သူ႔အသက္

"သူဇာ၊ စႏၵာ နဲ႔ ငရဲ ငါနင္တို႔ကို ေမးစရာရွိလို႔"
"ဘာမ်ားလဲဟ ေမးေပါ့၊ အထူးအဆန္း လုပ္လို႔။ အဲ့ဒီ ညေလး တေယာက္က အၿမဲအဲ့လိုပဲ" (သူဇာ့အေျပာ)
"ငါေမးရင္ နင္တို႔ ေျဖမွေျဖႏိုင္ပါ့မလားလို႔လဲ စဥ္းစားေနရေသးတယ္ေလ"
က်မရဲ႕ စကားနဲ႔ သူတို႔ကို မခံခ်င္ေအာင္ စေျပာလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြရဲ႕ သိခ်င္စိတ္ရယ္ မခံခ်င္စိတ္ရယ္ ေပါင္းၿပီး က်မကို အတင္း ၀ိုင္းေမးၾကပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ဆိုတာကေတာ့ က်မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေလး သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ခင္သူဇာခိုင္၊ အိစႏၵာ နဲ႔ ရဲထြန္း တို႔ပဲျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာ၊ အႏိုင္က်င့္တာ လူလည္က်တာကို အၿမဲပဲ ခံေနၾကရေတာ့ ဒီတခါ သူတို႔ေတြ စိတ္ထဲမွာ က်မကို ျပန္ႏွိပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးေလာက္ၿပီလို႔လဲ ထင္ပါ့။ အဟ

"ညေလး ေမးမွာျဖင့္မေမးေသးပဲနဲ႔ ဘာေတြ စဥ္စားခန္း၀င္ေနတာလဲ၊ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးေနာ္" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္းေအာ္ၾကတယ္ေလ)
"ေၾသာ္ ေမးမွာပါဆို၊ ေမးခြန္းကို ဘယ္ကစရမွန္း မသိေသးလို႔ အစေကာက္ေနတာ"
"နင္ မညစ္ပတ္နဲ႔ေနာ္" (ထပ္ေျပာျပန္ၿပီေလ)
"ေဟာၾကည့္ပါလား နင္တို႔ေတြက ငါဘာေျပာေျပာ မေကာင္းဘူး ထင္မေနၾကနဲ႔ေလ နင္တို႔ရဲ႕ စိတ္ထား ေလးေတြကို ျဖဴေအာင္ အရင္ထားလိုက္ဦး ငါေမးမယ္၊ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျဖၾကေနာ္၊ ၿပီးစလြယ္မေျဖနဲ႔။ အင္းးးး ေမးသာ ေမးရတာ နင္တို႔ မွားေတာ့မယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳသိေနတယ္၊ ဟဲဟဲ"
"ညေလးေနာ္ မေမးေသးပဲနဲ႔ ဆရာႀကီးေလသံ ဖမ္းမေနနဲ႔ ငါတို႔ေတြ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ျပန္ေတာ့မွာေနာ္" (သံုးေယာက္ စိတ္မရွည္တဲ့ ေလသံကေတာ့ တသံတည္းပဲ)
"ကဲကဲ ေမးမယ္၊ နင္တို႔အိမ္မွာ တိရစာၦန္ေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္စီ ရွိၾကလဲ၊ ေျဖေတာ့ (ေသခ်ာ စဥ္းစားဦးေနာ္)"

ဒီလိုေလး ကလိတိတိေလး က်မစလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေတြလဲ မဆိုင္းမတြပဲ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ အေျဖ ေပးၾကေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔ေတြ ေျဖပံုကေတာ့
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ငါအရမ္းခ်စ္တဲ့ ရန္လံု တေကာင္ပဲရွိတယ္၊ သူ႔ေတာင္ ငါမနည္းေျပာလို႔ ၀ယ္ေပးထားတာ" (ငရဲက ဒီလိုေျပာတယ္ေလ)
"ငါ့အိမ္မွာေတာ့ ေမက ေခြးမေမြးရဘူးတဲ့ ကရိကထမ်ားလို႔ဆိုၿပီး ငါေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ေရႊမကို ေပးေမြးတယ္၊ ညေလးရယ္ နင္သိရဲ႕သားနဲ႔ ေမးေနရေသးတယ္" (သူဇာရဲ႕အေျဖေပါ့)
"ငါ့အိမ္ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွကို ေပးမေမြးတာ အလုပ္ရႈပ္တယ္၊ ေရာဂါရမယ္တဲ့" (စႏၵာရဲ႕ စိတ္ပ်က္သလိုေလး အေျပာ)
"ဟားဟား အားလံုးမွားတယ္ဟ၊ ငါမေျပာလား နင္တို႔ေတြ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးလို႔၊ ေသခ်ာမွ မစဥ္းစားၾကပဲ"
"ဘာမွားလို႔လဲဟ ညေလးေနာ္ နင္မညစ္ပတ္နဲ႔ ဟုတ္တာပဲကို" (စႏၵာရဲ႕ ေခ်ပၿပီး ျပန္ျငင္းသံေပါ့)

က်မရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ရီသံကို မႀကိဳက္ၾကသလို မ်က္ေစာင္း ၀ိုင္းထိုးၾကၿပီး ဆူပုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ ျပန္လဲ ျငင္းၾကေသးတယ္ေလ။
"ဒါဆို တေကာင္စီပဲေနာ္ စႏၵာက တေကာင္မွ မရွိဘူးေနာ္ ဟုတ္လား ၿပီးမွ ငါ့ကို ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ ဆိုၿပီး ျပန္မျငင္းၾကနဲ႔"
"ေအးပါဟ ေျပာနင့္အေျဖ" (ငရဲရဲ႕ အေျပာ)
က်မလဲ ေသခ်ာေအာင္ ကတိေတာင္းရေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ သူတို႔လဲ အရမ္းကို ညစ္ၾကတာ (ညေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ မဟုတ္လား၊ ဗီဇတူရာေလးေတြ စုမိေနၾကတာေလ) ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မတည့္ၾကေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ ခင္မိၾကပါတယ္။ ေသခ်ာ ကတိရေတာ့မွ က်မလဲ
"ဒါဆိုဆက္ေမးဦးမယ္ နင္တို႔အိမ္မွာ ရွိေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ ေနေနၾကတဲ့ အိမ္ေျမႇာင္ေလးေတြက တိရိစာၦန္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေမြးထားတာလား"
"အဲ ဟုတ္သားပဲ ေမြးထားဘူးေလ သူ႔ဖာသာ ရွိေနၾကတာ" (သူဇာ)
"က်န္ေသးတယ္ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ေတြ ေသမေလာက္ရြံတဲ့ ပိုးဟပ္၊ ၾကြက္နဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြကေရာ"
"ညေလး နင္ညစ္ပတ္လာၿပီ" (စႏၵာ) သူကတအား ရြံတတ္တာ
"ဟာ ညစ္ပတ္ပါဘူးဟာ အေကာင္းေျပာတာ"
"ဒါဆို ဘာေကာင္က်န္ေသးလဲ" (ငရဲ)
"ဟားဟားးး အမ်ားဆံုး အေကာင္ေလးေတြ က်န္ေသးတယ္"
"ဘာေကာင္လဲ" (သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီး တေလသံတည္း သိခ်င္စိတ္နဲ႔ေလ)
"နင္တို႔ေတြကလဲေလ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားဖို႔ကို အစေဖာ္ေပးထားတာ ေတာင္မွပဲ ဒံုးေ၀းၾကတာ၊ နည္းနည္းေလးမွ ဦးေႏွာက္ကို အပင္ပန္းမခံခ်င္ၾကဘူး"
"ညေလး နင္ေတာ့ေနာ္ သာသာနဲ႔နာနာ ႏွက္ေနျပန္ၿပီ ေျပာေျပာ ျမန္ျမန္ေျပာ ငါတို႔ေတြကလဲ ညံ့ေတာ့ ခံရမွာေပါ့" (ငရဲ)

က်မရဲ႕ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အေျပာကို သူတို႔ေလးေတြ အလူးအလဲ ခံေနၾကရတာေပါ့၊ ကဲ မေျပာလား ငါေမးရင္ မေျဖႏိုင္ၾကပါဘူးဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်မကို မေက်နပ္သလို ၀ိုင္းၾကည့္ ေျပာၾကေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ လက္မိႈင္ခ်ရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဟီဟိ
"ေနာက္ဆံုးအေကာင္က ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြေလ သူတို႔ေလးေတြကို နင္တို႔ေတြ ေန႔တိုင္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာပဲ ဒါေတာင္ မမွတ္မိၾကဘူး၊ အေကာင္ေလးေတြက ေသးလို႔လား နင္တို႔ေတြက သက္ရွိ သတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ ၾကတာလား။ သူတို႔ေလးေတြလဲ အသက္ရွိၾကတယ္ေလ စားေသာက္တတ္ၾကတာပဲ၊ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ေလးေတြလို လူေတြ ခ်စ္ခင္ၿပီး ယုယတြယ္တာစရာ အေကာင္ေလးေတြ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြလဲ တိရိစာၦန္ေလးေတြပဲေလ"
က်မရဲ႕ ရုပ္တည္နဲ႔ အေျပာကို ေသခ်ာစဥ္းစားၾကၿပီးမွ သူတို႔ေတြ ျပန္ေျပာၾကပံုက
"နင့္ကို အဲ့ဒီအေကာင္ေလးေတြရွိမွန္း သတိထားမိေအာင္ ဘယ္သူေျပာျပတာလဲ" (စႏၵာ)
"ညေလး နင္အရမ္းေတာ္တယ္ ငါတို႔ေတြ ဘယ္လိုမွ သတိမထားမိၾကတာ ဘယ္သူမွလဲ သိပ္ၿပီးဂရုစိုက္ၾကမွာ မဟုတ္တဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ေထာက္ျပလို႔ ေက်းဇူး" (သူဇာ)
"ဒီတခါေတာ့ နင့္ကို တကယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငါတို႔ဆို အရင္က သူတို႔ေလးေတြကို ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္မိဘူး" (ငရဲ)
"ဘယ္သူမွ လာေျပာမျပဘူး ငါဟိုေန႔ကမွ အေမ့၀ိုင္းကူရင္း သတိထားမိတာ ၿပီးေတာ့လဲ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ။ သူမ်ားေတြ ဘယ္လို သေဘာထားၾကလဲ ဆိုတာလဲ ငါလိုက္ေမးၿပီးၿပီ၊ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ ဆိုတာ ငါေျပာျပမယ္ နားေထာင္ၾကမလား"
က်မရဲ႕အေမးကို မဆိုင္းမတြပဲ ေခါင္းေလးေတြ ၿပိဳင္တူညိတ္ရင္း
"ေအး နားေထာင္မယ္ ေျပာျပ" (သံုးေယာက္ ၿပိဳင္တူေလးအေျပာ)
အတည္ေျပာေနၾကတဲ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြၾကည့္ရင္း က်မလဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့
*****
"သမီးေရ ဘာလုပ္ေနလဲေဟ့ ဒီမွာ အေမ့ကို လာ၀ိုင္းကူဦး"
"လာၿပီအေမေရ"
အေမ့ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ က်မလဲ လုပ္လက္စ ေက်ာင္းစာေတြကို ခဏခ်ၿပီး အေမရွိရာ ေနာက္ေဖးေဆာင္ကို အေျပးေလး တပိုင္း လွမ္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့
"အားးး ေမေရ ေျခေထာက္က ရြစိရြစိနဲ႔ ဘာေတြလဲ မသိဘူး" ေျပာၿပီး ငံု႔ၾကည့္မိတဲ့ခါ
"ပုရြက္ဆိတ္ေတြ မ်ားႀကီးပဲ ေမရ၊ ေျခေထာက္ေပၚတက္လာတာ"
"သမီးက သူတို႔ကို သြားနင္းမိလို႔ေနမွာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တက္လာတာ"
"ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးကို ေမကလဲ"
က်မကမျဖစ္ႏိုင္သလို ေျခေထာက္ေပၚ တရြရြ ေျပးလႊားေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြကို ခါခ်ရင္းေျပာေတာ့ အေမက
"မယံုရင္ သမီးလာခဲ့တဲ့လမ္းကို ျပန္သြားၾကည့္ပါလား၊ သူတို႔ေတြ အိမ္ေျပာင္းေနၾကတာေနမွာ"

က်မလဲ က်မလာခဲ့ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ျပန္ၾကည့္တဲ့ခါမွာ ဧည့္ခန္းမနဲ႔ မီးဖိုေဆာင္အကူး တံခါးေပါက္နားမွာ အတန္းေလး ပ်က္သြားရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ ျပန္႔ႀကဲ ေျပးလႊားေနၾကၿပီး၊ က်မနင္းခဲ့လို႔ ေသသြားတဲ့ သူတို႔ အေဖာ္ေလးေတြနဲ႔ ျဖဴျဖဴအရာေလးေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
"ဟုတ္တယ္ ေမေရ အမ်ားႀကီးပဲ ဘာလို႔ အိမ္ေျပာင္းၾကတာလဲဟင္"
"မိုးတြင္းေရာက္လာၿပီေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔လဲ လြတ္ရာေျပာင္းၾကတာေပါ့"
"ေမေရ ဒီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဘာေတြလဲ"
"ေသခ်ာၾကည့္ေလ သမီးရဲ႕ သူတို႔ရဲ႕ သားေလာင္းေလးေတြေပါ့"
က်မလဲ အေမ့ကိုေမးလိုက္ ၾကမ္းျပင္က သူတို႔ေလးေတြကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္သြားပါတယ္။ သူတို႔ ကိုက္ခ်ီယူေနၾကတဲ့ ျဖဴျဖဴအရာေလးကို က်မလက္ေပၚတင္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အေမေျပာသလိုပါပဲ ပုရြက္ဆိတ္လို႔ ယူဆရတဲ့ အေကာင္ေလးပါ၊ အသက္မရွိေသးဘူးထင္ပါရဲ႕ မလႈပ္ေသးဘူး ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ ျဖဴျဖဴေလးေတြလဲ ပါရဲ႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ေနာ္ က်မတက္နင္းမိတာ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းမ်ဳိးမို႔လို႔ အနီဆိုရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုက္ၾကမွာပဲ။

က်မရဲ႕ အေတြးထဲမေတာ့ က်မတက္နင္းလိုက္လို႔ ေျခေထာက္ေလးေတြ က်ဳိးသြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ၊ ခႏၶာကိုယ္ ျပားခ်ပ္သြားတဲ့ အေကာင္ေလးေတြ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ အေကာင္ေလးေတြက က်မကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား က်ိန္ဆဲေနမလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္ကလဲ ေသးၿပီး အဆိပ္လဲ မရွိရွာတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ အမည္းေလးေတြကို က်မ အရမ္းကိုပဲ သနားသြားမိပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္ အနီေကာင္ေတြဆိုရင္ က်ိန္ဆဲယံုတင္မက ျပန္လည္ ကိုက္ၾကမယ္ဆိုတာကို က်မသေဘာေပါက္ပါတယ္။ လူေတြေတာင္ ကိုယ့္ကိုထိရင္ ကိုယ့္ကို နာေအာင္ လုပ္ထားရင္ အဲ့ဒီလူကို ေသေလာက္ေအာင္ မွတ္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

အဲ့ဒီညေနမွာပဲ
"အေမေရ ဒီမွာ ေမာင္ေလး ေသာက္သြားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ မုန္႔ပန္းကန္ ေဆးလဲမသြားဘူး ပုရြက္ဆိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ တက္ေနၾကၿပီ"
"ေရေဆးလိုက္ေလ သမီးရဲ႕"
"ေရေဆးရင္ သူတို႔ေတြ ေသကုန္ၾကမွာေပါ့ ေမရ"
က်မေျပာၿပီး သူတို႔ေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး ခါခ်တန္ ခါခ် ခြက္တြင္း၀င္ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ ေလးေတြကို ေလနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မႈတ္ရင္း အျပင္ထြက္လာေအာင္လုပ္ ၿပီးေတာ့မွ ခြက္ကို သြားေဆးလိုက္ပါတယ္။ အခ်ိန္လဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကန္႔ၾကာသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲ ၾကည္လင္ေနပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေလးေတြကို က်မလက္နဲ႔ မသတ္မိလိုက္ပဲ သတိထားမိ ေနတာကိုပဲ ၾကည္ႏူးေနမိပါတယ္။

ေနာက္တေန႔ ညေနပိုင္း က်မအမိႈက္သြားသြန္ေတာ့ အိမ္ေဘးနားက အန္တီႀကီးလဲ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တလံုး ကိုင္လို႔ အမိႈက္သြန္ဖို႔ ဆင္းလာေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႔အိတ္က လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ဆိုေတာ့ က်မလဲ စပ္စုလိုက္မိတာ ေပါ့ေလ။ ဒီမွာပဲ
"အန္တီ အမိႈက္သြားပစ္မလို႔လား"
"ဟုတ္တယ္ေလ ညေလးရဲ႕ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အန္တီ့အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔ ဘာေကာင္လဲလို႔ပါ"
"ၾကြက္ေတြ ေသာင္းက်န္းလို႔ ညေလးေရ ၾကြက္ကပ္ေကာ္နဲ႔ ေထာင္ၿပီး မိေတာ့ ခုသြားပစ္မလို႔၊ ပိုးဟပ္ေတြေရာေလ"
"ၾကြက္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္တယ္ ဟုတ္လား အန္တီ ရလို႔လား၊ ဘာေကာ္လဲဟင္"
"ရတယ္ေလ သမီးရဲ႕ ၀ယ္ရတာ ဘူးနဲ႔လာတယ္ေလ၊ ဆိုင္တိုင္းလိုလိုမွာ ရွိတတ္ၾကတယ္"
"သမီးတို႔အိမ္မွာေတာ့ ၾကြက္ရွိဘူး အန္တီရ ျဖဴတုတ္ရွိလို႔လား မသိဘူး"
"ဟုတ္မွာေပါ့ ေၾကာင္ရွိေတာ့ ၾကြက္ဘယ္လာမွာလဲ"

က်မလဲ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔အိတ္ထဲက လႈပ္စိလႈပ္စိ အေကာင္ေလးကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာပါတယ္။ ဘယ္လိုေနလဲ ေကာ္က ဘာေကာ္မို႔လဲနဲ႔ က်မအေတြးလဲ နဲနဲရႈပ္သြားပါတယ္။ က်မလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ အမိႈက္ပံုနား ခဏ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။ သူသြားၿပီးတဲ့ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သူျပစ္လိုက္တဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ကို သြားၿပီး ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္တဲ့ခါမွာ ေကာ္လို႔ထင္ရတဲ့ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ၾကြက္ေလးေတြကို သနားစဖြယ္ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြ ဘယ္လိုမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို ေကာ္က ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ဟိုဖက္လွည့္ရင္ ေကာ္နဲ႔ၿငိ ဒီဖက္ရုန္းရင္ ေကာ္နဲ႔ထပ္ၿငိနဲ႔ ရုန္းေလ ေကာ္ကကပ္ေလ ဆိုသလိုပဲ အေရျပားေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေသြးေတြလဲ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ က်မလဲ သနားတာနဲ႔ သူတို႔ကို အနားက တုတ္ေလး တေခ်ာင္းရွာၿပီး ကေလာ္ေပးပါတယ္၊ ေကာ္ေတြပါ ပါေအာင္ ေကာ္ေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ မရတဲ့အဆံုးမွာ ဒီတိုင္းေလးပဲ ထားခဲ့လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ က်မမ်က္စိထဲမွာ သူတို႔ေလးေတြအစား က်မကိုယ္ကို အစားထိုး ျမင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ခါမွာ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေခါင္းပဲ ယမ္းမိပါေတာ့တယ္ေလ။ ၾကြက္ကေလးခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ေနၿပီး က်ိန္ဆဲလိုက္မလဲလို႔။

က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းထဲက ကေလးေတြ လမ္းထဲမွာ ညတိုင္း ဆင္းေဆာ့ၾကပါတယ္။ လမ္းထဲမွာ အဘိုးႀကီးတေယာက္က ညတိုင္းဆို ကုလားထိုင္တလံုးခ်ၿပီး ေအးေအးလူလူ ထြက္ထိုင္တတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူက လက္ထဲမွာ ေရစစ္လိုမ်ဳိး ကေတာ့ရွည္ႀကီး (ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါတယ္) တခုကိုင္လို႔ ဟိုဖက္ယမ္းလိုက္ ဒီဖက္ယမ္းလိုက္နဲ႔ ဘာလုပ္ေနလဲ မသိရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆတ္ေဆာ့တဲ့ က်မလဲ အနားသြားလို႔ စပ္စုျပန္တာေပါ့ေလ။
"အဘ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"ေအးကြယ့္ စားၿပီးေပါ့ ကေလးရယ္"
"အိမ္ထဲမွာ ပူလို႔လား အဘရဲ႕"
"ဟုတ္တယ္ ကေလးရဲ႕ အိမ္ထဲမွာပူေတာ့ ပန္ကာဖြင့္ရတယ္ေလ၊ ပန္ကာေလက်ေတာ့ အဘတို႔လို အသက္ႀကီးလာရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ၊ သဘာ၀ေလက အေကာင္းဆံုးပဲေလ"
"အဘ ဒါႀကီးက ဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္ ဟိုဖက္ ဒီဖက္ ယမ္းၿပီးေတာ့"
"ေၾသာ္ ဒါလား ျခင္ယပ္ေနတာေလ ဒါကိုယမ္းလိုက္ေတာ့ ျခင္ေတြအလြယ္တကူ ၀င္လာတယ္ေလ ၿပီးရင္ အ၀က ေအာက္ေျခနားထိ လက္နဲ႔ ဖ်စ္သတ္လုိက္ယံုပဲေလ၊ လြယ္တာေပါ့ ကေလးရဲ႕"
"ဟင္ ဒါဆို သူတို႔ေတြ ေသကုန္တာေပါ့ေနာ္ အဘပဲ သူတို႔ရွိရာမွာ လာထုိင္ေနၿပီးေတာ့ အဘ အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ေရာ ဒီလိုပဲ ယပ္ေနတာလား"
"အိမ္ထဲမွာေနေတာ့ ျခင္ေဆး ထြန္းထားတာေပါ့ ကေလးရ"
"ဒါဆို ခုလဲ ျခင္ေဆးထြန္းထိုင္ေပါ့ အဘရဲ႕၊ သူတို႔ကို သတ္ေလ သူတို႔က အဘကို ကိုက္ေလျဖစ္ေနမွာေပါ့ မရိုက္ပဲ ေမတၱာပို႔ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္လာကိုက္ေတာ့မွာလဲ အဘရဲ႕"
က်မလဲ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဘုေျပာၿပီး လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္ အဘိုးႀကီးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္က်န္ခဲ့လဲ မသိေတာ့ပါ။

အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ က်မလဲ မေန႔ကအျဖစ္ရယ္ ဒီေန႔အျဖစ္ရယ္ကို ေတြးၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပုရြက္ဆိတ္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြ ခႏၶာကိုယ္ေလးက ဒီေလာက္ေသးငယ္ေနေတာ့ သူတို႔အင္အားနဲ႔ အစာရွာစားရတာ ဘယ္လြယ္လိမ့္မလဲ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရွာႏိုင္တဲ့ အင္အားေလးနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြ အသက္မေသဖို႔ကို မနည္းရွာစားၾကရမွာ။

ၿပီးေတာ့ ၾကြက္ကေလးေတြကေရာ စားၾကြင္းစားက်န္မွ ရွာမစားရင္ ဘယ္လို အသက္ရွင္ ေနႏိုင္ၾကမလဲ။ အိမ္ေတြမွာ ေနေတာ့ သူတို႔ကို ရြံၾကတယ္။

ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေလးကေရာ သူ႔မွာ ေသြးစုပ္ဖို႔ ႏွာေမာင္းေလးတခုကလြဲရင္ အစာစားစရာ ပါးစပ္ ပါတာမွ မဟုတ္တာ။ ေသြးမွ မစုပ္ရင္ သူဘယ္လို အသက္ဆက္ရွင္မလဲ။ သူ႔အသက္ရွင္ဖို႔ကို သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ေသြးကို ျပန္စုပ္ရတာမဟုတ္လား။

က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္ထဲမေတာ့ ဒီကေန႔ကစလို႔ သတိထားၿပီး သတၱ၀ါေလးေတြရဲ႕ အသက္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် မသတ္မိေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ရယ္၊ သူတို႔ကို ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္သလို မျဖစ္ေအာင္ ေနဖို႔ရယ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လႊဲလိုမရလို႔၊ သတိမရလိုက္လို႔ ဆိုတဲ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အေျခအေနေတြက လြဲရင္ "ပါဏာတိပါတကံ" ကို မက်ဳိးမေပါက္ေအာင္ သတိနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
*****
က်မေျပာလို႔ အၿပီးမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက
"ေအးဟ အေမဆို ၾကြက္ေတြ အရမ္းေသာင္းက်န္းရင္ ၾကြက္ကပ္ေကာ္၀ယ္ၿပီး ေထာင္ထားတတ္တယ္" (စႏၵာ)
"အဆိုးဆံုးက ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြပဲ ေကာ္ဖီခြက္တို႔ ထမင္းပန္းကန္တို႔ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ခဏေလး ထားလိုက္တာနဲ႔ တက္ေတာ့တာပဲဟ၊ ငါလဲ အရင္ကဆို ေရနဲ႔ေဆးခ်ေနၾကပဲ ဒီတခါေတာ့ ေရွာင္ရမယ္" (သူဇာ)
"ငါက ပိုးဟပ္ဆို အရင္က ေတြ႕တာနဲ႔ ရို္က္သတ္လိုက္တာပဲ ဒီတခါေတာ့ သူ႔ကိုဖမ္းၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္" (ငရဲ)
"ေအးေပါ့ သူတို႔ေတြကို သက္ရွိသတၱ၀ါေတြလို႔ မသတ္မွတ္ရင္ ပါဏာတိပါတကံ ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ က်ဴးလြန္မိၾကတာပဲေလ။ လူတိုင္း ငါးပါးသီလ လံုဖို႔ဆိုေ၀းလို႔ ဒီတပါးတည္းေတာင္မွ မက်ဳိးေအာင္ မနည္း ေစာင့္ထိန္းရမွာ။ လူသတ္မွ သူ႔အသတ္ သတ္တာမဟုတ္ပဲ သတၱ၀ါေလးတိုင္းရဲ႕ အသတ္လို႔ သတ္မွတ္ထားရင္ သတိအၿမဲထားေနရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဟာ"
"ေအး ငါတို႔လဲ ေနာက္ဆို ရေအာင္ေရွာင္ရမယ္။ ငါးပါးလံုး မလံုရင္ေတာင္မွ တပါးေလာက္ကို မက်ဳိးေအာင္ ေစာင့္ႏိုင္ရင္လဲ ေကာင္းတာပဲ၊ နင့္ကိုေတာ့ ငါတို႔ သံုးေယာက္လံုးက ေလးစားသြားၿပီဟာ တကယ္ပါ။ အစကေတာ့ ငါတို႔ကို ႏွိပ္ကြပ္ေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေနတာ ခုလို သတိေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"လိုပါဘူးဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ငါသိရင္ နင္တို႔လဲ သိရမွာေပါ့ဟ၊ နင္တို႔ေတြ လက္ခံတာကိုပဲ ငါက ၀မ္းသာေနတာ"
ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ရဲ႕ စကားရည္လုပြဲေလးကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ဒီတခါပဲ သိမ္းျဖစ္ပါတယ္။
*****
ဒီသတၱ၀ါေတြ မရွိေအာင္ လူသတၱ၀ါကပဲ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႔ရွင္းေနေအာင္ ထားၾကရမွာ မဟုတ္လား။ သူတို႔ကို လာေအာင္ ဖိတ္ေခၚရင္ လာေနၾကဦးမွာပဲေလ။ ကိုယ္ကမွ သန္႔ရွင္းေအာင္ မထားပဲေလ။ စားၾကြင္းစားက်န္ကို တခါတည္းပစ္ၿပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ဆိုလဲ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ တခါတည္း ေဆးေၾကာ သန္႔စင္လိုက္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္ မလာႏိုင္ေတာ့သလို ၾကြက္လဲ မေပါေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက ကုိယ္သတ္လုိက္တိုင္း နည္းပါးမသြားပဲ ေပါမ်ားေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား ကုန္တယ္လို႔မွ မရွိတာ ဒါေတာင္မွ ျခင္အသက္က ၇ ရက္ပဲ ရွည္တယ္ ဆိုလား။

ဘယ္လိုလဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အိမ္မွာေမြးမထားပဲ သူ႔အလိုလို ရွိေနၾကတဲ့ တိရိစာၦန္ေလးေတြကိုေရာ ၾကင္နာစိတ္ေလး ထားၾကမယ္ မဟုတ္လား။

*****