီး ကားသြားထုတ္လိုက္ဦးမယ္"
ေမေမလဲ ျပာယာခတ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ က်မကို ဘာမွမေျပာပဲ အန္တီမြန္ရွိတဲ့ ဘက္ကို ကူးသြားၿပီး ေခၚလာေတာ့ အန္တီမြန္လဲ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ပါလာရင္း က်မေမာင္းမယ့္ ကားေပၚ တက္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေမတို႔ အထိုင္မက်ေသးခင္ က်မလဲ ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေမရဲ႕ ကားတံခါးပိတ္ရင္း "ဟဲ့ သမီး ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္" ဆိုတဲ့ အသံလဲ က်မကို တိုးမေပါက္ေတာ့ပါဘူး။

က်မ ကားေမာင္းတိုင္း နေဘးကေန စိတ္ပူစြာနဲ႔ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အလုပ္ပစ္ၿပီး လိုက္ပါတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ က်မ ဖ်ားနာတိုင္း ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ပဲ အနားမွာ လိုသမွ် ေဆာင္က်ဥ္းေပးတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ က်မကို အလိုလိုက္ အေလ်ာ့ေပးတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ ငယ္တုန္းကမ်ား ကတ္ေၾကးတစ္လက္ လက္ထဲေရာက္လို႔ သူ႔ဆံပင္ကို မညႇပ္ရမခ်င္း အာၿဗဲနဲ႔ ေအာ္ငိုတတ္တဲ့ က်မကိုအလိုလိုက္ၿပီး ၿငိမ္ခံေပးၿပီးကာမွ ကတံုး တံုးလိုက္ရတဲ့ မင္းမင္း၊ သႀကၤန္ေရာက္လို႔ အိုးမဲသုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း မသုတ္ရေသးခင္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေအာ္ငိုတတ္တဲ့ က်မ အလိုက် သူ႔မ်က္ႏွာသာ သူျပန္သုတ္လို႔ မိဘေတြကေတာင္ ေျပာရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မင္းမင္း။ "အုိ.... က်မခ်စ္ရတဲ့ မင္းမင္း ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဘုရား....."
လို႔ တိုးတိတ္စြာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေဆးရံု၀င္းထဲ ကားခ်ဳိး၀င္လိုက္ရင္း ကားကို စက္မသပ္ပဲ လူက အေျပးတစ္ပိုင္း အေဆာက္အဦထဲ ၀င္ခဲ့လိုက္ရင္း မေ၀ေျပာတဲ့ အခန္းနံပါတ္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ တစ္ကမာၻေလာက္ ၾကာလိုက္တာလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ အခန္းတစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ မေ၀ကို အဆင္သင့္ေတြ႕ရၿပီး သူ႔ဆီက
"တစ္ဖက္ကားသမား မူးၿပီးေမာင္းတာ မထိန္းႏိုင္လို႔ မေ၀တို႔ဘက္ ေခါင္းလွည့္လိုက္တာမွာ သူ႔ကို အေရွာင္ေကာင္းလို႔ ေနာက္ဖက္မွာ သတိလက္လြတ္ထိုင္ေနတဲ့ မင္းမင္း လြင့္က်သြားတာ"
ဆိုတဲ့ မေ၀အေျပာကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားကပဲ က်မကို သတိရရင္း သတိလက္လြတ္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္တဲ့ မင္းမင္း၊ ကားလမ္းမေပၚ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ျပဳတ္က်သြားမယ့္ မင္းမင္း၊ လမ္းမေပၚမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ မင္းမင္းကို မ်က္လံုးထဲ အေႏွးျပကြက္တစ္ခုလို ျမင္ေယာင္လာရင္း မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာစကားမွ ထပ္နားေထာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့လို႔ က်မလဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို သြားၿပီး Operation ခန္းတံခါး အဖြင့္ကိုေစာင့္ရင္း ရသမွ်ဘုရားစာေတြကို ရြတ္ေနမိေတာ့တယ္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ အခန္းတံခါးမ ပြင့္လာၿပီး တြန္းလွည္းေလး ထြက္လာတဲ့ခါ အနားကို အေျပးသြားရင္း တြန္းလွည္းေပၚ ပက္လက္အေနအထား ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ မင္းမင္းကို မၾကည့္ရက္ရက္ ျဖစ္ေနတုန္း ဆရာမက ေခါင္းခါျပလိုက္တဲ့ခါမွာ က်မရဲ႕ မ်က္ရည္မ်ားစြာဟာ မ်က္လံုး တံခါးေပါက္က တစ္ဆင့္ အျပင္ေလာကကို အတားအဆီးမရွိ က်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

"ဦးေခါင္းနဲ႔ ပလက္ေဖာင္း ရိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးယို သြားတာ၊ က်မတို႔လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါေသးတယ္"
ဆရာမေလးရဲ႕ ရွင္းျပမႈကို က်မႏွလံုးသားက ဘယ္လိုမွ လက္သင့္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"နင္မေသပါဘူးေနာ္၊ ဒီပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ငါ့ကိုခြဲသြားရက္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ နင္ ငါ့ကို ေျပာပါဦးလား"
မင္းမင္းကို လႈပ္ႏႈိးလို႔သာ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီေမးလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ က်မရင္ထဲက တင္းၾကပ္တဲ့ ခံစားမႈကို ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္လြန္းေတာ့လို႔ပါ။

"ည....ေလး....."
မင္းမင္းရဲ႕ ေခၚသံတိုးဖြဖြေလးကို အၾကား သူ႔နားရွိေနတဲ့က်မ သူ႔ပါးစပ္နားကို နားေလးကပ္လိုက္ရင္း
"ည ငါ နင့္နားမွာ.... အၿမဲ ရွိေနမယ္..... သိလား... နင္... အား မငယ္နဲ႔ ေနာ္........"
"ငါ.....ေလ"
"မေျပာပါနဲ႔ေတာ့.... ညေလးရယ္.... ငါသိၿပီးသား ပါ......."
"ဟင့္အင္း.... ဟင့္အင္း... ေျပာပါရေစ မင္းမင္းရယ္ နင့္နားနဲ႔ ၾကားေစခ်င္တယ္"
က်မ သူ႔နားနားကို တိုးကပ္ရင္း တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
"ငါလဲ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ မင္းမင္းရယ္၊ ေနာက္ၿပီး နင့္ကို မခြဲႏိုင္ဘူး"
က်မ လ်င္ျမန္စြာပဲ ေျပာခ်လိုက္မိတယ္၊ ဒါဟာ ေျပာခြင့္မရလိုက္မွာ သူ ၾကားမသြားမွာ စိုးထိတ္လြန္းလို႔ပါ၊ က်မကို သူ နားလည္မွာပါ၊ ေျပာၿပီး သူ႔နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနတဲ့ ဆံစေလးေတြ သပ္တင္ေပးရင္း ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ မင္းမင္းရယ္၊ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတ အမွတ္တံဆိပ္ေလးပါ၊ နင္ယူသြားႏိုင္ေအာင္ေလ။ ႀကိဳတင္သိခြင့္ရွိေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးက ရင္ထဲကို ဆို႔ၾကပ္ေနေစေတာ့လဲ မ်က္ရည္ဆိုတာ လြယ္လြန္းလွခ်ည္လားလို႔ ေျပာရမေလာက္ပဲေလ ႀကိဳမသိခဲ့ရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ ခံစားေနရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ခုေန က်မထင္ျမင္ခ်က္ကို ဖြင့္ေျပာမိရင္ ရူးတယ္လို႔မ်ား နင္ေျပာဦးမွလားးး မင္းမင္း။

"ငါေရာပဲ ညေလး၊ ေမေမေရာ သားကို စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ ဘာမွ.. မျဖစ္ဘူး ေမေမ သား သက္သာပါတယ္....."
အန္တီမြန္ဘက္ လွည့္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက တိုးလ်လ် ထစ္ေငါ့ေငါ့ သူ႔စကားက လူတိုင္းရင္ကို နင့္ေစမွာပါ။ အဲ့ေလာက္ေတာင္ သိတတ္လြန္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ကို အေမျဖစ္သူကေရာ ခြဲရက္ပါ့မလား။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ သားေလးရယ္ အေမေတာ့ ရင္က်ဳိးပါၿပီ" ဆိုတဲ့ အန္တီမြန္႔ငိုသံ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ယူက်ဳံးမရ ေျပာဆိုသံ ေၾကကြဲစြာ ငိုေႂကြးသံေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ က်မလဲ အေမွာင္ေလာကထဲ တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္သြားခဲ့တယ္။
~~~~~~
"မင့္အန္တီေလးက တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္၊ ဘယ္သူကိုမွလဲ စကားမေျပာသလိုပဲ ငါလာတာ သံုးေလးေခါက္ရွိၿပီ ရီတာမေျပာနဲ႔ ၿပံဳးေနတာေတာင္ မေတြ႕ရဘူး"
"အင္း တီေလးက ဦးမင္းမင္း ဆံုးသြားၿပီးတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားအၾကာႀကီး မေျပာေတာ့ပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးရင္ အခန္းထဲ သြားရင္သြား မသြားရင္ ျပတင္းေပါက္ကရပ္ၿပီး ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ေနေတာ့တာပဲ"
"ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ပါတ္က မင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေသးတယ္ဆို၊ အန္တီေျပာတယ္"
"ရန္ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါ့ကို ေျပာမရလို႔ ငါကလဲ ျပန္ေျပာေတာ့ စကားမ်ားၾကတာပါ၊ အေမတို႔က တီေလးကို ျပန္မေျပာရဘူး ေျပာၿပီး ငါ့ကိုဆူတယ္ေလ၊ ငါလဲ ေနာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပါပဲ၊ သူက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ စိတ္ပူလို႔ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာကို ငါက ဘုကလန္႔သြားေျပာမိလိုက္တာ"
"ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မို႔လဲ"
"ငါအရက္ေသာက္လို႔ေလ၊ ဟိုတေလာက မင္းတို႔နဲ႔ညဘက္ ေသာက္တာ နည္းနည္းမ်ားသြားၿပီး အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္တယ္ေလ အေမတို႔လဲ အိပ္ကုန္ၿပီ တီေလးပဲ စိတ္ပူၿပီး ငါ့ကိုေစာင့္ေပးေနတာ။ ဦးမင္းမင္းက အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရလို႔ အရက္ကို မုန္းတယ္ကြ။ ငါ့ကိုလဲ အရက္ အလြန္အကၽြံ မေသာက္ဖို႔၊ အရက္ဟာ လူ႔စိတ္ကိုေပ်ာက္ေစတယ္ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ေျပာတယ္၊ ငါ့ကိုခ်စ္ေပမယ့္ အရက္ေသာက္လာရင္ စကားေတာင္ သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး၊ အရက္ေသာက္ၿပီးေတာ့မ်ား ကားတက္ေမာင္းမယ္ လုပ္ရင္ သူက အတင္း ၀င္ဆြဲေတာ့တာပဲ"
"အင္းေလ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္လံုး ဆံုးရံႈးခဲ့တာ မဟုတ္လား"

"မေန႔ကလဲ ငါ သႀကၤန္လည္ဖို႔အတြက္ အေမ့ဆီ ခြင့္ေတာင္းေနတာ ၾကားသြားၿပီး သႀကၤန္လည္ရင္ သတိနဲ႔လည္ဖို႔ အရက္မေသာက္ဖို႔နဲ႔ မူးေနတဲ့သူ ေမာင္းတဲ့ကားကို မစီးဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိမ္ေစာေစာျပန္ဖို႔ေတြ တစ္သီႀကီး မွာေနတာမ်ား ငါေလ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ တီေလးကို သနားလာတယ္။ ေမတို႔ေျပာေတာ့ ျဖစ္စတုန္းကဆို ဘယ္သူမွ အေတြ႕မခံပဲ အခန္းခ်ည္း ေအာင္းေနတာ မနည္း ေျပာယူရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားသြား၊ ရိပ္သာ၀င္၊ တရားထိုင္နဲ႔ သူ႔အလိုလို အနည္ထိုင္လာတာ။ စကား နည္းသြားတာကလြဲရင္ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာလို႔ ၀မ္းသာေနၾကတာေလ။ အဘြားဆို သူ႔သမီးေလး စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၀င္ေျပာရင္ပဲ ၾကည္ႏူးေနတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲတဲ့။ အိမ္မွာ လူတိုင္းက သူ႔စိတ္တိုင္းက် ေနေပးေနၾကတယ္။ အရမ္းလိမၼာတဲ့ သမီးမို႔လဲ ခံစားေနၾကရတာ။ အေဖေတာင္ သူ႔ေရွ႕ဆို အရက္မေသာက္ဘူးကြ"

သားငယ္နဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ အသံေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ ျပတင္းတံခါးကေန ခြါခဲ့လိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေတြးေတြကေတာ့ ဟိုတစ္ခ်ိန္ဆီက မင္းမင္းနဲ႔ ညေလးတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္း ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းေနရဆဲပါပဲ။ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းရတာ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ ဆို႔နင့္စြာ ခံစားရတဲ့သူတိုင္း စာနာႏိုင္မွာပါ။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ တစ္ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ သူသူငါငါ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတဲ့ ရိုးရာသႀကၤန္ပဲြကို အရုပ္ဆိုးေစတဲ့ အရက္ေသစာ ေသာက္စားျခင္းဆိုတာ ဘယ္သူစခဲ့လဲ မသိေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၾကရင္း စေတးခဲ့ရတဲ့ အသက္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနရၿပီလဲ။ မေကာင္းမွန္း သိရက္နဲ႔ လူ႔သဘာ၀ကိုက အေပ်ာ္ဆိုတာကို ႀကံဖန္ ရွာေဖြေနၾကတာပဲေလ။ ဒီႏွစ္မွာလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမယ့္ သူေတြအားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းေ၀းၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္းေနယံုက လြဲၿပီး က်မေရာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

သစၥာ

ငါမငိုခ်င္ဘူး
မငိုရက္ဘူးးး ခ်စ္သူ
နင္မရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ
သူမ်ားေတြက နင္ေသဆံုးၿပီလို႔
ဘယ္လိုပဲေျပာေနေပမယ့္
ငါ့အတြက္ကေတာ့
နင္က အစဥ္အၿမဲ ရွင္သန္ေနလွ်က္ပါ။

ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး
ဘယ္ေတာ့မွ အထီးမက်န္ဘူး
ဘယ္သူေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ
နင့္ေဘးနားမွာ ငါအၿမဲရွိေနမယ္ဆိုတဲ့
နင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္
ငါ့နားမွာ နင္အၿမဲရွိေနတယ္လို႔
ငါယံုၾကည္ေနတယ္။

ငါမလိုခ်င္ဘူး
ငါဘယ္ေတာ့မွ အေဖာ္မရွာဘူး
ေဘးလူေတြ ဘယ္လိုပဲ တိုက္တြန္းေနၾကပါေစ
ငါ့ႏွလံုးသားထဲက နင္ေလာက္
သန္႔စင္စြာ ခ်စ္တတ္မယ့္သူ
ေနာက္ထပ္ ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ရိုးသားစြာ၊ သစၥာရွိၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့ နင့္ကို
ငါအခ်ိန္တိုင္း သတိရေနမွာပါ
မေပ်ာက္ပ်က္မယ့္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ေပါ့။
က်မရဲ႕ ဒိုင္ယာရီကေတာ့ ခုထိ ငိုရိႈက္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတုန္းပဲေလ.....

*****
ညေလး စမ္းသပ္ၿပီး ေရးၾကည့္ထားတာပါ။ ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္ မေကာင္းရင္လဲ မေကာင္းဘူး ဆိုတာကို ေ၀ဖန္ေပးၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းေလး ေကာ့တယ္ဆိုယံု ၿပံဳးျဖစ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ရသေလး တခုခုကို ခံစားသြားရတယ္ ဆိုရင္လဲ ေက်နပ္ပါတယ္။

*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

ရွိေတာ့ဘူးကုန္သြားပီ...။