NyAlAy
အခ်ိန္ေပး၍ လာေရာက္ဖတ္ရႈသူမ်ားကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိပါတယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ....

Apr 29, 2007

သူ႔အသက္

"သူဇာ၊ စႏၵာ နဲ႔ ငရဲ ငါနင္တို႔ကို ေမးစရာရွိလို႔"
"ဘာမ်ားလဲဟ ေမးေပါ့၊ အထူးအဆန္း လုပ္လို႔။ အဲ့ဒီ ညေလး တေယာက္က အၿမဲအဲ့လိုပဲ" (သူဇာ့အေျပာ)
"ငါေမးရင္ နင္တို႔ ေျဖမွေျဖႏိုင္ပါ့မလားလို႔လဲ စဥ္းစားေနရေသးတယ္ေလ"
က်မရဲ႕ စကားနဲ႔ သူတို႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ စေျပာလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ရယ္ မခံခ်င္စိတ္ရယ္ ေပါင္းၿပီး က်မကို အတင္း ၀ိုင္းေမးၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလး သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခင္သူဇာခိုင္၊ အိစႏၵာ နဲ႔ ရဲထြန္း တို႔ပဲျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာ၊ အႏိုင္က်င့္တာ လူလည္က်တာကို အၿမဲပဲ ခံေနၾကရေတာ့ ဒီတခါ သူတို႔ေတြ စိတ္ထဲမွာ က်မကို ျပန္ႏွိပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေလာက္ၿပီလို႔လဲ ထင္ပါ့။ အဟ

"ညေလး ေမးမွာျဖင့္မေမးေသးပဲနဲ႔ ဘာေတြ စဥ္စားခန္း၀င္ေနတာလဲ၊ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္ေလ)
"ေၾသာ္ ေမးမွာပါဆို၊ ေမးခြန္းကို ဘယ္ကစရမွန္း မသိေသးလို႔ အစေကာက္ေနတာ"
"နင္ မညစ္ပတ္နဲ႔ေနာ္" (ထပ္ေျပာျပန္ၿပီေလ)
"ေဟာၾကည့္ပါလား နင္တို႔ေတြက ငါဘာေျပာေျပာ မေကာင္းဘူး ထင္မေနၾကနဲ႔ေလ နင္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထား ေလးေတြကို ျဖဴေအာင္ အရင္ထားလိုက္ဦး ငါေမးမယ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖၾကေနာ္၊ ၿပီးစလြယ္မေျဖနဲ႔။ အင္းးးး ေမးသာ ေမးရတာ နင္တို႔ မွားေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳသိေနတယ္၊ ဟဲဟဲ"
"ညေလးေနာ္ မေမးေသးပဲနဲ႔ ဆရာႀကီးေလသံ ဖမ္းမေနနဲ႔ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ျပန္ေတာ့မွာေနာ္" (သံုးေယာက္ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံကေတာ့ တသံတည္းပဲ)
"ကဲကဲ ေမးမယ္၊ နင္တို႔အိမ္မွာ တိရစာၦန္ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္စီ ရွိၾကလဲ၊ ေျဖေတာ့ (ေသခ်ာ စဥ္းစားဦးေနာ္)"

ဒီလိုေလး ကလိတိတိေလး က်မစလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြလဲ မဆိုင္းမတြပဲ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ အေျဖ ေပးၾကေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြ ေျဖပံုကေတာ့
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ငါအရမ္းခ်စ္တဲ့ ရန္လံု တေကာင္ပဲရွိတယ္၊ သူ႔ေတာင္ ငါမနည္းေျပာလို႔ ၀ယ္ေပးထားတာ" (ငရဲက ဒီလိုေျပာတယ္ေလ)
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ေမက ေခြးမေမြးရဘူးတဲ့ ကရိကထမ်ားလို႔ဆိုၿပီး ငါေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ေရႊမကို ေပးေမြးတယ္၊ ညေလးရယ္ နင္သိရဲ႕သားနဲ႔ ေမးေနရေသးတယ္" (သူဇာရဲ႕အေျဖေပါ့)
"ငါ့အိမ္ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွကို ေပးမေမြးတာ အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ ေရာဂါရမယ္တဲ့" (စႏၵာရဲ႕ စိတ္ပ်က္သလိုေလး အေျပာ)
"ဟားဟား အားလံုးမွားတယ္ဟ၊ ငါမေျပာလား နင္တို႔ေတြ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးလို႔၊ ေသခ်ာမွ မစဥ္းစားၾကပဲ"
"ဘာမွားလို႔လဲဟ ညေလးေနာ္ နင္မညစ္ပတ္နဲ႔ ဟုတ္တာပဲကို" (စႏၵာရဲ႕ ေခ်ပၿပီး ျပန္ျငင္းသံေပါ့)

က်မရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ရီသံကို မႀကိဳက္ၾကသလို မ်က္ေစာင္း ၀ိုင္းထိုးၾကၿပီး ဆူပုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ ျပန္လဲ ျငင္းၾကေသးတယ္ေလ။
"ဒါဆို တေကာင္စီပဲေနာ္ စႏၵာက တေကာင္မွ မရွိဘူးေနာ္ ဟုတ္လား ၿပီးမွ ငါ့ကို ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ ဆိုၿပီး ျပန္မျငင္းၾကနဲ႔"
"ေအးပါဟ ေျပာနင့္အေျဖ" (ငရဲရဲ႕ အေျပာ)
က်မလဲ ေသခ်ာေအာင္ ကတိေတာင္းရေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လဲ အရမ္းကို ညစ္ၾကတာ (ညေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား၊ ဗီဇတူရာေလးေတြ စုမိေနၾကတာေလ) ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ၾကေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ ခင္မိၾကပါတယ္။ ေသခ်ာ ကတိရေတာ့မွ က်မလဲ
"ဒါဆိုဆက္ေမးဦးမယ္ နင္တို႔အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ေနေနၾကတဲ့ အိမ္ေျမႇာင္ေလးေတြက တိရိစာၦန္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေမြးထားတာလား"
"အဲ ဟုတ္သားပဲ ေမြးထားဘူးေလ သူ႔ဖာသာ ရွိေနၾကတာ" (သူဇာ)
"က်န္ေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ေတြ ေသမေလာက္ရြံတဲ့ ပိုးဟပ္၊ ၾကြက္နဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြကေရာ"
"ညေလး နင္ညစ္ပတ္လာၿပီ" (စႏၵာ) သူကတအား ရြံတတ္တာ
"ဟာ ညစ္ပတ္ပါဘူးဟာ အေကာင္းေျပာတာ"
"ဒါဆို ဘာေကာင္က်န္ေသးလဲ" (ငရဲ)
"ဟားဟားးး အမ်ားဆံုး အေကာင္ေလးေတြ က်န္ေသးတယ္"
"ဘာေကာင္လဲ" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တေလသံတည္း သိခ်င္စိတ္နဲ႔ေလ)
"နင္တို႔ေတြကလဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဖို႔ကို အစေဖာ္ေပးထားတာ ေတာင္မွပဲ ဒံုးေ၀းၾကတာ၊ နည္းနည္းေလးမွ ဦးေႏွာက္ကို အပင္ပန္းမခံခ်င္ၾကဘူး"
"ညေလး နင္ေတာ့ေနာ္ သာသာနဲ႔နာနာ ႏွက္ေနျပန္ၿပီ ေျပာေျပာ ျမန္ျမန္ေျပာ ငါတို႔ေတြကလဲ ညံ့ေတာ့ ခံရမွာေပါ့" (ငရဲ)

က်မရဲ႕ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အေျပာကို သူတို႔ေလးေတြ အလူးအလဲ ခံေနၾကရတာေပါ့၊ ကဲ မေျပာလား ငါေမးရင္ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်မကို မေက်နပ္သလို ၀ိုင္းၾကည့္ ေျပာၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ လက္မိႈင္ခ်ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟီဟိ
"ေနာက္ဆံုးအေကာင္က ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြေလ သူတို႔ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေန႔တိုင္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာပဲ ဒါေတာင္ မမွတ္မိၾကဘူး၊ အေကာင္ေလးေတြက ေသးလို႔လား နင္တို႔ေတြက သက္ရွိ သတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ ၾကတာလား။ သူတို႔ေလးေတြလဲ အသက္ရွိၾကတယ္ေလ စားေသာက္တတ္ၾကတာပဲ၊ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ေလးေတြလို လူေတြ ခ်စ္ခင္ၿပီး ယုယတြယ္တာစရာ အေကာင္ေလးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ တိရိစာၦန္ေလးေတြပဲေလ"
က်မရဲ႕ ရုပ္တည္နဲ႔ အေျပာကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကၿပီးမွ သူတို႔ေတြ ျပန္ေျပာၾကပံုက
"နင့္ကို အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြရွိမွန္း သတိထားမိေအာင္ ဘယ္သူေျပာျပတာလဲ" (စႏၵာ)
"ညေလး နင္အရမ္းေတာ္တယ္ ငါတို႔ေတြ ဘယ္လိုမွ သတိမထားမိၾကတာ ဘယ္သူမွလဲ သိပ္ၿပီးဂရုစိုက္ၾကမွာ မဟုတ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ေထာက္ျပလို႔ ေက်းဇူး" (သူဇာ)
"ဒီတခါေတာ့ နင့္ကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါတို႔ဆို အရင္က သူတို႔ေလးေတြကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိဘူး" (ငရဲ)
"ဘယ္သူမွ လာေျပာမျပဘူး ငါဟိုေန႔ကမွ အေမ့၀ိုင္းကူရင္း သတိထားမိတာ ၿပီးေတာ့လဲ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို သေဘာထားၾကလဲ ဆိုတာလဲ ငါလိုက္ေမးၿပီးၿပီ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္ နားေထာင္ၾကမလား"
က်မရဲ႕အေမးကို မဆိုင္းမတြပဲ ေခါင္းေလးေတြ ၿပိဳင္တူညိတ္ရင္း
"ေအး နားေထာင္မယ္ ေျပာျပ" (သံုးေယာက္ ၿပိဳင္တူေလးအေျပာ)
အတည္ေျပာေနၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည့္ရင္း က်မလဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့
*****

"သမီးေရ ဘာလုပ္ေနလဲေဟ့ ဒီမွာ အေမ့ကို လာ၀ိုင္းကူဦး"
"လာၿပီအေမေရ"
အေမ့ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ က်မလဲ လုပ္လက္စ ေက်ာင္းစာေတြကို ခဏခ်ၿပီး အေမရွိရာ ေနာက္ေဖးေဆာင္ကို အေျပးေလး တပိုင္း လွမ္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့
"အားးး ေမေရ ေျခေထာက္က ရြစိရြစိနဲ႔ ဘာေတြလဲ မသိဘူး" ေျပာၿပီး ငံု႔ၾကည့္မိတဲ့ခါ
"ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ်ားႀကီးပဲ ေမရ၊ ေျခေထာက္ေပၚတက္လာတာ"
"သမီးက သူတို႔ကို သြားနင္းမိလို႔ေနမွာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တက္လာတာ"
"ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ေမကလဲ"
က်မကမျဖစ္ႏိုင္သလို ေျခေထာက္ေပၚ တရြရြ ေျပးလႊားေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ခါခ်ရင္းေျပာေတာ့ အေမက
"မယံုရင္ သမီးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို ျပန္သြားၾကည့္ပါလား၊ သူတို႔ေတြ အိမ္ေျပာင္းေနၾကတာေနမွာ"

က်မလဲ က်မလာခဲ့ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ျပန္ၾကည့္တဲ့ခါမွာ ဧည့္ခန္းမနဲ႔ မီးဖိုေဆာင္အကူး တံခါးေပါက္နားမွာ အတန္းေလး ပ်က္သြားရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ ျပန္႔ႀကဲ ေျပးလႊားေနၾကၿပီး၊ က်မနင္းခဲ့လို႔ ေသသြားတဲ့ သူတို႔ အေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအရာေလးေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ ေမေရ အမ်ားႀကီးပဲ ဘာလို႔ အိမ္ေျပာင္းၾကတာလဲဟင္"
"မိုးတြင္းေရာက္လာၿပီေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔လဲ လြတ္ရာေျပာင္းၾကတာေပါ့"
"ေမေရ ဒီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဘာေတြလဲ"
"ေသခ်ာၾကည့္ေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔ရဲ႕ သားေလာင္းေလးေတြေပါ့"
က်မလဲ အေမ့ကိုေမးလိုက္ ၾကမ္းျပင္က သူတို႔ေလးေတြကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြားပါတယ္။ သူတို႔ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတဲ့ ျဖဴျဖဴအရာေလးကို က်မလက္ေပၚတင္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အေမေျပာသလိုပါပဲ ပုရြက္ဆိတ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အေကာင္ေလးပါ၊ အသက္မရွိေသးဘူးထင္ပါရဲ႕ မလႈပ္ေသးဘူး ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴေလးေတြလဲ ပါရဲ႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေနာ္ က်မတက္နင္းမိတာ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းမ်ဳိးမို႔လို႔ အနီဆိုရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုက္ၾကမွာပဲ။

က်မရဲ႕ အေတြးထဲမေတာ့ က်မတက္နင္းလိုက္လို႔ ေျခေထာက္ေလးေတြ က်ဳိးသြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ၊ ခႏၶာကိုယ္ ျပားခ်ပ္သြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြက က်မကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား က်ိန္ဆဲေနမလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္ကလဲ ေသးၿပီး အဆိပ္လဲ မရွိရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းေလးေတြကို က်မ အရမ္းကိုပဲ သနားသြားမိပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ အနီေကာင္ေတြဆိုရင္ က်ိန္ဆဲယံုတင္မက ျပန္လည္ ကိုက္ၾကမယ္ဆိုတာကို က်မသေဘာေပါက္ပါတယ္။ လူေတြေတာင္ ကိုယ့္ကိုထိရင္ ကိုယ့္ကို နာေအာင္ လုပ္ထားရင္ အဲ့ဒီလူကို ေသေလာက္ေအာင္ မွတ္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အဲ့ဒီညေနမွာပဲ
"အေမေရ ဒီမွာ ေမာင္ေလး ေသာက္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ မုန္႔ပန္းကန္ ေဆးလဲမသြားဘူး ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တက္ေနၾကၿပီ"
"ေရေဆးလိုက္ေလ သမီးရဲ႕"
"ေရေဆးရင္ သူတို႔ေတြ ေသကုန္ၾကမွာေပါ့ ေမရ"
က်မေျပာၿပီး သူတို႔ေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး ခါခ်တန္ ခါခ် ခြက္တြင္း၀င္ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ ေလးေတြကို ေလနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မႈတ္ရင္း အျပင္ထြက္လာေအာင္လုပ္ ၿပီးေတာ့မွ ခြက္ကို သြားေဆးလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကန္႔ၾကာသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲ ၾကည္လင္ေနပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို က်မလက္နဲ႔ မသတ္မိလိုက္ပဲ သတိထားမိ ေနတာကိုပဲ ၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ ညေနပိုင္း က်မအမိႈက္သြားသြန္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားက အန္တီႀကီးလဲ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တလံုး ကိုင္လို႔ အမိႈက္သြန္ဖို႔ ဆင္းလာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔အိတ္က လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်မလဲ စပ္စုလိုက္မိတာ ေပါ့ေလ။ ဒီမွာပဲ
"အန္တီ အမိႈက္သြားပစ္မလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ ညေလးရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အန္တီ့အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘာေကာင္လဲလို႔ပါ"
"ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းလို႔ ညေလးေရ ၾကြက္ကပ္ေကာ္နဲ႔ ေထာင္ၿပီး မိေတာ့ ခုသြားပစ္မလို႔၊ ပိုးဟပ္ေတြေရာေလ"
"ၾကြက္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္တယ္ ဟုတ္လား အန္တီ ရလို႔လား၊ ဘာေကာ္လဲဟင္"
"ရတယ္ေလ သမီးရဲ႕ ၀ယ္ရတာ ဘူးနဲ႔လာတယ္ေလ၊ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုမွာ ရွိတတ္ၾကတယ္"
"သမီးတို႔အိမ္မွာေတာ့ ၾကြက္ရွိဘူး အန္တီရ ျဖဴတုတ္ရွိလို႔လား မသိဘူး"
"ဟုတ္မွာေပါ့ ေၾကာင္ရွိေတာ့ ၾကြက္ဘယ္လာမွာလဲ"

က်မလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိ အေကာင္ေလးကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာပါတယ္။ ဘယ္လိုေနလဲ ေကာ္က ဘာေကာ္မို႔လဲနဲ႔ က်မအေတြးလဲ နဲနဲရႈပ္သြားပါတယ္။ က်မလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အမိႈက္ပံုနား ခဏ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သူသြားၿပီးတဲ့ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သူျပစ္လိုက္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို သြားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ခါမွာ ေကာ္လို႔ထင္ရတဲ့ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ၾကြက္ေလးေတြကို သနားစဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ဘယ္လိုမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို ေကာ္က ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ဟိုဖက္လွည့္ရင္ ေကာ္နဲ႔ၿငိ ဒီဖက္ရုန္းရင္ ေကာ္နဲ႔ထပ္ၿငိနဲ႔ ရုန္းေလ ေကာ္ကကပ္ေလ ဆိုသလိုပဲ အေရျပားေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေသြးေတြလဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ သနားတာနဲ႔ သူတို႔ကို အနားက တုတ္ေလး တေခ်ာင္းရွာၿပီး ကေလာ္ေပးပါတယ္၊ ေကာ္ေတြပါ ပါေအာင္ ေကာ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုးမွာ ဒီတိုင္းေလးပဲ ထားခဲ့လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်မမ်က္စိထဲမွာ သူတို႔ေလးေတြအစား က်မကိုယ္ကို အစားထိုး ျမင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ခါမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းပဲ ယမ္းမိပါေတာ့တယ္ေလ။ ၾကြက္ကေလးခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ေနၿပီး က်ိန္ဆဲလိုက္မလဲလို႔။

က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းထဲက ကေလးေတြ လမ္းထဲမွာ ညတိုင္း ဆင္းေဆာ့ၾကပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ အဘိုးႀကီးတေယာက္က ညတိုင္းဆို ကုလားထိုင္တလံုးခ်ၿပီး ေအးေအးလူလူ ထြက္ထိုင္တတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူက လက္ထဲမွာ ေရစစ္လိုမ်ဳိး ကေတာ့ရွည္ႀကီး (ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါတယ္) တခုကိုင္လို႔ ဟိုဖက္ယမ္းလိုက္ ဒီဖက္ယမ္းလိုက္နဲ႔ ဘာလုပ္ေနလဲ မသိရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့တဲ့ က်မလဲ အနားသြားလို႔ စပ္စုျပန္တာေပါ့ေလ။
"အဘ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"ေအးကြယ့္ စားၿပီးေပါ့ ကေလးရယ္"
"အိမ္ထဲမွာ ပူလို႔လား အဘရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးရဲ႕ အိမ္ထဲမွာပူေတာ့ ပန္ကာဖြင့္ရတယ္ေလ၊ ပန္ကာေလက်ေတာ့ အဘတို႔လို အသက္ႀကီးလာရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ၊ သဘာ၀ေလက အေကာင္းဆံုးပဲေလ"
"အဘ ဒါႀကီးက ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ယမ္းၿပီးေတာ့"
"ေၾသာ္ ဒါလား ျခင္ယပ္ေနတာေလ ဒါကိုယမ္းလိုက္ေတာ့ ျခင္ေတြအလြယ္တကူ ၀င္လာတယ္ေလ ၿပီးရင္ အ၀က ေအာက္ေျခနားထိ လက္နဲ႔ ဖ်စ္သတ္လုိက္ယံုပဲေလ၊ လြယ္တာေပါ့ ကေလးရဲ႕"
"ဟင္ ဒါဆို သူတို႔ေတြ ေသကုန္တာေပါ့ေနာ္ အဘပဲ သူတို႔ရွိရာမွာ လာထုိင္ေနၿပီးေတာ့ အဘ အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ေရာ ဒီလိုပဲ ယပ္ေနတာလား"
"အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ ျခင္ေဆး ထြန္းထားတာေပါ့ ကေလးရ"
"ဒါဆို ခုလဲ ျခင္ေဆးထြန္းထိုင္ေပါ့ အဘရဲ႕၊ သူတို႔ကို သတ္ေလ သူတို႔က အဘကို ကိုက္ေလျဖစ္ေနမွာေပါ့ မရိုက္ပဲ ေမတၱာပို႔ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္လာကိုက္ေတာ့မွာလဲ အဘရဲ႕"
က်မလဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘုေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္ အဘိုးႀကီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့လဲ မသိေတာ့ပါ။

အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ က်မလဲ မေန႔ကအျဖစ္ရယ္ ဒီေန႔အျဖစ္ရယ္ကို ေတြးၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ဒီေလာက္ေသးငယ္ေနေတာ့ သူတို႔အင္အားနဲ႔ အစာရွာစားရတာ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရွာႏိုင္တဲ့ အင္အားေလးနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြ အသက္မေသဖို႔ကို မနည္းရွာစားၾကရမွာ။

ၿပီးေတာ့ ၾကြက္ကေလးေတြကေရာ စားၾကြင္းစားက်န္မွ ရွာမစားရင္ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ေနႏိုင္ၾကမလဲ။ အိမ္ေတြမွာ ေနေတာ့ သူတို႔ကို ရြံၾကတယ္။

ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးကေရာ သူ႔မွာ ေသြးစုပ္ဖို႔ ႏွာေမာင္းေလးတခုကလြဲရင္ အစာစားစရာ ပါးစပ္ ပါတာမွ မဟုတ္တာ။ ေသြးမွ မစုပ္ရင္ သူဘယ္လို အသက္ဆက္ရွင္မလဲ။ သူ႔အသက္ရွင္ဖို႔ကို သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေသြးကို ျပန္စုပ္ရတာမဟုတ္လား။

က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ထဲမေတာ့ ဒီကေန႔ကစလို႔ သတိထားၿပီး သတၱ၀ါေလးေတြရဲ႕ အသက္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် မသတ္မိေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ရယ္၊ သူတို႔ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သလို မျဖစ္ေအာင္ ေနဖို႔ရယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လႊဲလိုမရလို႔၊ သတိမရလိုက္လို႔ ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြက လြဲရင္ "ပါဏာတိပါတကံ" ကို မက်ဳိးမေပါက္ေအာင္ သတိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
*****
က်မေျပာလို႔ အၿပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက
"ေအးဟ အေမဆို ၾကြက္ေတြ အရမ္းေသာင္းက်န္းရင္ ၾကြက္ကပ္ေကာ္၀ယ္ၿပီး ေထာင္ထားတတ္တယ္" (စႏၵာ)
"အဆိုးဆံုးက ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြပဲ ေကာ္ဖီခြက္တို႔ ထမင္းပန္းကန္တို႔ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ခဏေလး ထားလိုက္တာနဲ႔ တက္ေတာ့တာပဲဟ၊ ငါလဲ အရင္ကဆို ေရနဲ႔ေဆးခ်ေနၾကပဲ ဒီတခါေတာ့ ေရွာင္ရမယ္" (သူဇာ)
"ငါက ပိုးဟပ္ဆို အရင္က ေတြ႕တာနဲ႔ ရို္က္သတ္လိုက္တာပဲ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္" (ငရဲ)
"ေအးေပါ့ သူတို႔ေတြကို သက္ရွိသတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ရင္ ပါဏာတိပါတကံ ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ က်ဴးလြန္မိၾကတာပဲေလ။ လူတိုင္း ငါးပါးသီလ လံုဖို႔ဆိုေ၀းလို႔ ဒီတပါးတည္းေတာင္မွ မက်ဳိးေအာင္ မနည္း ေစာင့္ထိန္းရမွာ။ လူသတ္မွ သူ႔အသတ္ သတ္တာမဟုတ္ပဲ သတၱ၀ါေလးတိုင္းရဲ႕ အသတ္လို႔ သတ္မွတ္ထားရင္ သတိအၿမဲထားေနရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ"
"ေအး ငါတို႔လဲ ေနာက္ဆို ရေအာင္ေရွာင္ရမယ္။ ငါးပါးလံုး မလံုရင္ေတာင္မွ တပါးေလာက္ကို မက်ဳိးေအာင္ ေစာင့္ႏိုင္ရင္လဲ ေကာင္းတာပဲ၊ နင့္ကိုေတာ့ ငါတို႔ သံုးေယာက္လံုးက ေလးစားသြားၿပီဟာ တကယ္ပါ။ အစကေတာ့ ငါတို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနတာ ခုလို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"လိုပါဘူးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ငါသိရင္ နင္တို႔လဲ သိရမွာေပါ့ဟ၊ နင္တို႔ေတြ လက္ခံတာကိုပဲ ငါက ၀မ္းသာေနတာ"
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ရဲ႕ စကားရည္လုပြဲေလးကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ဒီတခါပဲ သိမ္းျဖစ္ပါတယ္။
*****
ဒီသတၱ၀ါေတြ မရွိေအာင္ လူသတၱ၀ါကပဲ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းေနေအာင္ ထားၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကို လာေအာင္ ဖိတ္ေခၚရင္ လာေနၾကဦးမွာပဲေလ။ ကိုယ္ကမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ မထားပဲေလ။ စားၾကြင္းစားက်န္ကို တခါတည္းပစ္ၿပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ဆိုလဲ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္း ေဆးေၾကာ သန္႔စင္လိုက္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္ မလာႏိုင္ေတာ့သလို ၾကြက္လဲ မေပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက ကုိယ္သတ္လုိက္တိုင္း နည္းပါးမသြားပဲ ေပါမ်ားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား ကုန္တယ္လို႔မွ မရွိတာ ဒါေတာင္မွ ျခင္အသက္က ၇ ရက္ပဲ ရွည္တယ္ ဆိုလား။

ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အိမ္မွာေမြးမထားပဲ သူ႔အလိုလို ရွိေနၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေလးေတြကိုေရာ ၾကင္နာစိတ္ေလး ထားၾကမယ္ မဟုတ္လား။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 27, 2007

ဘ၀တိုက္ပြဲ

ဤသို႔ဤႏွယ္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္။
လူလူခ်င္းဟု သတ္မွတ္ထားၾကပါ၏ေလာ...
စာနာစိတ္မ်ား ထားတတ္ဖို႔ရာ နားလည္ၾကပါ၏ေလာ...

ကိုယ္ေကာင္းဖို႔ရာ ၾကည့္ၾကရာ၀ယ္
တေယာက္ေပၚတေယာက္ ေက်ာ္ခြနင္းၾက
ရိုင္းျပဆက္ဆံ ေငါက္ငမ္းဆဲဆို
မလိုမ်က္ႏွာတင္းျပကာျဖင့္
လိုေသာမ်က္ႏွာ ရႊင္ၿပံဳးကာဆို
သကာခ်ဳိေတြ႕ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္
တတ္ၾကသည္ကား လူတို႔သေဘာလား...

ေရွ႕တြင္တမ်ဳိး ကြယ္တမ်ဳိးျဖင့္
ဆက္ဆံတတ္ေသာ ဤႏွယ္လူကား
သာ၍ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေသး၏။

ကိုယ့္ထက္သာက...
မနာလိုျခင္း ၀န္တိုျခင္းျဖစ္
ရန္သူပမာ ဆက္ဆံတတ္ၾက
ဤေလာက၌
လူျဖစ္လာရ ငါသည္ကား...

ထိုထိုခ်င္းရာ
စိတ္ပ်က္ဖြယ္မ်ား ရွိႀကံဳျငားလည္း
သည္းခံစိတ္ရွည္ ေကာင္းစြာဆက္ဆံ
ဘယ္သူေတြပ်က္ ငါမပ်က္ဟု
စိတ္၀ယ္မွန္းရည္ ဘုရားတည္။

ငါေရြးခဲ့လမ္း ခက္ခဲမ်ားစြာ
တားဆီးေတြ႕ႀကံဳ ဆံုလာသမွ်
အဖံုဖံုေသာ ဒုကၡေတြၾကား
ေလာကဓံကို အံတုခံရင္း
ငါ၏ကိုယ္သာ အားကိုးရာဟု
စြဲကိုင္မွတ္ထင္ စိတ္ႏွင္အားတင္း
ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ဇြဲစိတ္ရင္းတည္
မေရာက္ေရာက္လွမ္း ႀကိဳးစားျမန္းမည္
ဒါသည္ ဘ၀တိုက္ပြဲတည္း....
*****
ဒီကို ေရာက္စတုန္းက အရမ္းကို ဖိစီးမႈေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးထားတာေလးပါ၊ ကဗ်ာလို႔ေတာ့ ခြဲထားလိုက္တာပဲ။ ညေလးရဲ႕ မေတာက္တေခါက္ ေရးျဖစ္ထားတာေလးေပါ့ ေနာ့..။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 25, 2007

Tag = ထူးျခားခ်က္မ်ား

"Tag" ရမယ္တဲ့ ဘာမွန္းလဲ မသိ ဘယ္သူ စတဲ့ဇာတ္လမ္း မွန္းလဲ မသိ "မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္" မလိုက္ႏိုင္ေတာ့လဲ မွီရာကေနပဲ အျမန္ကားစီးၿပီး လိုက္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ေတြကို ေျပာေပးရမယ္တဲ့ (ထူးခ်င္မွ ထူးမွာ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ အခ်က္ေတြေပါ့)။ အင္းးးး ၿပီးရင္လဲ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္ "Tag" ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရဦးမယ္။ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြကို သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ထားေတာ့လဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ "Tag" ရေတာ့မွာေပါ့ေလ။
*****
(၁) အိပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေယာင္တတ္ဘူး (ထင္တာပါ၊ ေယာင္ခ်င္လဲ ေယာင္မွာေပါ့ေနာ့)၊ အိပ္မက္ မက္ရင္လဲ ႏိုးလို႔ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အဲ့ဒီအိပ္မက္ကို အစေတာင္ ျပန္ေကာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး (မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းပံုမ်ား)။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမဆို ႏွစ္လံုးထီထိုးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘာမက္လဲ မေမးပါ။ :P

(၂) တခုခုကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာ လုပ္ေနရင္ အနားမွာ တေယာက္ေယာက္ လာရႈပ္တာမႀကိဳက္ပါ။ ဥပမာ- ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနခ်ိန္မွာ လာကူရင္ သိပ္စိတ္ဆိုးေပါ့ (အေမေတာင္ အနားေနလို႔မရဘူး၊ လက္ရႈပ္လို႔)။

(၃) ဘယ္ေတာ့မွ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အမိႈက္ေတြ ရႈပ္ပြေနရင္ ဟင္း၀င္မခ်က္ပါ။ ခ်က္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လဲ အရင္ဆံုး ေသခ်ာ ေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ ၿပီးမွ ခ်က္တတ္တယ္ (အိုးခြက္၊ ပန္းကန္ကအစ ေဆးရင္းနဲ႔ တေနကုန္တာပဲေလ)။ :D

(၄) သူတပါး စိတ္ဆိုးတာ၊ မေက်နပ္တာ၊ အဆံုးစြန္ ေဒါသထြက္ ေနရင္ေတာင္မွ လာမေျပာရင္ မသိပါ (ေျပာျပၾကေနာ္၊ ငါေတာ့နင့္ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ စိတ္ေကာက္ေနတယ္လို႔)။ :)

(၅) ႏွစ္သက္စြာ ၀ယ္ယူထားသည့္ ပစၥည္းမ်ားဆို သူတပါးလာကိုင္လွ်င္ပင္ မႀကိဳက္တတ္ပါ။ မသိေအာင္ယူသံုး လို႔ကေတာ့ ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ၿပီမွတ္။ ဥပမာ- စာအုပ္လွလွေလးေတြ၊ ေဘာလ္ပင္လွလွေလးေတြ၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေလးတန္းေလာက္တုန္းက မုန္႔ဖိုးစုၿပီး ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ေၾကာက္ရုပ္ အျဖဴနဲ႔ အနက္ေလးရယ္ ေဘာလံုးေလးရယ္၊ တထုပ္မွာ တစံုပါတဲ့ ခဲဖ်က္ေလးကို ေၾကာင္ရုပ္ေလး ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ မဖ်က္ရက္ပဲ သိမ္းထားတာ ႀကီးလာမွပဲ အိမ္နားက ကေလးေလးကို ေပးလိုက္ရတယ္။ (အဲ့လိုကို ႏွေျမာတာ) :P

(၆) ႏွင္းဆီပန္းတြင္ အ၀ါေရာင္ တမ်ဳိးတည္းသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္၊ အ၀ါဆို ဘယ္အ၀ါမဆို ႀကိဳက္၏။ သိုေပမယ့္ ပိေတာက္ပန္း ေျခာက္သြားရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ပါ။ (နံမည္ကိုက ပိေတာက္အေျခာက္ေရာင္ တဲ့) :(

(၇) တပါးသူ လုပ္ႏိုင္တာ ေကာင္းတာ မွန္သမွ် မလုပ္ႏိုင္တာ မရွိဟု စိတ္ထဲတြင္ ခံယူထားျခင္း။ မ်က္စိေ႔ရွတြင္ ခဏမွ်သာ လုပ္ျပေသာ အလုပ္ကို တခဏအတြင္း ျပန္လုပ္ျပႏိုင္ျခင္း။ ဘဲြ႕ယူတုန္းက မ်က္ႏွာျပင္ေပးသည့္ သူ ျပင္ေပးသည့္အတုိင္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ တိက်စြာ ျပင္ဆင္ ျခယ္သတတ္ျခင္း။ (ေတာ္တယ္ေနာ္) :-D

(၈) စိတ္မပါလွ်င္ ဘယ္သူလာေျပာေျပာ ေနရာမွ မထတမ္း ထုိင္ကာ ေပကပ္ကပ္ ေနတတ္ျခင္း၊ ေရေတာင္ ထမေသာက္ဘူး။ ;D

(၉) စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္ေနလွ်င္ ထမင္းေတာ့ ၀င္ေအာင္စားျခင္း။ (က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္တာပါ)

(၁၀) မိန္းကေလးမ်ား အတင္းေျပာေနလွ်င္ ၾကည့္မရျဖစ္ကာ အဲ့ဒီတေယာက္ႏွင့္ စကားလံုး၀မေျပာေတာ့ျခင္း (ေက်ာင္းတုန္းကပါ၊ ခုေတာ့ နည္းနည္းျပင္ထားတယ္)။ သူတပါးမေကာင္း မေျပာသလို ကိုယ္ ေကာင္းေၾကာင္းလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာက္မေျပာတတ္ျခင္း။ (သူတပါးအေပၚ အေကာင္းျမင္တတ္ျခင္း)

(၁၁) မရြံတတ္ပါ။ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ မ၀င္သေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မရြံပါ၊ ႀကိဳက္သေလာက္ေျပာ၊ ျမင္ေနလည္း အစားအေသာက္ မပ်က္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၿပိဳင္ေျပာတိုင္း အႏိုင္ရသည္။ (မုန္႔ဟင္းခါးကို ၀ါးေကၽြးမယ္ ေျပာလဲ အစားမပ်က္ပါ၊ သူတို႔ပဲ ရံႈးပါသည္) :D

(၁၂) လူႀကီး မဆန္ပါ၊ ဘယ္ရုပ္ရွင္ကို အရင္ၾကည့္မလဲ ေမးလွ်င္ ကာတြန္းကား အရင္ၾကည့္မည္ဟု ေျဖတုန္းပဲ။

(၁၃) ဓါတ္ပံုရိုက္ရတာ တအား၀ါသနာႀကီးသည္၊ ခရီးတခါထြက္လွ်င္ ဖလင္ ၄-၅ လိပ္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့။ ကိုယ္ရိုက္သည့္ စတိုင္လ္အတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား လိုက္ရိုက္လည္း ကို္ယ့္ပံုေလာက္ေတာ့ မလွပါ။ (ၾကြားတာေလ ႀကံဳတုန္းေလး) :P

(၁၄) လက္ျမန္၊ ေျချမန္ရွိျခင္း။ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ်ား စသည့္အခါတြင္ ပါးစပ္မွ မစနဲ႔ဟု မေျပာခင္ လက္ကေတာ့ သူ႔ကို နာေအာင္ အရင္ရိုက္ၿပီး ျဖစ္သည္။ (ၾကည့္ေရွာင္ၾကေနာ္) :)

ကဲ ညေလးရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ေတြကိုေတာ့ ေပါက္ကရေရးလို႔ ၿပီးၿပီ ဘယ္သူ႔ ျပန္ "Tag" ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုေတာ့
(၁) လင္းလက္ၾကယ္စင္
(၂) ဦးနတၳိ
(၃) ဦးဦးကေဒါင္း
(၄) ညေလးသီရိ
(၅) ဦးဆန္းဦး
(၆) ဦးေနႀကီး

ကဲေလ ေတာ္ေလာက္ပါပီ ဒီေလာက္ေလးပဲ "Tag" လုိုက္တယ္ ၿပီးရင္ သူတို႔ကိုလဲ သြားေျပာရဦးမယ္ေလ။ အားလံုးပဲ ၿပိဳင္တူ တက္ႏိုက္ၾကပါေစ။ ;)
*****
စကားခ်ပ္။ ။ညေလး ထပ္မံျဖည့္စြက္ ထားပါေသးတယ္။ အားမရေသးမခ်င္း ထပ္ျဖည့္ေနဦးမွာပါ။ :)
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 20, 2007

သႀကၤန္အလြမ္း

မနက္ေစာစာ အိပ္မႈန္စံုဖြားနဲ႔ ထလာတဲ့က်မ ျပတင္းတံခါးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္္မိတယ္ ဆိုရင္ပဲ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးရဲ႕ အရြက္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ၾကားကေန ဟိုတစု ဒီတစနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ပြင့္လာေနၾကတဲ့ ပန္းပြင့္၀ါ၀ါေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔အတူ ေအာက္ထပ္ကို အေျပး ဆင္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။
တံခါးမႀကီးက ျဖတ္လို႔ ၿခံထဲအေရာက္မွာေတာ့ "ဗြမ္းးးးးး" အသံနဲ႔အတူ တကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုသြားလို႔ ၾကြက္စုတ္ေလး ပမာ ျဖစ္သြားတဲ့ က်မ ၾကည္ႏူးမႈ အေတြးေတြ လြင့္ခနဲေပ်ာက္လို႔ ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္မိတဲ့ခါမွာ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးမ်က္ႏွာနဲ႔ က်မကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ "မင္းမင္း" ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔ကိုေတြ႕မွ က်မရဲ႕ ေဒါသေတြ ပိုလို႔ ေပါက္ကြဲကုန္ရပါတယ္။ သူရပ္ေနတဲ့ ၿခံစည္းရိုးစပ္နား သြားလို႔ ခါးေထာက္ၿပီး
"မင္းမင္း၊ နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ၊ သႀကၤန္ေတာင္ မက်ေသးဘူး"
"ဘာလို႔မက်ရမွာလဲ ဒီေန႔က သႀကၤန္အႀကိဳေန႔ေလ၊ နင္နဲ႔ငါ ေလာင္းထားတာ မွတ္မိေသးလား၊ နင္ေမ့ေနရင္လဲ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ဦး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ ငါ သႀကၤန္ေရ ဦးတဲ့အတြက္ ငါလိုခ်င္တာ ေပးဖို႔လဲ နင္ စဥ္းစားထား"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ရင္း က်မလဲ ေဒါသနဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွပဲ က်မကစလို႔ စိန္ေခၚခဲ့ၿပီး ႏိုင္တဲ့သူ လိုခ်င္တာ ရံႈးတဲ့သူက ေပးရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာလဲ ျပန္သတိရမိ ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသမေျပေသးတဲ့ က်မ၊ ရံႈးသြားတာလဲ မေက်နပ္တဲ့ က်မ အိမ္ထဲကို ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီး ၀င္လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ဧည့္ခန္းထဲထုိင္ေနတဲ့ ေမေမက ျမင္ေတာ့
"ဟဲ့သမီး ဘာျဖစ္လာတာလဲ တကိုယ္လံုးလဲ ရႊဲလို႔ပါလား"
"မင္းမင္းေပါ့ ေမေမ သမီးကို ေရလာေလာင္းတယ္"
"ေအးေလ ဒါဘာစိတ္ဆိုးစရာရွိလဲ ဒီေန႔သႀကၤန္ အႀကိဳေန႔ပဲ၊ ကေလးေတြေတာင္ ေရေဆာ့ေနၾကၿပီ။ သမီးပဲ သူ႔ကို စၿပီး စိန္ေခၚထားတာ မဟုတ္လား"
"သမီးမွ သတိမရပဲလို႔၊ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနလို႔ ၀မ္းသာၿပီး ၿခံထဲဆင္းမိလိုက္တာ၊ ဒီလိုမွန္းသိ မဆင္းပါဘူး၊ ေမကလဲ သတိမေပးဘူး"
"သမီးကပဲ ေမေမ့ကို အျပစ္ျပန္တင္ေနေသးတယ္။ အမွန္က သမီးမွားတာပဲ၊ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ္ေျပာထားတဲ့ စကားကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေမ့မျပစ္ရဘူး။ ခုေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ပဲ၊ သြား အ၀တ္အစား သြားလဲေခ်"
ေမက ေျပာဆိုၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ကို ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ က်မလဲ အခန္းထဲ၀င္ အ၀တ္လဲၿပီး ကက္ဆက္ကို အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လို႔ အိပ္ယာေပၚလွဲေနလိုက္တယ္။ အေတြးထဲမွာေတာ့ ငယ္တည္းက အေလာင္းအစားမက္တဲ့ က်မ၊ ေလာင္းတိုင္းလဲ ရံႈးတတ္တဲ့က်မ၊ ရံႈးမဲမဲၿပီး အၿမဲတမ္း ညစ္တတ္တဲ့ က်မကို ျပန္အေလွ်ာ့ေပး အႏိုင္ယူေစခဲ့တဲ့ မင္းမင္း။ က်မဆိုးသမွ်ကို သည္းညည္းခံ အလိုလိုက္ရင္း က်မသေဘာက် ေနေပးခဲ့တဲ့ မင္းမင္းရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြကသာ ေနရာယူထားပါေတာ့တယ္။

ဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိလိုက္ရပဲ
"သမီးေရ ဒီမွာ မင္းမင္းေရာက္ေနတယ္ေဟ့၊ ဆင္းလာခဲ့ဦး"
ေမေမ့ရဲ႕ အသံနဲ႔အတူ မေငြရဲ႕ တံခါးေခါက္သံကိုပါ တဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရမွ က်မလဲ ႏိုးလာၿပီး နာရီကို ၾကည့္မိတဲ့ခါ
"အိုးးး ၅ နာရီေတာင္ ထိုးေနမွပဲ"
ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေရခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲၿပီး သနပ္ခါးပါးကြက္ရင္း ပါးစပ္ကလဲ
"ဟင္းးး ဘာလာလုပ္လဲ မသိ ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ မင္းမင္း" လို႔ ေရရြတ္ရင္း ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ဧည့္ခန္းမ မေရာက္ခင္မွာပဲ
"ညေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ေကာက္ ေနတာနဲ႔တူတယ္ အန္တီရ သူေလာင္းထားတာ ရံႈးသြားလို႔ေလ"

ဒီစကား ၾကားလိုက္ရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဧည့္ခန္းမကို ထြက္လိုက္ရင္း
"ဘယ္မွာ စိတ္ေကာက္လို႔လဲ မင္းမင္းစုတ္၊ အပိုေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္"
"ခါတိုင္း နင္က ငါတို႔အိမ္ဘက္ ကူးလာေနၾက မဟုတ္လား၊ ဒီေန႔ နင္မလာလို႔ ေမေမတို႔ေတာင္ ေမးေနၾကေသးတယ္၊ ဒီကေလးမ ၿငိမ္လွခ်ည္လား ဆိုၿပီး"
"ေမးေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတာေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ေနာက္က တေၾကာင္းကေတာ့ နင္သပ္သပ္ ထည့္ေျပာတာပဲ၊ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔"
"ေရာ့ ဒီမွာ နင့္အတြက္ ငါ ပိေတာက္ပန္းေတြ ခူးလာတယ္"
"ေၾသာ္ ငါ့အပင္ေပၚက ပန္းေတြနဲ႔ ငါ့ကို မ်က္ႏွာလာလုပ္ေနတယ္၊ ငါမွ မပန္တာပဲ"
"ဟဲ့ သမီး အႀကီးကို အဲ့လိုမ်ဳိး ျပန္မေျပာရဘူးေလ"
ေမေမက က်မ အေျပာကို ၀င္ဟန္႔တဲ့ခါမွာ ၀မ္းသာအားရ မ်က္ႏွာနဲ႔
"ေတြ႕လား ညေလး ငါက အႀကီးေနာ္၊ ရိုရိုေသေသဆက္ဆံ"
"မယ္ ငါ့ထက္ ၁ နာရီေလး ေစာေမြးတာကို စကားထဲ ထည့္ေျပာေနတယ္"
"ဘယ္လိုေမြးေမြး အႀကီးက အႀကီးပဲ၊ ပန္းမပန္ခ်င္ဘူးဆိုလဲ စားပြဲမွာ ထုိးထားလိုက္ေပါ့ဟ၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားလွဴလို႔ရတယ္၊ ငါက ေစတနာနဲ႔ ခူးလဲ လာေပးရေသးတယ္၊ အိုက္တင္ခံၿပီး ျငင္းမေနနဲ႔၊ နင္ပန္းခူးခ်င္လို႔ မနက္က အေစာႀကီး ထၿပီး ၿခံထဲဆင္းလာတာ မဟုတ္လား"
"ကဲ ေတာ္ၾကေတာ့ေလ ဒီႏွစ္ေယာက္က ကေလးလဲ မဟုတ္ေတာ့ဘူး စကားႏိုင္လုမေနၾကနဲ႔၊ ၿပီးရင္ မေခၚပဲ ေနႏိုင္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘူး"
ေမေမက ေျပာၿပီး ထထြက္သြားပါတယ္ု။ ျပန္ေျပာဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ က်မပါးစပ္လဲ ေမေမ့အေျပာနဲ႔ ပိတ္သြားရပါတယ္။

"နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ပန္းေပးၿပီ မဟုတ္လား၊ ျပန္ေတာ့ေလ"
က်မရဲ႕ ဘုအေတာေၾကာင့္ မင္းမင္းက
"ဟာ မဟုတ္ေသးဘူး က်န္ေသးတယ္၊ ငါနင့္ကို ဘုရားသြားၿပီး ပန္းသြားလွဴဖို႔ လာေခၚတာ၊ ၿပီးရင္လဲ မုန္႔၀င္စားၾကမယ္ေလ"
"ငါမလိုက္ခ်င္ပါဘူး"
"လိုက္ခဲ့ပါဟ ငါအန္တီ့ကို ေျပာၿပီးၿပီ၊ အန္တီေရ ဒီမွာ ညေလးက စိတ္ေကာက္မေျပေသးလို႔ မလိုက္ဘူး လုပ္ေနတယ္"
"ဟဲ အသံၿဗဲႀကီးနဲ႔ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္မေနနဲ႔ေလ၊ လိုက္ခဲ့မယ္ ခဏေစာင့္ အက်ႌ သြားလဲလိုက္ဦးမယ္"
"ဒီတိုင္းလဲလွပါတယ္ဟ လဲမေနပါနဲ႔ေတာ့"
"အိမ္ေနရင္း ဂါ၀န္ႀကီးနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ပါးကြက္ႀကီးနဲ႔"
"ေၾသာ္ ကေလးမရယ္ လွပါတယ္ဆိုေနမွ ေရမခ်ဳိးရေသးဘူး လုပ္ေနေသး"
"ပါးကြက္ေတာ့ ဖ်က္လိုက္မယ္ဟာ"
ပါးစပ္ကသာ စကားမ်ားေနတာ လူကေတာ့ အိမ္တံခါး၀ ေရာက္ႏွင့္ၿပီး
"ေမေရ သမီး ခဏ လိုက္သြားဦးမယ္ေနာ္" လို႔ ေမ့ကိုေတာင္ ေအာ္ေျပာၿပီးေနၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ ေမ့ဆီက ျပန္ေျပာသံေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ လူကေတာ့ ကားေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီမို႔ သူက ကားေမာင္းထြက္ရင္း
"အမိေလးက လိုက္မယ့္ဟာမ်ား မူေနရေသးတယ္"
"မင္းမင္းေနာ္ ငါျပန္ဆင္းလိုက္ရမလား"
"ဟဲ မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ အမကလဲ ေဒါသႀကီးပဲ၊ နင္က စိတ္ေကာက္ေလ လွေလမို႔ ငါက စတာပါဟ"
"အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ နင္နဲ႔ငါ မတည့္ပဲ"
"ေတာ္ပါၿပီဟာ၊ နင္ေအးေနလား ငါ့ဂ်ာကင္ ၀တ္ထားပါလား"
ေျပာၿပီး ကမ္းေပးလာတဲ့ ဂ်ာကင္ကို လက္ျပတ္ေလးနဲ႔မို႔ ကားျပတင္းေပါက္က ေလတိုက္တဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေအးလာတဲ့ က်မလဲ မျငင္းပဲ ယူ၀တ္ထားမိပါတယ္။ ဂ်ာကင္ေလးက သူ႔ကိုယ္ေငြ႕ေၾကာင့္ ပိုေႏြးေနရ သလိုပါပဲ။

က်မတို႔လဲ ဘုရားကို အရင္ဆံုးတက္ ဘုရားဖူး ပန္းကို ေသခ်ာလွဴခဲ့ၿပီးမွ ေရႊပုဇြန္မွာ မုန္းသြားစားၾကတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့မွ ၿမိဳ႕တြင္းမွာ သႀကၤန္အတြက္ အၿပီးသတ္ ျပင္ဆင္ေနၾကတာေတြ ၿပီးကာစ မဏၰာပ္ေတြကို ကားနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
"ငါ့အိမ္ပဲ ၀င္ရပ္လိုက္မယ္ေနာ္၊ ၿပီးမွ နင့္ကို ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေလ"
အိမ္နားေရာက္ခါနီး ေျပာလာတဲ့ မင္းမင္းစကားကို က်မလဲ ဘာမွ မတုန္႔ျပန္မိပဲ က်မရဲ႕ ဆိတ္ဆိတ္ ေနမႈေၾကာင့္ သူ႔အိမ္ၿခံထဲကို ခ်ဳိး၀င္ရင္း
"ကဲဆင္း ေရာက္ၿပီ"
ဆိုၿပီး ကားတံခါး လာဖြင့္ေပးမွပဲ ဆင္းလိုက္တယ္။
"အန္ကယ္လ္နဲ႔ အန္တီမြန္ေရ သမီးျပန္ၿပီေနာ္" လို႔ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနၾကတဲ့ သူ႔မိဘေတြကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ဘက္ေလွ်ာက္အလာမွာ
"ညေလး ငါတို႔ နက္ဖန္ကို သႀကၤန္ေရပက္ခံ ထြက္ၾကမလို႔ နင္ေစာေစာျပင္ထားေနာ္ လာေခၚမယ္"
ေဘးက ကပ္ပါလာတဲ့ မင္းမင္းရဲ႕အေျပာေၾကာင့္
"ငါမလိုက္ခ်င္ဘူးဟာ နင္တို႔ပဲသြားၾကပါ"
"လိုက္ခဲ့ပါညေလးရာ ငါအန္တီ့ကို ေျပာၿပီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္တိုင္း နင္က ဖ်ားခ်ည့္ေနတာေလ၊ ဒီႏွစ္ေတာ့ ရွားရွားပါးပါးမို႔ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္ အမွတ္တရေပါ့"
ဟုတ္ပါတယ္ေလ ေရပက္ခံထြက္မယ္လို႔ အားခဲထားတိုင္း အဖ်ားေသြးတက္လာတဲ့ က်မကို သူကလဲ ဘယ္မွ ထြက္မလည္ပဲ က်မ ဂ်ီက်သမွ် ဒိုင္ခံ လိုက္လုပ္ေပးတတ္တာ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။

"ေနာ္ ညေလး" ထပ္ေျပာလာတဲ့ အေမးစကားေၾကာင့္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ
"အင္း" လို႔ေျဖၿပီး အိမ္ထဲအ၀င္ ေမေမ့ကိုေတာ့
"ေမေရ ညေလး အိပ္ေတာ့မယ္ေနာ္"
လွမ္းေအာ္ရင္း အေပၚထပ္တက္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ခုတင္ေပၚလွဲရင္း အေတြးေတြနဲ႔အတူ
ဒီညေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါဦးမလား ညေလးရယ္.....

ေတာ္ေသးရဲ႕ မေန႔က(အက်ေန႔) တေနကုန္ လည္တာေတာင္မွ ဘာမွမျဖစ္လို႔ အဖ်ားေသြးလဲ က်မကို သတိမရေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။ မင္းမင္း ဂရုစိုက္တာလဲ ပါပါတယ္ေလ။ စားခ်ိန္၊ ေသာက္ခ်ိန္နဲ႔ က်န္တခ်ိန္လံုး အနားမွာ ဘာလိုလို မရရေအာင္ ရွာ၀ယ္ေပးတာကိုး။ မနက္ပိုင္း လည္ၿပီးေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ ဒီေန႔ ေစာေစာႏိုးေနလို႔ ေတာ္ေသးရဲ႕ မဟုတ္ရင္ သူတို႔ေတြခမ်ာ မေန႔ကလို ေစာင့္ေနရဦးမွာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာႏိုးေနတဲ့ က်မ လုပ္စရာရွိတာေတြ သြက္သြက္ေလးလုပ္၊ ဘုရားခန္း၀င္ ၀တ္ျပဳရွိခိုးၿပီးေတာ့ အစား စားေသာက္ရင္း သူတို႔ကို အလာကို အခန္းထဲက ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကားသံနဲ႔ ရီေမာသံေတြ ၾကားလို႔ က်မလဲ ျပတင္းကေန ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ကို ျမင္ရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။ တက္ၾကြ ဆူညံေနလိုက္ၾကတာမ်ား။

"သမီးေရ မၿပီးေသးဘူးလား ေအာက္မွာ မင္းမင္းတို႔ေတြ ေရာက္လာကုန္ၾကၿပီ၊ ဆင္းခဲ့ေတာ့ေလ"
က်မလဲ ေမေမ့အသံ ၾကားေပမယ့္ ေပကပ္ၿပီး ဆက္ထုိင္ေနပါတယ္။ မေန႔ကလဲ မင္းမင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ သူက အစသန္သလို က်မလဲ အေကာက္သန္ပါတယ္။
"သမီး ဘာလုပ္ေနလဲ ဆင္းခဲ့ဆိုတာ"
က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ထုိင္ေနမိလဲမသိ ေမေမက စိတ္မရွည္သလို တက္လာရင္း ေမးမွပဲ သတိ၀င္ၿပီး
"သမီး မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ မင္းမင္းကို ေျပာလိုက္ေမ"
"ဒါက ဘာျဖစ္ရျပန္တာလဲ စိတ္ေကာက္ျပန္ၿပီလား၊ သမီးေနာ္ အသက္လဲ မငယ္ေတာ့ဘူး၊ ထစ္ကနဲဆို စိတ္ဆိုး စိတ္ေကာက္ ေနတာပဲ၊ မလို္က္ရင္လဲ ဘာလို႔ အ၀တ္လဲထားေသးလဲ၊ သြားမွာျဖင့္ သြားတာမဟုတ္ဘူး သူမ်ားတကာေတြကို အားနာစရာ၊ ခုဆင္းခဲ့"
ေမက အျပစ္တင္ ေျပာဆိုၿပီး ဆင္းသြားေတာ့ က်မလဲ ဂ်ာကင္နီေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေလွကားကေန ျဖည္းညင္းစြာ ဆင္းခဲ့လိုက္ပါတယ္ (ပံုစံကေတာ့ စိတ္ေကာက္ မေျပေသးတဲ့ ပံုနဲ႔ေပါ့ေလ)။

"ညေလးရယ္ ၾကာလိုက္တာဟာ ငါတို႔ေစာင့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ဘာလဲ စိတ္ေကာက္ေနတုန္းလား ငါမေန႔က ေတာင္းပန္ၿပီးၿပီေလဟာ၊ ေက်ေသးဘူးလား"
"မေက်ပါဘူး၊ နင္က မဟုတ္တာေတြ ေျပာတာကိုး။ ခုလဲ ေမ့ကို မလိုက္ေတာ့ဘူး ေျပာခိုင္းတာ ေမ အတင္းလိုက္ခိုင္းလို႔"
မင္းမင္းရဲ႕ အေျပာကို က်မလဲ စူပုတ္ပုတ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပန္ေျပာမိတယ္။ ေတာ္ေသးရဲ႕ ေမေနာက္ေဖး ေရာက္ေနလို႔ မဟုတ္ရင္ ဆူဦးမွာ။ ဒီေန႔မွ မင္းမင္းကလဲ က်မနဲ႔ဆင္တူ ဂ်ာကင္အျဖဴေရာင္ေလး ၀တ္လို႔ပါလား။ မွတ္မွတ္ရရ သူနဲ႔က်မ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးကိုယ္စီနဲ႔ ေအာင္တဲ့အတြက္ ေမေမက လိုခ်င္တာ၀ယ္ဖို႔ ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆင္တူ၀ယ္ထားတာပါ။ က်မလဲ သူစကားဆက္ေျပာေနမွာစိုးလို႔ မေ၀တို႔နဲ႔ ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။

"ေမေရ သမီးတို႔ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ေအးေအး သမီး၊ သားေရ အျပန္ မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ေနာ္"
ေမေမ့ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေမက သူ႔ကို တခုတ္တရ မွာေနပါေသးတယ္။ ေမက သူ႔ကို တခါတခါမွာ သားလို႔ေခၚၿပီး သိပ္ခ်စ္ျပသလို သူကလဲ ေမေမလို႔ ျပန္ေခၚတတ္လို႔ က်မနဲ႔လဲ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ရပါေသးတယ္။ ရန္ျဖစ္တိုင္းလဲ သူက ေမတို႔ကို တိုင္သလို က်မကလဲ အန္တီမြန္တို႔ကို သြားတိုင္ေျပာပါတယ္။
"ညေလး နင္ဘယ္ဘက္မွာပဲ ေနေနာ္၊ ညာဘက္က မဏၰပ္ေတြရွိေတာ့ နင္မြန္းလိမ့္မယ္"
အေတြးနဲ႔ ကားေပၚလွမ္းတက္ေနတဲ့ က်မေဘးကို ေရာက္လာရင္း မွာေနတဲ့သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိေပမယ့္ လူကေတာ့ အလိုလို ဘယ္ဘက္ျခမ္း ကားေခါင္းေနာက္မွာ ထိုင္မိရက္သား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါကို ကားေပၚထိုင္ေနတဲ့ မေ၀က
"အင္းးး အၾကင္နာေတြ အၾကင္နာေတြ၊ တေယာက္က စိုးရိမ္သလို တေယာက္ကလဲ လိုက္နာတယ္" လို႔ လွမ္းအေျပာမွာ ကိုေ၀ရဲ႕
"ဘာလဲ မနာလိုဘူးလား၊ ငါ့နားလာေလ၊ ငါလဲ ၾကင္နာတတ္ပါတယ္ဟ" လို႔
ျပန္အေျပာနဲ႔ မေ၀ရဲ႕ ျပန္ရန္ေတြ႕သံေတြေၾကာင့္ ကားေပၚမွာ ရယ္သံေတြနဲ႔ ဆူညံသြားပါတယ္။

ေနေရာင္ေလး နည္းနည္းျမင့္လာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက မဏၰပ္ေတြမွာလဲ လူစည္လာၿပီး ေရပတ္လဲ ၾကမ္းလာပါတယ္။ တႏွစ္မွ သႀကၤန္ေရနဲ႔ မေတြ႕ဘူးတဲ့က်မ ေရစိုႀကီးနဲ႔ ၾကာလာတဲ့ခါမွာ ခ်မ္းလာေတာ့ ၀တ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္ေလးကို တင္းတင္းေစ့ လက္ကေလးပိုက္လို႔ ကုပ္ကုပ္ေလး ျဖစ္ေနပါတယ္။ မ်က္လံုးကေတာ့ မ်ားျပား လွတဲ့ မဏၰပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ေငးေနရာက
"ညေလး ေသခ်ာကိုင္ထားဦးေနာ္၊ ခ်မ္းေနၿပီ မဟုတ္လား၊ ဗိုက္ေရာဆာၿပီလား၊ ဒီတလမ္းၿပီးရင္ ထမင္းစားၾကဖို႔ ငါေျပာထားတယ္"
အသံနဲ႔အတူ နေဘးေရာက္လာတဲ့ မင္းမင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းသာ ရမ္းျပမိပါတယ္။
"မခ်မ္းဘူးသာ ေျပာတယ္ လူကျဖင့္တုန္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားေတြလဲ ျပာေနၿပီ၊ ေနဦး ငါေရွ႕ခန္းမွာ သဘတ္ ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို လွမ္းယူၿပီး က်မကို ၿခံဳလႊမ္းလို႔ ေပးလာပါတယ္။ က်မလဲ သူ႔ကို ေက်ာေပးရင္း မျငင္းေတာ့ပဲ ဆက္ေငးေနရင္း ကားေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕ လွမ္းပတ္လိုက္တဲ့ ေရတပံုးေၾကာင့္ "အားးးးး" လို႔ ေအာ္လိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို အလွည့္မွာ လူက မင္းမင္း ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

"ညေလး နင္မြန္းသြားေသးလား" ေမးသံေၾကာင့္ ေခါင္းခါၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စိုးရိမ္ေနတဲ့ အၾကည့္ေၾကာင့္ တဖက္ျပန္လွည့္ရင္း က်မ ရုန္းမိပါတယ္။
"ေနပါဟာ နင္ျပဳတ္က်ပါ့မယ္" သူက ဖယ္မေပးတဲ့ အျပင္ တုိးဖက္လာရင္း
"ည နင္နဲ႔ငါ ေလာင္းထားတာေလ လိုခ်င္တာေပးမယ္ဆိုတာ ခု ငါေတာင္းရင္ နင္ေပးမွာလား" နားနားကပ္လို႔ တိုးဖြဖြအေမးေၾကာင့္ လူက တြန္႔သြားရင္း
"မသိဘူး" လို႔ေျဖမိတယ္။ သူက
"ငါ ဘာလို႔ နင္ အေလာင္းအစား လုပ္မယ္ဆိုတုန္းက လက္ခံခဲ့လဲ သိလား၊ နင့္ဆီက ဒီတိုင္းေတာင္းရင္ ေပးပါ့မလား၊ နင့္စိတ္က ေျပာရတာမဟုတ္ဘူး ငါ့ကိုလဲ အရမ္းႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ နင္ျငင္းရင္ ငါဘာမွ တတ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နင္ေတာ့မသိဘူး ငါေလ နင့္ကို ဘယ္လို ေလာင္းရပါ့မလဲလို႔ ေတြးရင္း အဲ့ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးဟာ၊ နင္ေမ့ေနပါေစလို႔လဲ ဆုေတာင္းလိုက္ရတာ အေမာပဲ ၿပီးေတာ့ အေစာႀကီးႏိုးေနၿပီး နင့္ကို လာေစာင့္ေနတာ၊ ငါ့ဆုေတာင္း ျပည့္တယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ"
"ငါ ေမ့တတ္တာ သိရဲ႕သားနဲ႔"
"နင္က ဂရုမထားတာပါ၊ ညေလး ဒီတခါေတာ့ ငါျပန္ၿပီး အေလွ်ာ့မေပး ႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္ ငါလိုခ်င္တာ နင္ေပးရမယ္ေနာ္"
သူ႔အေျပာကို မတုန္႔ျပန္ပဲ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ က်မနားကိုကပ္လို႔
"ငါ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ညေလးရယ္"
တိုးတိုးေလး အေျပာကိုပဲ အနားမွာ ဗံုးတလံုးလာ ေပါက္ကြဲသလို အက်ယ္ႀကီးၾကားၿပီး ရင္ထဲထိတိုင္ စိမ့္၀င္သြားတယ္။ "မင္းမင္းရယ္ နင္ေရာ ငါဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ မသိေတာ့ဘူးတဲ့လား၊ ငါဆိုးခဲ့တာ အႏိုင္ယူ ခဲ့တာေတြ အားလံုးက နင့္လိုက္ေလ်ာတာ အလိုလိုက္တာ ခံခ်င္လို႔ဆိုတာ" က်မအေတြးေတြကို ေခါင္းယမ္းၿပီး အထုတ္မွာ
"ညေလးရယ္ ခုမေျပာခ်င္ဘူးဆိုေပမယ့္ မျငင္းလိုက္ပါနဲ႔လား၊ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ ေရာက္ရင္ အေျဖေပးေလ၊ ငါအရမ္းသိခ်င္တယ္၊ ငါ၀မ္းသာခ်င္တယ္ဟာ၊ နင့္အတြက္နဲ႔ ခံစားေနရတာ ၾကာလွေနၿပီ"
ညည္းသလိုလိုေလး တိုးဖြဖြအေျပာေၾကာင့္ က်မလဲ ေခါင္းညိတ္မိပါတယ္။

"မင္းမင္း"
"ဟင္"
"နင္ အဲ့လို မၾကည့္နဲ႔ဟာ... ငါမေနတတ္ဘူး"
"ညေလးရယ္ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က နင့္ကို အရိပ္ကို အၿမဲတမ္း ၾကည့္ေနခ်င္သူပါ၊ အေပ်ာက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ နင္သိရဲ႕နဲ႔"
"အင္း... ငါသိပါတယ္။ မင္းမင္း နက္ျဖန္ခါ ငါ မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္"
"ဘာလို႔လဲ ငါေျပာလိုက္လို႔လား"
"ဟုတ္ပါဘူး၊ ငါနားခ်င္တယ္ ၿပီး စဥ္းစားခ်င္လို႔ပါ"
အမွန္ကေတာ့ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ၊ ၾကာၾကာဆက္ေျပာရင္ တစ္ထိုင္တည္း အေျဖေပးမိမွာ စိုးလို႔လဲ ပါတာေၾကာင့္ စကားလမ္း လႊဲလိုက္ရတာပါ။

"ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္၊ ေကာင္းတာေလးေတြခ်ည္း ေရြးစဥ္းစား သိလား ကေလးမ"
ေနာက္ေျပာသံနဲ႔အတူ ေခါင္းကို ဖြဖြ ကိုင္လႈပ္မႈေၾကာင့္ က်မလဲ ဇတ္ကေလး ပုထားမိပါတယ္။ တခါတခါမွာ သူ အသည္းယားတိုင္း ျပဳမႈတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးကို ငယ္တည္းက ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိတာပါ။
သူ႔ကို ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့
"နင္ေနာ္ ငါ့ကို အဲ့လိုမၾကည့္နဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ရင္ မလြယ္ဘူး"
"ဟြန္း" က်မလဲ မ်က္ေစာင္း ျပန္ထိုးမိပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့ ကားရပ္သြားၿပီး
"လာ ညေလး ထမင္းသြားစားရေအာင္"
သူရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔အတူ အားလံုးရဲ႕ ၿပံဳးရႊင္ၾကည့္၊ စေနာက္လိုတဲ့ အၾကည့္ေတြေအာက္မွာ က်မ သူလက္တြဲေခၚရာ ေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့မိပါတယ္။
"သူမ်ားေတြေတာ့ အဆင္ေျပကုန္ၾကၿပီေဟ့ ငါတို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
ကိုေ၀ရဲ႕ လွမ္းေနာက္သံ ေနာက္မွာ ရယ္သံေလးေတြ ကပ္ပါလာပါတယ္။

တစ္လမ္းလံုးလဲ သူ႔ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ရတဲ့ က်မ ကားရပ္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အိမ္ေရာက္လာၿပီမွန္း သိေတာ့တယ္ေလ။ ကိုေဇာ္နဲ႔ ကိုေ၀တို႔ဆီက
"အန္တီေရ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ျပန္ပို႔ခဲ့ၿပီေနာ္၊ မဂၤလာသတင္းလဲ မၾကာခင္ၾကားရေတာ့မွာ အန္တီရဲ႕" လို႔ သံၿပိဳင္အေျပာကို
"ေဟ့ေရာင္ေတြ သြားမွာသြားပါကြာ မင္းတို႔ အသံၿဗဲနဲ႔ ေအာ္ေနတာ ေမက တစ္မ်ဳိးထင္ေနပါ့မယ္"
မင္းမင္းရဲ႕ ျပန္ေျပာသံေတြကို ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႔ က်မလဲ ေက်ာခိုင္းလို႔ အိမ္ထဲ ေျပး၀င္ခဲ့မိပါေတာ့တယ္ရွင္။
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ ေရာက္ဖို႔ကို ေမွ်ာ္ေနရင္း က်မ ဒီညလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးေလ.....

အတက္ေန႔ - ဒီေန႔ေတာ့ က်မ အေစာႀကီး ႏိုးလာလို႔ ျပတင္းဆီက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးနဲ႔အတူ ရီေမာသံေတြ လြင့္ပ်ံ႕လာေတာ့ ျပန္တင္းကေန ဟိုဘက္အိမ္ကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ခါမွာ ကားေပၚကေန ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ေနတဲ့ ကိုေဇာ္တို႔ အသံေတြ မေ၀တို႔ ရန္ေတြ႕သံေတြနဲ႔ အိမ္ထဲက ခုမွ ထြက္လာတဲ့ မင္းမင္းက ညေလးရွိရာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပေနတဲ့ ပံုရိပ္ေလးရယ္၊ ကိုေ၀တို႔ ကားေပၚကို အတင္းဆြဲေခၚေနတဲ့ ၾကားက သူဆီကေန လက္ညႇဳိးေလး တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ အသာယမ္းျပရင္း "မေမ့နဲ႔ေနာ္" ဆိုတဲ့ မွာပံုေလးကို က်မ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ၿပံဳးမိရင္း သူတို႔ဆီ လက္လွမ္းျပျဖစ္ပါတယ္။
အင္း.... ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာက်ေတာ့ ကုန္ခဲလိုက္တာေနာ္... ဘာလိုလုိနဲ႔လဲ သႀကၤန္ဆိုတာႀကီး ၿပီးေတာ့မွာပဲ....
ညေနပိုင္း အိမ္ေရွ႕သန္႔ရွင္းရင္း က်မရဲ႕ ေရာက္တတ္ရာရာ အေတြးေတြနဲ႔အတူ ပင္လံုးကၽြတ္တမွ် ၿမိဳင္ေနေအာင္ ပြင့္လန္းေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မေန႔က အျဖစ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္ေလ။ ဒီမွာပဲ..

"ကလင္........."
ဖုန္းေလးဆီက စူးရွတဲ့ ေအာ္ျမည္သံေၾကာင့္
"ဟင္း... ဆက္ျပန္ၿပီ ဒီမင္းမင္း တစ္ေယာက္ေတာ့၊ တစ္ေန႔လံုးပဲ ၿပီးမၿပီးႏိုင္ဘူး"
ဟုတ္ပါတယ္။ ကားရပ္လိုက္တိုင္း ဖုန္းရွိတဲ့ေနရာကေန ဆက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ မင္းမင္းအေျပာနဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ စားရဲ႕လား၊ တေရးအိပ္ရဲ႕လားနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ပူပန္ၿပီး တစ္ေန႔လံုး ဆက္ေနတာေလ။ ခုလဲ ဖုန္းခြက္ေလးကိုင္လို႔ က်မအထူးကို ငံ့လင့္ေနမယ့္ မင္မင္းကို ျမင္ေယာင္ရင္း ဖုန္းကို ကိုၿပီး "ဟယ္လို" အထူးမွာေတာ့......
"ညေလးလား မေ၀ပါ၊ မေ၀တို႔ ခု ေဆးရံုမွာေရာက္ေနတယ္၊ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္လို႔ မင္းမင္းကိုလဲ ခုတင္ပဲ Operation ခန္းထဲ သြင္းလိုက္ရတယ္"
"ရွင္.... ဘယ္လို၊ ခုဘယ္မွာလဲ၊ ဟုတ္.... ဟုတ္..... ညေလးတို႔ ခုပဲ လိုက္လာခဲ့မယ္"
ေျပာေနရင္း စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို လက္ခံုနဲ႔ ပြတ္သုတ္လို႔ ေမ့ရွိရာ အေျပးသြားလို႔
"ေမ.... ေမေမ.... မင္းမင္းတို႔ ကားအက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္လို႔တဲ့၊ ခုပဲ မေ၀ဖုန္းဆက္တယ္၊ မင္းမင္းကိုလဲ Operation ခန္းထဲ သြင္းလို္က္ရတယ္တဲ့ အီး......... အန္တီ့ကို ေမပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့ သမီး ကားသြားထုတ္လိုက္ဦးမယ္"
ေမေမလဲ ျပာယာခတ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ က်မကို ဘာမွမေျပာပဲ အန္တီမြန္ရွိတဲ့ ဘက္ကို ကူးသြားၿပီး ေခၚလာေတာ့ အန္တီမြန္လဲ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ပါလာရင္း က်မေမာင္းမယ့္ ကားေပၚ တက္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေမတို႔ အထိုင္မက်ေသးခင္ က်မလဲ ကားကို ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ေမရဲ႕ ကားတံခါးပိတ္ရင္း "ဟဲ့ သမီး ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္" ဆိုတဲ့ အသံလဲ က်မကို တိုးမေပါက္ေတာ့ပါဘူး။

က်မ ကားေမာင္းတိုင္း နေဘးကေန စိတ္ပူစြာနဲ႔ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ အလုပ္ပစ္ၿပီး လိုက္ပါတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ က်မ ဖ်ားနာတိုင္း ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ပဲ အနားမွာ လိုသမွ် ေဆာင္က်ဥ္းေပးတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ က်မကို အလိုလိုက္ အေလ်ာ့ေပးတတ္တဲ့ မင္းမင္း၊ ငယ္တုန္းကမ်ား ကတ္ေၾကးတစ္လက္ လက္ထဲေရာက္လို႔ သူ႔ဆံပင္ကို မညႇပ္ရမခ်င္း အာၿဗဲနဲ႔ ေအာ္ငိုတတ္တဲ့ က်မကိုအလိုလိုက္ၿပီး ၿငိမ္ခံေပးၿပီးကာမွ ကတံုး တံုးလိုက္ရတဲ့ မင္းမင္း၊ သႀကၤန္ေရာက္လို႔ အိုးမဲသုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း မသုတ္ရေသးခင္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေအာ္ငိုတတ္တဲ့ က်မ အလိုက် သူ႔မ်က္ႏွာသာ သူျပန္သုတ္လို႔ မိဘေတြကေတာင္ ေျပာရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မင္းမင္း။ "အုိ.... က်မခ်စ္ရတဲ့ မင္းမင္း ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဘုရား....."
လို႔ တိုးတိတ္စြာ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

ေဆးရံု၀င္းထဲ ကားခ်ဳိး၀င္လိုက္ရင္း ကားကို စက္မသပ္ပဲ လူက အေျပးတစ္ပိုင္း အေဆာက္အဦထဲ ၀င္ခဲ့လိုက္ရင္း မေ၀ေျပာတဲ့ အခန္းနံပါတ္ေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ တစ္ကမာၻေလာက္ ၾကာလိုက္တာလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။ အခန္းတစ္ခုေရွ႕မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ မေ၀ကို အဆင္သင့္ေတြ႕ရၿပီး သူ႔ဆီက
"တစ္ဖက္ကားသမား မူးၿပီးေမာင္းတာ မထိန္းႏိုင္လို႔ မေ၀တို႔ဘက္ ေခါင္းလွည့္လိုက္တာမွာ သူ႔ကို အေရွာင္ေကာင္းလို႔ ေနာက္ဖက္မွာ သတိလက္လြတ္ထိုင္ေနတဲ့ မင္းမင္း လြင့္က်သြားတာ"
ဆိုတဲ့ မေ၀အေျပာကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ၾကားကပဲ က်မကို သတိရရင္း သတိလက္လြတ္ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မကပ္တဲ့ မင္းမင္း၊ ကားလမ္းမေပၚ အထိန္းအကြပ္မဲ့ ျပဳတ္က်သြားမယ့္ မင္းမင္း၊ လမ္းမေပၚမွာ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ မင္းမင္းကို မ်က္လံုးထဲ အေႏွးျပကြက္တစ္ခုလို ျမင္ေယာင္လာရင္း မ်က္စိကို မွိတ္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာစကားမွ ထပ္နားေထာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့လို႔ က်မလဲ ေထာင့္တစ္ေထာင့္ကို သြားၿပီး Operation ခန္းတံခါး အဖြင့္ကိုေစာင့္ရင္း ရသမွ်ဘုရားစာေတြကို ရြတ္ေနမိေတာ့တယ္။

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ အခန္းတံခါးမ ပြင့္လာၿပီး တြန္းလွည္းေလး ထြက္လာတဲ့ခါ အနားကို အေျပးသြားရင္း တြန္းလွည္းေပၚ ပက္လက္အေနအထား ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႔ မင္းမင္းကို မၾကည့္ရက္ရက္ ျဖစ္ေနတုန္း ဆရာမက ေခါင္းခါျပလိုက္တဲ့ခါမွာ က်မရဲ႕ မ်က္ရည္မ်ားစြာဟာ မ်က္လံုး တံခါးေပါက္က တစ္ဆင့္ အျပင္ေလာကကို အတားအဆီးမရွိ က်ဆင္းလာပါေတာ့တယ္။

"ဦးေခါင္းနဲ႔ ပလက္ေဖာင္း ရိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ေသြးယို သြားတာ၊ က်မတို႔လဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားပါေသးတယ္"
ဆရာမေလးရဲ႕ ရွင္းျပမႈကို က်မႏွလံုးသားက ဘယ္လိုမွ လက္သင့္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"နင္မေသပါဘူးေနာ္၊ ဒီပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ငါ့ကိုခြဲသြားရက္မွာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ နင္ ငါ့ကို ေျပာပါဦးလား"
မင္းမင္းကို လႈပ္ႏႈိးလို႔သာ ေမးခြန္းေတြ တန္းစီေမးလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ က်မရင္ထဲက တင္းၾကပ္တဲ့ ခံစားမႈကို ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္လြန္းေတာ့လို႔ပါ။

"ည....ေလး....."
မင္းမင္းရဲ႕ ေခၚသံတိုးဖြဖြေလးကို အၾကား သူ႔နားရွိေနတဲ့က်မ သူ႔ပါးစပ္နားကို နားေလးကပ္လိုက္ရင္း
"ည ငါ နင့္နားမွာ.... အၿမဲ ရွိေနမယ္..... သိလား... နင္... အား မငယ္နဲ႔ ေနာ္........"
"ငါ.....ေလ"
"မေျပာပါနဲ႔ေတာ့.... ညေလးရယ္.... ငါသိၿပီးသား ပါ......."
"ဟင့္အင္း.... ဟင့္အင္း... ေျပာပါရေစ မင္းမင္းရယ္ နင့္နားနဲ႔ ၾကားေစခ်င္တယ္"
က်မ သူ႔နားနားကို တိုးကပ္ရင္း တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္တယ္။
"ငါလဲ နင့္ကို အရမ္းခ်စ္ခဲ့ပါတယ္ မင္းမင္းရယ္၊ ေနာက္ၿပီး နင့္ကို မခြဲႏိုင္ဘူး"
က်မ လ်င္ျမန္စြာပဲ ေျပာခ်လိုက္မိတယ္၊ ဒါဟာ ေျပာခြင့္မရလိုက္မွာ သူ ၾကားမသြားမွာ စိုးထိတ္လြန္းလို႔ပါ၊ က်မကို သူ နားလည္မွာပါ၊ ေျပာၿပီး သူ႔နဖူးေပၚ ၀ဲက်ေနတဲ့ ဆံစေလးေတြ သပ္တင္ေပးရင္း ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ မင္းမင္းရယ္၊ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတ အမွတ္တံဆိပ္ေလးပါ၊ နင္ယူသြားႏိုင္ေအာင္ေလ။ ႀကိဳတင္သိခြင့္ရွိေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးက ရင္ထဲကို ဆို႔ၾကပ္ေနေစေတာ့လဲ မ်က္ရည္ဆိုတာ လြယ္လြန္းလွခ်ည္လားလို႔ ေျပာရမေလာက္ပဲေလ ႀကိဳမသိခဲ့ရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္ ခံစားေနရမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ခုေန က်မထင္ျမင္ခ်က္ကို ဖြင့္ေျပာမိရင္ ရူးတယ္လို႔မ်ား နင္ေျပာဦးမွလားးး မင္းမင္း။

"ငါေရာပဲ ညေလး၊ ေမေမေရာ သားကို စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္၊ ဘာမွ.. မျဖစ္ဘူး ေမေမ သား သက္သာပါတယ္....."
အန္တီမြန္ဘက္ လွည့္လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက တိုးလ်လ် ထစ္ေငါ့ေငါ့ သူ႔စကားက လူတိုင္းရင္ကို နင့္ေစမွာပါ။ အဲ့ေလာက္ေတာင္ သိတတ္လြန္းတဲ့ သားတစ္ေယာက္ကို အေမျဖစ္သူကေရာ ခြဲရက္ပါ့မလား။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ သားေလးရယ္ အေမေတာ့ ရင္က်ဳိးပါၿပီ" ဆိုတဲ့ အန္တီမြန္႔ငိုသံ နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ယူက်ဳံးမရ ေျပာဆိုသံ ေၾကကြဲစြာ ငိုေႂကြးသံေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ က်မလဲ အေမွာင္ေလာကထဲ တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္သြားခဲ့တယ္။
~~~~~~
"မင့္အန္တီေလးက တစ္မ်ဳိးပဲေနာ္၊ ဘယ္သူကိုမွလဲ စကားမေျပာသလိုပဲ ငါလာတာ သံုးေလးေခါက္ရွိၿပီ ရီတာမေျပာနဲ႔ ၿပံဳးေနတာေတာင္ မေတြ႕ရဘူး"
"အင္း တီေလးက ဦးမင္းမင္း ဆံုးသြားၿပီးတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားအၾကာႀကီး မေျပာေတာ့ပဲ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးရင္ အခန္းထဲ သြားရင္သြား မသြားရင္ ျပတင္းေပါက္ကရပ္ၿပီး ပိေတာက္ပင္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ေနေတာ့တာပဲ"
"ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ပါတ္က မင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေသးတယ္ဆို၊ အန္တီေျပာတယ္"
"ရန္ျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ ငါ့ကို ေျပာမရလို႔ ငါကလဲ ျပန္ေျပာေတာ့ စကားမ်ားၾကတာပါ၊ အေမတို႔က တီေလးကို ျပန္မေျပာရဘူး ေျပာၿပီး ငါ့ကိုဆူတယ္ေလ၊ ငါလဲ ေနာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာပါပဲ၊ သူက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ စိတ္ပူလို႔ ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာကို ငါက ဘုကလန္႔သြားေျပာမိလိုက္တာ"
"ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မို႔လဲ"
"ငါအရက္ေသာက္လို႔ေလ၊ ဟိုတေလာက မင္းတို႔နဲ႔ညဘက္ ေသာက္တာ နည္းနည္းမ်ားသြားၿပီး အိမ္ျပန္မိုးခ်ဳပ္တယ္ေလ အေမတို႔လဲ အိပ္ကုန္ၿပီ တီေလးပဲ စိတ္ပူၿပီး ငါ့ကိုေစာင့္ေပးေနတာ။ ဦးမင္းမင္းက အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရလို႔ အရက္ကို မုန္းတယ္ကြ။ ငါ့ကိုလဲ အရက္ အလြန္အကၽြံ မေသာက္ဖို႔၊ အရက္ဟာ လူ႔စိတ္ကိုေပ်ာက္ေစတယ္ဆိုၿပီး မၾကာခဏ ေျပာတယ္၊ ငါ့ကိုခ်စ္ေပမယ့္ အရက္ေသာက္လာရင္ စကားေတာင္ သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး၊ အရက္ေသာက္ၿပီးေတာ့မ်ား ကားတက္ေမာင္းမယ္ လုပ္ရင္ သူက အတင္း ၀င္ဆြဲေတာ့တာပဲ"
"အင္းေလ ျဖစ္သင့္ပါတယ္ ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္လံုး ဆံုးရံႈးခဲ့တာ မဟုတ္လား"

"မေန႔ကလဲ ငါ သႀကၤန္လည္ဖို႔အတြက္ အေမ့ဆီ ခြင့္ေတာင္းေနတာ ၾကားသြားၿပီး သႀကၤန္လည္ရင္ သတိနဲ႔လည္ဖို႔ အရက္မေသာက္ဖို႔နဲ႔ မူးေနတဲ့သူ ေမာင္းတဲ့ကားကို မစီးဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အိမ္ေစာေစာျပန္ဖို႔ေတြ တစ္သီႀကီး မွာေနတာမ်ား ငါေလ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ တီေလးကို သနားလာတယ္။ ေမတို႔ေျပာေတာ့ ျဖစ္စတုန္းကဆို ဘယ္သူမွ အေတြ႕မခံပဲ အခန္းခ်ည္း ေအာင္းေနတာ မနည္း ေျပာယူရတယ္တဲ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားသြား၊ ရိပ္သာ၀င္၊ တရားထိုင္နဲ႔ သူ႔အလိုလို အနည္ထိုင္လာတာ။ စကား နည္းသြားတာကလြဲရင္ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္လာလို႔ ၀မ္းသာေနၾကတာေလ။ အဘြားဆို သူ႔သမီးေလး စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ၀င္ေျပာရင္ပဲ ၾကည္ႏူးေနတာ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပဲတဲ့။ အိမ္မွာ လူတိုင္းက သူ႔စိတ္တိုင္းက် ေနေပးေနၾကတယ္။ အရမ္းလိမၼာတဲ့ သမီးမို႔လဲ ခံစားေနၾကရတာ။ အေဖေတာင္ သူ႔ေရွ႕ဆို အရက္မေသာက္ဘူးကြ"

သားငယ္နဲ႔ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ အသံေတြကို ေက်ာခိုင္းလို႔ ျပတင္းတံခါးကေန ခြါခဲ့လိုက္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ အေတြးေတြကေတာ့ ဟိုတစ္ခ်ိန္ဆီက မင္းမင္းနဲ႔ ညေလးတို႔ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ရင္း ေ၀့၀ဲလာတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းေနရဆဲပါပဲ။ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းရတာ ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ ရင္ထဲမွာ မြန္းၾကပ္ ဆို႔နင့္စြာ ခံစားရတဲ့သူတိုင္း စာနာႏိုင္မွာပါ။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ တစ္ဆယ့္ႏွစ္လ ရာသီပြဲေတာ္ေတြထဲမွာ သူသူငါငါ ေပ်ာ္ႏိုင္ၾကတဲ့ ရိုးရာသႀကၤန္ပဲြကို အရုပ္ဆိုးေစတဲ့ အရက္ေသစာ ေသာက္စားျခင္းဆိုတာ ဘယ္သူစခဲ့လဲ မသိေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မရိုးႏိုင္ေအာင္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးၾကရင္း စေတးခဲ့ရတဲ့ အသက္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနရၿပီလဲ။ မေကာင္းမွန္း သိရက္နဲ႔ လူ႔သဘာ၀ကိုက အေပ်ာ္ဆိုတာကို ႀကံဖန္ ရွာေဖြေနၾကတာပဲေလ။ ဒီႏွစ္မွာလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကမယ့္ သူေတြအားလံုး ေဘးအႏၱရာယ္ ကင္းေ၀းၾကေစဖို႔ ဆုေတာင္းေနယံုက လြဲၿပီး က်မေရာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။

သစၥာ
ငါမငိုခ်င္ဘူး
မငိုရက္ဘူးးး ခ်စ္သူ
နင္မရွိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ
သူမ်ားေတြက နင္ေသဆံုးၿပီလို႔
ဘယ္လိုပဲေျပာေနေပမယ့္
ငါ့အတြက္ကေတာ့
နင္က အစဥ္အၿမဲ ရွင္သန္ေနလွ်က္ပါ။

ငါတေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး
ဘယ္ေတာ့မွ အထီးမက်န္ဘူး
ဘယ္သူေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ
နင့္ေဘးနားမွာ ငါအၿမဲရွိေနမယ္ဆိုတဲ့
နင္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္
ငါ့နားမွာ နင္အၿမဲရွိေနတယ္လို႔
ငါယံုၾကည္ေနတယ္။

ငါမလိုခ်င္ဘူး
ငါဘယ္ေတာ့မွ အေဖာ္မရွာဘူး
ေဘးလူေတြ ဘယ္လိုပဲ တိုက္တြန္းေနၾကပါေစ
ငါ့ႏွလံုးသားထဲက နင္ေလာက္
သန္႔စင္စြာ ခ်စ္တတ္မယ့္သူ
ေနာက္ထပ္ ရွိလာေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။

ရိုးသားစြာ၊ သစၥာရွိၿပီး ၾကင္နာတတ္တဲ့ နင့္ကို
ငါအခ်ိန္တိုင္း သတိရေနမွာပါ
မေပ်ာက္ပ်က္မယ့္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ေပါ့။
က်မရဲ႕ ဒိုင္ယာရီကေတာ့ ခုထိ ငိုရိႈက္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတုန္းပဲေလ.....
*****
ညေလး စမ္းသပ္ၿပီး ေရးၾကည့္ထားတာပါ။ ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္ မေကာင္းရင္လဲ မေကာင္းဘူး ဆိုတာကို ေ၀ဖန္ေပးၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းေလး ေကာ့တယ္ဆိုယံု ၿပံဳးျဖစ္တယ္ ဒါမွမဟုတ္ ရသေလး တခုခုကို ခံစားသြားရတယ္ ဆိုရင္လဲ ေက်နပ္ပါတယ္။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 15, 2007

ေက်းဇူးပါသမီးေလး

တခါတုန္းက မိသားစုသံုးဦးမွာ အေမလုပ္သူဟာ မေန႔ညကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ လႊင့္ခဲ့တဲ့ သတင္းထဲမွာ ပါတဲ့ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ ခံရၿပီးေတာ့ အိမ္ေျခ ယာေျခ မဲ့ေနတဲ့သူေတြ အတြက္ အလွဴခံေၾကာင္း ၾကားသိရတဲ့အတြက္ မလိုေတာ့တဲ့ ပစၥည္းေတြကို စုစည္းေနပါတယ္။

"သားေရ မသံုးေတာ့၊ မလိုေတာ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ အေမ့လာေပး၊ အေမတစ္ခါတည္း ထည့္လိုက္မယ္"
လို႔လဲ သူ႔ရဲ႕သားႀကီးကို တခါတည္း လွမ္းေျပာလိုက္ ပါေသးတယ္။
သားႀကီး ယူလာေပးတာ ေတြကေတာ့ သူမေဆာ့ေတာ့တဲ့ စစ္သားရုပ္ အက်ဳိးေလးေတြရယ္၊ တင့္ကားဆိုလဲ ပ်က္စီးေနၿပီး၊ ဘယ္လိုမွ လွိမ့္ေဆာ့လို႔ မရေတာ့တဲ့ အေျခအေန၊ ေဘာလံုးဆိုလည္း ေလမရွိေတာ့ပဲ ပိန္ရံႈ႕ၿပီး ေဟာင္းႏြမ္း ေနတာေလးေတြကို ယူလာပါတယ္။

သမီးေလးကေတာ့ ငယ္ေသးတဲ့အတြက္ အေမလုပ္သူကပဲ သမီးပစၥည္းေလးေတြ ရွာေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြကို ေသတၱာတစ္လံုးတည္း စုထည့္ေနတယ္။ သမီးငယ္ေလးကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လုပ္သမွ်ေတြကို ဗိုလ္မရုပ္ေလး ပိုက္လို႔သာ ေငးၾကည့္ေနရွာတယ္။
"သားေရ က်န္ေသးလား၊ အေမေသတၱာပိတ္ေတာ့မယ္"
"မက်န္ေတာ့ဘူးအေမ ၿပီးၿပီ"

အေမလုပ္သူရဲ႕ လွမ္းေမးသံနဲ႔ သားႀကီးရဲ႕ ေျဖၾကားသံေတြဆံုးလို႔ ေသတၱာကိုပိတ္ဖို႔ ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးငယ္ေလးက ေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းလာၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ထဲက အရုပ္ေလးကို တခ်က္နမ္းၿပီး ေသတၱာထဲကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ အေမလုပ္သူက အံ့ၾသဟန္နဲ႔ သမီးငယ္ကို
"ဒီအရုပ္ေလးက သမီးေလး ညတိုင္း ဖက္အိပ္ေနက် မဟုတ္လား၊ သမီးေလး အရမ္း ႏွစ္သက္တယ္ဆို၊ ဘာလို႔လဲသမီး၊ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးလား"
လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ခဏ သမီးငယ္ေလးေျဖလိုက္တာကေတာ့
"သူတို႔ကိုလဲ ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႔ပါ၊ သမီးကို ေမေမတို႔က ထပ္၀ယ္ေပးလို႔ရတယ္"
ဆိုၿပီး စကား မပီတပီေလး ခ်စ္စရာဟန္ေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့မွ အေမလုပ္သူလဲ သမီးေျပာတဲ့ စကားေလးကို ၾကားလိုက္ရမွပဲ အသိတရား ရသြားသလို အေဟာင္းအႏြမ္းေတြ၊ အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သူ႔ေသတၱာကို ၾကည့္ၿပီး ရွက္သြားပါတယ္။ သမီးေလးကိုလည္း ေပြ႔ပိုက္ၿပီး "ေက်းဇူးပါ သမီးေလးရယ္" လို႔ မ်က္ရည္၀ဲၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ သူဘာေတြ ေတြးမိသြားတာလဲ။ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ ဆင္းရဲသြားရွာတဲ့ သူေတြကို သူေပးမယ့္ ပစၥည္းေတြက ဘာတစ္ခုမွ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ အေဟာင္းအႏြမ္း၊ အပ်က္အစီးေတြပဲ ျဖစ္ေနၿပီး၊ သူေတာင္မွ မလိုခ်င္ေတာ့လို႔ လႊင့္ပစ္ေတာ့မယ့္ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ရယ္၊ သူတို႔ေတြဟာ ပစၥည္းေတြကို ရတဲ့ခ်ိန္မွာ ၀မ္းသားအားရနဲ႔ ဖြင့္ၾကည့္ၾကမယ့္ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ေသတၱာထဲက ပစၥည္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ စိတ္ပ်က္သြားမယ့္ မ်က္ႏွာေတြကို သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ျပသလို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာလို႔ပါပဲ။

ဒါနဲ႔ပဲ သူဟာ ေသတၱာထဲက ပစၥည္း အေဟာင္းေတြ ျပန္ထုတ္ၿပီး သူ႔ဆီမွာရွိေနတဲ့ ေကာင္းတဲ့ပစၥည္းေတြနဲ႔ အစားထိုး ျပန္ထည့္၊ သားလုပ္တဲ့သူကိုလည္း သူကစားေနၾက ကစားစရာ မက်ဳိးမပဲ့တာေလးေတြ ယူလာဖို႔ေျပာနဲ႔ အားလံုး ၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူဟာ သူ႔သမီးေလးရဲ႕ အရုပ္ေလးကိုေတာ့ ပစၥည္းေတြရဲ႕ အေပၚဆံုးမွာ တင္ထားၿပီး ေသတၱာကို ပိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေသတၱာကို ပိတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ ၿပံဳးေနၿပီး၊ သူ႔စိတ္ဟာလည္း ေပါ့ပါးလန္းဆန္းလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ပထမ အေဟာင္း အႏြမ္းေတြ ထည့္ေပးတုန္းကလိုမ်ဳိး စိတ္မသန္႔တာ၊ စိတ္ထဲ မရွင္းေနတာလဲ မရွိေတာ့ပါဘူး။
*****
လူတိုင္းဟာ ကိုယ္မလိုေတာ့တဲ့ပစၥည္း၊ ကိုအသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ ပစၥည္းမ်ဳိးကိုမွ သူမ်ားတကာကို ေပးကမ္းခ်င္တာ။ ကိုယ္လိုအပ္တာ၊ ႏွစ္သက္တာၾကေတာ့ ႏွေျမာမိတတ္ၾကတာ လူ႔သဘာ၀ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လွဴမယ့္အလွဴ၊ မြန္ျမတ္လွတဲ့ အလွဴမ်ဳိးကိုေတာ့ စိတ္သန္႔ၿပီး ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းကင္းစြာလွဴမွ အလွဴေျမာက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကေလးေျပာသလိုပါပဲ ကိုယ္က ျပန္၀ယ္လို႔ရတယ္၊ သူတို႔ေတြက်ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပန္လည္ ဦးေမာ့ႏိုင္ၾကမလဲ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ သူတို႔ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကမလဲ။

ငိုေၾကြးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနၾကရွာတဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္ေပးလိုက္ရတာက ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုဟာ တန္ဖိုးမရွိရင္ ေနပါေစ။ ကုိယ္မလိုေတာ့မွ၊ အသံုးမ၀င္ေတာ့မွ ေပးတာထက္စာရင္ တကယ္ေပးခ်င္လို႔ ေပးတယ္ဆိုတာ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ပိုသန္႔ရွင္းပါတယ္။
*****
ညေလး အရင္တုန္းက ဘေလာ့ဂ္တခုလုပ္ဖူးပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ေလးလဲ တင္ဖူးပါတယ္။ အေဟာင္းက ဖ်က္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ အသစ္မွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္လိုက္တာပါ။ ညေလး ဖတ္မိလို႔ အရမ္းသေဘာက်ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ စာသားေလးေတြကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးတာပါ။

ဖတ္လို႔ ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ေပးခ်င္တဲ့ ရသေလးကို ခံစားသြားရတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေက်နပ္ပါတယ္။ လူတိုင္းလဲ ကိုယ့္အလွဴကို မြန္ျမတ္သန္႔စင္စြာ ေပးလွဴႏိုင္ၾကပါေစ။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 10, 2007

ရိုးရာသႀကၤန္ပြဲ

ဂိမာန္ေႏြကူး လတန္းခူးမွာ
စိၾတၾကယ္ျမဴး ညဦးအခါ
ေႏြေလရူူးက တိုက္ခတ္စ
မိုးရိပ္ေငြ႕ေလး က်ခ်ိန္မွာ
ပိေတာက္ေရႊ၀ါ ၿပိဳင္ဆိုင္ဖူးပြင့္ပါလို႔
လမ္းတေလွ်ာက္ ႀကိဳင္လိႈင္ထူးတင့္ပါတဲ့
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ရိုးရာပြဲ။

ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္ေၾကး
ႏွစ္သစ္မပါဖို႔ ေဆးေၾကာလို႔
ေရသဘင္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကတယ္
ေၾသာ္.... ခ်စ္စရာ့ဓေလ့ ဒို႔မေမ့။

တႏွစ္တႀကိမ္ မရိုးႏိုင္တဲ့
ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့ သႀကၤန္ပြဲမွာ
သူသူငါ ဆင္ယင္ႏႊဲလို႔
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကတဲ့ ပြဲေတာ္မွာေလ
မေမ့ႏိုင္စရာ ထင္က်န္ရစ္ေစဖို႔
ေဘာ္ဒါတို႔ေရ))))))))))))
ဒီႏွစ္လဲ... ကဲလိုက္ဦးစို႔။
*****
သႀကၤန္ကာလ ခါသမယမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကဲၾကမည့္သူမ်ားကို ေဘးအႏၲရာယ္ ကင္းေ၀းလို႔၊ ေဘးဘယာ ေ၀းကြာေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

Apr 1, 2007

အိပ္မက္+ဒိုင္ယာရီ=အိပ္မက္ဒိုင္ယာရီ

အိပ္မက္ကိုေတာ့ လူတိုင္းလိုလို မက္ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ၊ ေၾကာက္လန္႔စရာ၊ တသသနဲ႔ ေျပာမ၀ႏိုင္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ အိပ္မက္ေလးေတြ မ်ဳိးစံုကိုေပါ့။ မက္ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။
*****
အိပ္မက္ ဘာ့ေၾကာင့္ မက္တာလဲ? တခုခုကို စြဲလန္းၿပီး မအိပ္ခင္ ေတြးေနမိလို႔၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့လို႔၊ အျပင္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာက ကိုယ့္မ်က္စိထဲက မထြက္လို႔၊ အဲ့ဒီ အေၾကာင္းအရာ ေလးေတြကို စိတ္စြဲလန္းၿပီး မက္ၾကတာ။ အၿမဲတန္း ဒီလိုမ်ဳိး၊ ဒီအေၾကာင္းအရာ တခုတည္းကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ထပ္ မက္တတ္တာေတြလဲ ရွိတတ္ပါတယ္။

ညေလးဆို အိပ္မက္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးစရာေလးနဲ႔ ေတြ႕ေနတုန္း အျပင္က အသံတခုေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးသြားတယ္၊ အိပ္မက္ေလးကို ႏွေျမာလို႔ ထပ္လဲ မက္ခ်င္ေသးတယ္။ "ဘာလုပ္လဲ သိလား" ေခါင္းအံုးကို ေျပာင္းျပန္ လွန္ၿပီး၊ အသက္ေအာင့္ လက္နဲ႔ ခုႏွစ္ခ်က္ပုတ္ စိတ္ထဲကလဲ အိပ္မက္ေလး ျပန္လာဆိုၿပီး အတင္း လိုက္ဆြဲေခၚတာေပါ့၊ ဒီေတာ့ သူလဲ မလာခ်င္လာခ်င္နဲ႔ ျပန္လာရေရာ။ "ယံုဘူးလား မယံုရင္ စမ္းၾကည့္ေလ"။ ကိုယ္က စြဲလန္းေနမွေတာ့ မအိပ္ခင္ သူ႔ဆီ စိတ္ေရာက္ေနတာ ေပါ့ေနာ္ (ႏြားကေတာ့ ျမက္စားေနေလရဲ႕) အဲေလ ေတာ္ေတာ္နဲ႔လဲ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။

အိပ္မက္ထဲမွာ "ေနရာေလးတခု" (သီခ်င္းေခါင္းစဥ္မဟုတ္ပါ) မက္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ကလဲ ႏွစ္သက္ေနတယ္၊ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာေတာ့လဲ ေမ့သြားတာေပါ့ (ဟုတ္ဘူးလား၊ သူငယ္ခ်င္း)။ တခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ့ဒီေနရာေလး ကိုယ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္ ဆိုရင္ပဲ ျပန္သတိရလိုက္တာက "ငါေရာက္ဖူးတယ္၊ ဘယ္တုန္းက ပါလိမ့္" လို႔ စဥ္းစားေနတုန္း "ငါေရာက္ခဲ့တာ အိပ္မက္ေလးထဲမွာပဲ" ဆိုၿပီး သတိရသြားေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္။ မသိစိတ္ကေန ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ ေနရာေလးကို သူကပဲ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ခဲ့တာေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ စိတ္ဆႏၵ အရမ္း ျပင္းျပေနရင္ တကယ္ ျဖစ္တယ္လို႔ (စိတ္သာရွင္ေစာ ဘုရားေဟာ) ဆိုၿပီး ရွိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

တခ်ဳိ႕ေတြလဲ အိပ္ေနရင္း ေယာင္ၿပီး စကားေျပာၾကတာ၊ လမ္း ထေလွ်ာက္ၾကတာေတြ ၾကားဖူးတယ္၊ ဘာလို႔လဲ အိပ္မက္ေလးက ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းလို႔ေပါ့ေနာ္။ အိပ္မက္ကို အရမ္း စိတ္၀င္စားသြားေတာ့ လူက လုိက္ လုပ္မိေရာေလ (ဟုတ္တယ္ဟုတ္)။ တခ်ဳိ႕ေတြလဲ အိပ္မက္ထဲက ပံုရိပ္ေလးေတြကို အျပင္မွာ အေကာင္အထည္ ရုပ္လံုး ေဖာ္ၾကည့္ ၾကတယ္။ အထဲမွာ လွလို႔ အျပင္မွာလဲ လွမလားဆိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္တာေလ။ တခါတေလ အဆင္ေျပႏိုင္သလို မေျပတာေတြလဲ ရွိတတ္မွာပါ။ တခ်ဳိ႕ေတြလဲ ျဖစ္လာေတာ့မွာကို အိပ္မက္နဲ႔ ႀကိဳတင္ သိရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘာလို႔လဲ အျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ကို္ယ့္စိတ္ထဲမွာ ျပႆနာ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္၊ ဒါနဲ႔ ဒီကိစၥကို စြဲၿပီး ညက်ေတာ့ စဥ္းစား အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ လုပ္ၾကည့္ၾကတာ၊ ေသခ်ာတာက အဆိုးေတြခ်ည္းပါပဲ၊ စတည္းက ျပႆနာကို ႀကိဳသိေနခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

ဒီလိုဆိုရင္ အိပ္မက္ကိုေရာ ဘယ္သူေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေနလဲ (က်မ မသိပါ)။ ညေလး သိတာေတာ့ စိတ္က ထိန္းခ်ဳပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

အိပ္မက္ဆိုတာေရာ အိပ္ေနမွ မက္လို႔ရတာလား၊ မအိပ္ပဲေရာ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကည့္လို႔ မရဘူးလား "ဟာ ရတာေပါ့"။ ညေလးဆို အလုပ္ထဲမွာ မ်က္စိေလး မွိတ္ထားၿပီး (စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ေလ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ၾကည့္စမ္း ဆိုၿပီး) ေတြးေနတယ္။ အိပ္တာမွ မဟုတ္တာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ခဏေလး ေတြးေနမိတာေလ။ ျမင္တဲ့လူက "ဟဲ့ နင္ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ" လို႔ လာေမးမွ လန္႔ၿပီး "ဟင္ နင္လုပ္တာနဲ႔ ငါ စိတ္ကူးယဥ္ ေနတာေလး ပ်က္သြားပါၿပီ" လို႔ ႏွေျမာၿပီး ေျပာမိတတ္ေသးတယ္ (ဟုတ္တယ္ဟုတ္)။ ဒါက်ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တယ္ ေခၚျပန္ေရာ (လူေတြမ်ားေနာ္ စကားတတ္တိုင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ လွည့္ပတ္ၿပီး ေျပာေနၾကတာ၊ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္ၾကတယ္)။
*****
ဒါကေတာ့ ညေလးသိတဲ့ အိပ္မက္ေလး အေၾကာင္း....
*****
တခုခုကို မွတ္မိခ်င္လို႔ စာအုပ္ထဲ ေရးမွတ္ထားတယ္၊ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ တာ၀န္ေတြကို ေရးထားတတ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒိုင္ယာရီ (ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း) ေရးတယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ညေလးဆို တခါမွ မေရးဘူး ပ်င္းတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္နဲ႔ ပါတ္သတ္လာရင္ေတာ့ မေရးလို႔မရေတာ့ဘူး မ်ားျပားလွတဲ့ အလုပ္ေတြကို မေမ့ဖို႔ စာအုပ္၊ ခဲတံ နဲ႔ ေဘာလ္ပန္ေလး ေဆာင္ထားၿပီး မွတ္ရေရာ။ ညေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က အကုန္မွ မမွတ္ႏိုင္တာေနာ္၊ ေမ့တာကလဲ ခဏခဏပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဒိုင္ယာရီ ေရးၾကတာေနမွာ။

ငယ္တုန္္းက ျဖစ္ခဲ့တာ၊ လုပ္ခဲ့ ကိုင္ခဲ့တာေတြ၊ ေပ်ာ္စရာ၊ ၀မ္းနည္းစရာ ေတြကို စီကာပတ္ကံုး ေရးတတ္ၾကတဲ့ သူေတြကေတာ့ အသက္ႀကီးလာလို႔ ျပန္ၾကည့္တဲ့ခါမွာ သတိရစရာေတြ မ်ားေနတာေပါ့။ စာအုပ္ေလးထဲ ေပ်ာ္စရာပါရင္ ျပန္ေပ်ာ္လိုက္၊ ေဒါသျဖစ္စရာ ပါေတာ့ ခုကို တကယ္ ကိုယ္ခံလိုက္ရသလိုပဲ ျပန္ေဒါကန္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလို႔ ေကာင္းၾကမွာပါ။ ညေလးလိုဆို ဘယ္သူမွ ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့လို႔ ရၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္။
*****
ဒါကေတာ့ ညေလးသိတဲ့ ဒိုင္ယာရီ အေၾကာင္း...
*****
ခုေတာ့ ညေလး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြ၊ ညေလး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေလးေတြကို စာနဲ႔တစ္ဖံု ကဗ်ာနဲ႔တမ်ဳိး ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မ်ားျပားလာေတာ့ ညေလးရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္က အကုန္ မမွတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္ရင္းနဲ႔ ညေလးရဲ႕ "အိပ္မက္ဒိုင္ယာရီ" ေလး ျဖစ္လာေတာ့တာ ပါပဲကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲေနာ္၊ ေမာင္ညီမေလးမ်ား ေနာက္ပံုျပင္မ်ားစြာကို ဆက္လက္ ရႈစား အားေပး ၾကပါဦးလို႔။
*****

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္...>>>>

 
Looking for something? Try :::