မေၾကာက္ပါနဲ႔

အခ်ိန္ကား ညေနခင္း ေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္၊ သူတို႔ ဦးတည္ေနသည့္ အရပ္ကား ၿမိဳ႕စြန္နားမွ အိမ္အိုႀကီးဆီသို႔....
*****
သူတို႔ဆိုသည္မွာကား လူငယ္ေလးတစု အမွန္ေျပာရေသာ္ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ဘူးဟု စကားႀကီး စကားက်ယ္မ်ား အၿမဲေျပာေလ့ရွိေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္ လူငယ္ေလးတစု၊ ေယာက္်ားေလး (၂) ဦး၊ မိန္းကေလး (၃)ဦး၊ ေပါင္း (၅)ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ဘာသြားလုပ္ၾကမွာပါလိမ့္၊ သရဲေျခာက္သည္ဟု လူေျပာသူေျပာ မ်ားေနေသာ အိမ္အိုႀကီးဆီသို႔ ယေန႔ည သြားေရာက္ ၾကည့္ရႈၾကရန္ ျဖစ္သည္။

ညေနခင္း ေနက်လာသည္ႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနရာမွ လူစု၍ တေယာက္လက္ တေယာက္တြဲကာ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ လွမ္းလာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္နားသို႔ ေရာက္ေသာ္...
"ဟဲ့ ငါတို႔ေတြ လက္တြဲမျဖဳတ္နဲ႔ေနာ္ ေတာ္ေနၾကာ လူစုကြဲသြားမွ" (မီးမီး)
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး" (ရန္ႏိုင္)
"ေအးဟ နီးလာလို႔လား မသိဘူး ခ်မ္းလာသလိုပဲ" (ေသာ္ေသာ္)
"နင္က လက္ျပတ္ေလး ၀တ္လာတာကိုး" (ေအာင္ေအာင္)
"ေတာ္ပီဟာ စကားမမ်ားၾကနဲ႔ေတာ့၊ ဘရားစာ ရြတ္ၾကရေအာင္၊ မရပ္နဲ႔ေနာ္၊ အိမ္ထဲ၀င္ရင္လဲ လက္တြဲ ထားၾကဦး" (တုတု)
အဲ့ဒီလို သူတို႔ေလးေတြ စကား အေျခအတင္ ေျပာရင္း အိမ္တံခါး၀ ေရာက္လာခဲ့သည္။

ရန္ႏိုင္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး အိမ္တံခါးမႀကီးကို တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္သည္။ "ကၽြီ...ကၽြီ...ကၽြီ..." အထဲတြင္ ေမွာင္ႏွင့္ မည္းမည္း ဘာဆိုဘာကိုမွ် မျမင္ရသည့္အတြက္ အသင့္ ပါလာေသာ ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိလိုက္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ပါးစပ္မွလဲ ရသမွ် ဘုရားစာမ်ားကို မျပတ္ ရြတ္လာၾကေသးသည္။ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ ဘယ္ကမွ ေလမတိုက္ပါပဲ ေအးစိမ့္လွ်က္ ရွိၿပီး၊ ဖုန္မႈန္႔မ်ား၊ အမိႈက္မ်ား ပင့္ကူမွ်င္မ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြလွ်က္ရွိသည္။
"ဟဲ့ ငါေတာ့ ရင္တုန္လာပီဟ နဲနဲလည္း ေၾကာက္လာသလိုပဲ"
"မေၾကာက္ပါနဲ႔ တုရာ နင္ကလဲ အားလံုးရွိၾကတာပဲ စတည္းက မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔လား" တုတုအေျပာကို ေအာင္ေအာင္က မေက်နပ္သလို ျပန္ေျပာသည္။
"နင္တို႔ စကားမ်ားမေနနဲ႔ ခု ထပ္ခိုးေပၚ တက္ၾကည့္ရေအာင္"
ရန္ႏိုင္မွ ေျပာၿပီး သူဦးေဆာင္ကာ ေအာင္ေအာင္ကို ေနာက္ဆံုးတြင္ထား၍ သူတို႔ေတြ တလွမ္းခ်င္း တထစ္ခ်င္း တက္လာခဲ့ၾကသည္။

အိမ္အိုႀကီးမွာ အေတာ္ပင္ က်ယ္၀န္း၍ နံမည္ဆိုးမရွိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနလို႔ေကာင္းမည့္ အေနအထား တြင္ ရွိေနသည္။ ေလွခါးေဘးတဘက္ နံရံတြင္ ေရာင္စံု ပန္းခင္းမ်ားကို အနီးကပ္ ေရာက္ရွိသြားသလို ခံစားရေစေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသးသည္။ အေပၚထပ္တြင္ ဖုန္မႈန္႔တစက္မွ ရွိမေနပဲ ဆက္တီ တစံုလည္း ရွိေနသည္။
"ဟဲ့ လူမေနဘူးသာဆိုတယ္ အေပၚထပ္မွာ ဖုန္လဲမရွိိပါလား၊ ပင့္ကူအိမ္လဲမေတြ႕ရဘူး" (မီးမီး)
"လာဟာ ငါတို႔ေတြ အခန္းထဲေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရေအာင္၊ ခုမွ (၇)နာရီပဲ ရွိေသးတယ္၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးရင္ ျပန္ၾကမယ္"
ေအာင္ေအာင္ေပးေသာ အႀကံကို ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္ၾကပါ၊ သူတို႔ေတြလဲ ျပန္ခ်င္ၾကၿပီ မဟုတ္လား။

"ဟဲ့ ေျခသံၾကားသလိုပဲ"
"ေသာ္ေသာ္ရာ နားၾကားလြဲတာေနမွာပါ၊ ငါေတာ့မၾကားပါဘူး"
သူပါၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း က်န္မိန္းကေလးမ်ား ေၾကာက္မည္စိုး၍ ရန္ႏိုင္မွ ထိန္းသိမ္း ေျပာဆို ေပးေနရသည္။ ဒီထဲတြင္ သူအသက္ အႀကီးဆံုးမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့လည္း တံခါးမႀကီးမွာ အတြင္းမွ လူတေယာက္ တြန္းထားသည္ဟု ထင္ရေအာင္ မနည္းတြန္းဖြင့္ ၀င္ရသည္ဟု လူအမ်ားက ေျပာၾကသည္။ သူတြန္းဖြင့္ ၀င္လာစဥ္ကေတာ့ အတြင္းမွ လူတေယာက္ ကူဖြင့္ေပးသည္ဟု ထင္ရေလာက္ ေအာင္ပင္ ေပါ့ပါး လြန္းလွသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေရာက္ၿပီးမွေတာ့ ႏွံ႔ေအာင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရမည္ မဟုတ္လား။ အခန္းေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အေပၚထပ္ကို အခန္းေပါက္ေစ့ အျပင္မွ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီးေသာခါ သူတို႔ေလးေတြ ေလွခါးတေလွ်ာက္ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ပါးစပ္မွလည္း ဘုရားစာရြတ္ မပ်က္ၾကေပ။ ေအာက္ထပ္သို႔ ေရာက္ခါမွ အေပၚထပ္မွေန၍ တံခါးဖြင့္သံ၊ ျပန္ပိတ္သံႏွင့္၊ ဆက္တီခံု ေရႊ႕သံမ်ား ၾကားလာရသည္။

"ဟဲ့ သူတို႔ေတြ လာပီနဲ႔တူတယ္" (မီးမီး)
"ဘယ္သူေတြလဲဟ၊ အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ" (ေအာင္ေအာင္)
"ငါက ေျပာျပေနရဦးမွာလား ဒီအိမ္မွာ ရွိတဲ့သူေတြေပါ့" (မီးမီး)
"နင္ကလဲ ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ငါတို႔လဲ ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ သူတို႔လဲ ဘာမွလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လာျပန္ၾကမယ္"
ရန္ႏိုင္မွ ေဖးမေျပာဆိုၿပီး သူတို႔ေလးေတြ လာရာလမ္းတိုင္း ျပန္လာၾကသည္၊ တံခါးမႀကီးနား အေရာက္ မွာေတာ့ ေနာက္ဖက္မွ အသံမ်ား ပိုမိုက်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလာရသည္။
"ဟဲ့ လွည့္မၾကည့္ၾကနဲ႔ေနာ္၊ လာ ျပန္ၾကမယ္။ တံခါး၀ေရာက္ပီ၊ ေနဦး ငါတြန္းဖြင့္လိုက္ဦးမယ္"

ဒီတခါတြင္ေတာ့ ရန္ႏိုင္ မနည္း အားစိုက္တြန္းတာေတာင္ တံခါးမႀကီးမွာ တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္သည့္အတြက္ သူတို႔ ငါးဦး ဘုရားစာရြတ္ရင္း အားစိုက္ကာ ၿပိဳင္တူတြန္းဖြင့္မွ အနည္းငယ္ ေရြ႕လာေတာ့သည္။ တကိုယ္စာ ထြက္သာရံုေလး ပြင့္သြားသည္ႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားကို အလ်င္ေပးထြက္ကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္က လိုက္လာရင္း လမ္းအတိုင္း ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

"ဟဲ့ ဒီအေၾကာင္းကို လူႀကီးေတြ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ အရိုက္ခံရလိမ့္မယ္" (ပုတု)
"ေအးပါဟ ငါသိပါတယ္။ ေသာ္ေသာ္ နင္ျပန္ရမွာ ေ၀းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါနဲ႔ တခါတည္း လိုက္အိပ္မလား၊ အေမ့ကိုေျပာလိုက္မယ္၊ နင့္အေမဆီလဲ ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့" (မီးမီး)
"ေအး ငါလုိက္မယ္ ျပန္ရဲေတာ့ဘူးဟ၊ ဟဲ သတၱိေတြ ေကာင္းၾကတာေလ" (ေသာ္ေသာ္)
"နင္တို႔ကလဲ မလိုက္ပါနဲ႔ေျပာတာကို၊ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းဆို ဒီ့ထက္ၾကာၾကာ ေနလို႔ရေသးတယ္၊ ခုေတာ့ နင္တို႔ကို ငဲ့ေနလို႔" (ေအာင္ေအာင္)
"မယ္ အေျပာမႀကီးပါနဲ႔ ေအာင္ေအာင္ရယ္ အိပ္ယာထဲလဲ ေၾကာက္ေသးပါေနဦးမယ္" (မီးမီး)
"နင္နဲ႔ ရန္ႏိုင္က အိမ္ခ်င္းကပ္ေနေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နင္တို႔ အိမ္မေရာက္ခင္ မီးမီးနဲ႔ ပုတုအိမ္ေနာ္ ငါကေတာ့ တေယာက္တည္း ဟိုဖက္လမ္းမွာ ကြဲေနတာ" (ေသာ္ေသာ္)
"ဟာ နင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကို ဒါေတြ ဘာလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနလဲ" (ပုတု)
"ကဲ ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ၾက ေရာက္ေတာ့မယ္"
ရန္ႏိုင္မွ စကားမ်ားေနေသာ ေကာင္မေလးမ်ားကို တိုက္တြန္းလိုက္သည္။ မတိုက္တြန္းလို႔လဲ မရေတာ့ပါ၊ ေနာက္မွ ေျခသံလိုလို၊ အပုပ္နံ႔လိုလို ရလာသည့္အတြက္ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။

ပုတု အိမ္သို႔ အရင္ေရာက္လာသည္။
"ပုတုေရ ဘုရားရွိခိုးအိပ္ေနာ္၊ ေျခလက္ေဆးၿပီးမွ အိပ္၊ နင့္အေမနဲ႔ သြားအိပ္ ပိုေကာင္းမယ္" (ေအာင္ေအာင္)
"ေအာင္ေအာင္စုတ္ နင္လဲ ငါ့ေျပာသလို လုပ္မွာ မဟုတ္လား၊ အားလံုးပဲ ေနာက္ေန႔ ဆံုၾကမယ္ေဟ့၊ တာ့တာ" (ပုတု)
"ကဲ ေသာ္နဲ႔ မီး ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ဘုရားစာလဲ ရြတ္မပ်က္နဲ႔၊ ဘုရားရွိခိုးၿပီးမွလဲ အိပ္ေနာ္၊ ေဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ မီးမီးအိမ္ေတာင္ ေရာက္လာပီ သြားေတာ့၊ ငါတို႔လဲ ျပန္ေတာ့မယ္။ တာ့တာေနာ္၊ ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႕ၾကမယ္"
ရန္ႏိုင္မွ က်န္ႏွစ္ေယာက္ကို အားေပးရင္း သူလဲ ဘုရားစာရြတ္ရင္း ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေနာက္မွ ေျခသံ မၾကားရေတာ့သလို အနံ႔လဲ ထပ္၍မရေတာ့ပါ။ သူလဲ ထပ္မစဥ္းစားအားပဲ ေအာင္ေအာင့္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အိမ္ထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္ပါသည္။

"ေသာ္ အေနာက္က ေျခသံၾကားသလိုပဲေနာ္၊ ၿခံထဲထိပါလာတယ္၊ အိမ္၀ေရာက္မွ ေပ်ာက္သြားတာ၊ နင္ၾကားလား"
"ေအး ငါလည္းၾကားတယ္၊ ဘုရားစာ ဆက္ရြတ္ၾကရေအာင္ဟာ၊ လာ ငါတို႔ ဘုရားခန္းထဲ သြားၿပီး ဘုရားရွိခိုး ၾကရေအာင္"
မီးမီးတို႔ေတြ စကားေျပာရင္း ေျခလက္ ေဆးေၾကာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမေမ့အေမးကို လွည့္ပတ္ေျဖၾကား ခဲ့ရေသးသည္ေလ။ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်သည့္အတြက္ ေမေမ့ ၾသ၀ါဒကို ႏွစ္ေယာက္သား ခံယူ ေနၾကရေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေသာ္တို႔အိမ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး အန္တီစိတ္မပူေအာင္ ေျပာရေသးသည္။ ေမေမကေတာင္ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ စတန္႔ထြင္ျပန္ၿပီလဲဟု ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္သြားေသးသည္။ ေသာ္ေသာ္ ႏွင့္ မီးမီးလဲ ဘုရားခန္းထဲမွ ထြက္၍ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ၿပီး ခုတင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ အိပ္ၾကသည္။ ဒီညမွ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္သလို အေတြးထဲတြင္ အသံမ်ားၾကားေနရေသးသည္။

ေသာ္ အိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာပင္ အခန္းတံခါးမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြင့္လာၿပီး ျဖဴျဖဴအရိပ္ အတိအက် ဆိုရေသာ္ သံုးရိပ္ ၀င္ေရာက္လာၿပီး မီးမီးနားသို႔ အေသးဆံုး အရိပ္ေလးက တျဖည္းျဖည္း ကပ္သြားကာ ေသခ်ာ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္ကို ေသာ္ မ်က္လံုး မသိမသာဖြင့္ရင္း ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ ျမင္ေနရသည္။ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မျမင္ရပါ။ ေမွာင္ေနေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ရသည္။ သူကေလးက မီးမီးကို အားရေအာင္ ၾကည့္ၿပီးသကာလ ေသာ့္ဖက္သို႔ လွည့္လာသည္ကို အသည္းယားဖြယ္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ေသာ့္စိတ္ထဲမွ ေန၍ ပဌါန္းေဒသနာေတာ္ကို ရြတ္ဖတ္ သရဇၨာယ္ေနရင္း အရမ္း နီးကပ္လာေသာအခါ လက္ျဖင့္ အတင္းကာ၍ ပါးစပ္မွလည္း ပဌါန္းကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရြတ္ရင္း......လန္႔ႏိုးလာေလသည္။
*****
ဟီးးးးး ဘယ္လိုေနၾကလဲဟင္ ညေလး မက္တဲ့ အိပ္မက္ကို ျပဳျပင္ၿပီး ျပန္ေရးထားတာပါ။ မေကာင္းရင္လဲ သည္းခံဖတ္ၾကေနာ္။ အဆံုးထိ ဖတ္ရႈအားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္ ေမ့ေတာ့မလို႔ ညေလးအိပ္မက္ထဲမွာ ဒီလိုပံုလွလွေလး ဆိုေတာ္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ သူတို႔ မ်က္ႏွာလဲ မျမင္ရပဲနဲ႔ ျဖဴျဖဴအရိပ္ေတြပဲ မ်က္စိထဲ စြဲေနတယ္။ ညေလး လင့္ခ္ေပးထာတဲ့ ပံုေလးက တအားလွ၊ အဟိ ဘယ္လိုမွကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ ၾကည့္လိုက္ၾကဦးေနာ္၊ ၿပီးသြားရင္လဲ လွရင္ လွတဲ့အေၾကာင္း၊ အသံေလးက ဘယ္ေလာက္ သာယာဖြယ္ ေကာင္းေၾကာင္းေလးလဲ ျပန္ေျပာျပၾကဦးေနာ္။

*****